Belofte maakt schuld

Van bij het aantreden van de regering-Verhofstadt kregen zowel particulieren als vennootschappen te horen dat een belastingvermindering tot de prioriteiten van het beleid behoorde. In de verkiezingscampagne 1999 gaven boegbeelden van VLD en SP toe dat een crisisbelasting behouden op een moment van hoogconjunctuur een echte contradictio in terminis was en dus zo snel mogelijk moest worden afgeschaft.Belofte maakt schuld. De particulieren kregen hun belastingvermindering in de personenbelasting en dus moeten ook de vennootschappen de beloofde vermindering van de vennootschapsbelasting krijgen. De aanvankelijke doelstelling van een verlaging van het nominale tarief van 39 naar 30 procent bleek eerder dit jaar niet langer haalbaar en dus stelde de premier een vermindering tot 34 procent voor. Deze week kwam de verlossende beslissing. Het nieuwe tarief wordt 33 procent, maar omdat de crisisbelasting van 3 procent op het nominale tarief niet wordt afgeschaft komt daar 0,99 procentpunt bij en bedraagt het nieuwe tarief 33,99 procent. Dat is net geen 34 procent. De regering doet zelfs beter dan beloofd, met een Shoe-Post-tarief van 33,99 procent. Het geeft het gevoel dat je een paar schoenen koopt voor 999 frank in plaats van de magische 1.000 frank.Belofte maakt schuld moet ook letterlijk opgevat worden. De terugval van de economische groei doet de inkomstenstroom van de federale overheid niet langer aanzwellen, wel integendeel. De belofte van een forse belastingvermindering dreigt een gat te slaan in de staatskas en voor een begrotingstekort en een aangroei van de torenhoge staatschuld te zorgen. Bovendien zullen de financiële gevolgen van de verlaging van de personenbelasting pas echt voelbaar worden in de komende jaren.Alles wijst erop dat de belastingverlagingen te laat komen. Het is immers zeer de vraag of zij nog in staat zullen zijn om het ondernemersvertrouwen en het consumentenvertrouwen op te krikken. De aanslagen van 11 september in New York en de golf van nieuw economisch onheil dat daarop volgde hebben dat vertrouwen voort ondermijnd. De aanslagen waren een perfect alibi om harde maatregelen plots en in versneld tempo toch door te drukken.De vraag is of de overheid de belastingverlagingen niet beter uitstelt om te vermijden dat eerlang belastingverhogingen moeten worden goedgekeurd die het vertrouwen nog voort kunnen doen afbrokkelen. Economen waarschuwen dat de belastingverlagingen niet zullen leiden tot meer investeringen en verbruik maar integendeel zullen worden opgepot door de gezinnen en de bedrijven. Meer uitgaven door de overheid, bijvoorbeeld in broodnodige infrastructuurwerken zou het verlies aan investeringen en verbruik kunnen compenseren. Het geld voor die investeringen is er niet meer omdat het al verdeeld of uitgedeeld is.Een laag vennootschapstarief oogt mooi, vooral als men buitenlandse bedrijven naar hier wil lokken. Ons land verhoogt zijn kansen om op de lijst van favoriete investeringslanden te komen. Buitenlandse industriële bedrijven die naar Vlaanderen komen, produceren niet enkel voor onze lokale markt maar voor de hele Europese markt. Deze investeringen scheppen niet enkel werkgelegenheid maar bevorderen ook de export omdat een flink deel van de productie meteen weer het land uitgaat. Maar lagere tarieven alleen volstaan niet. Uit internationale concurrentievergelijkingen blijkt dat ons land concurrentieel zwak scoort omdat de administratieve overheidslast zo drukkend is. Ook hier zijn beloften gedaan en heeft de overheid een grote schuld te vereffenen. Kris Barrezeele