Blow

Niet dat hij er zelf zoveel aan kan doen, maar Ted Demmes drugsfilm Blow werd al vergeleken met Goodfellas, Boogie Nights en Traffic. En telkens moet Demme het onderspit delven. Met Scorseses film heeft hij gemeen dat hij het levenspad schetst van een notoire misdadiger en de manier waarop hij steeds dieper in de criminaliteit verzinkt, met Boogie Nights deelt hij de seventies-inkleding en het gevoel dat je een hele familie van personages leert kennen en de link met Traffic gaat niet veel verder dan de thematiek: drugs. Blow is namelijk het verhaal van George Jung, de man die er eigenhandig voor zorgde dat Amerika met een serieus drugsprobleem zit. Waarschijnlijk is het een overdreven eer en zouden cocaïne en zijn verslavende broeders ook zonder Jungs handeltje de weg naar de Verenigde Staten gevonden hebben, maar toch. Onrechtstreeks heeft de man een hoop ellende en lijken op zijn geweten. Het is dus wel even slikken als je een film te zien krijgt waarin Jung voorgesteld wordt als een fidele kerel die het slachtoffer is geworden van louche figuren en zelfs door zijn vrienden en familie verraden werd. Al kan je dat nog ergens rationaliseren. Blow is gebaseerd op Jungs eigen herinneringen, wat per definitie voor een gekleurde en verbloemde versie van het verhaal moet zorgen. Hij kreeg bovendien het sympathieke gezicht van Johnny Depp mee, en het is altijd moeilijk om daar een monster in te zien. Maar los van die achtergrond kan je toch niet anders dan vaststellen dat Ted Demme (broer van Jonathan, tussen haakjes) niet het epische oog in huis heeft om van Blow een echt overweldigende ervaring te maken. De actie verplaatst zich van de ene exotische locatie naar de andere, barst van de dramatiek en voert veel personages ten tonele, maar het blijft in wezen huis-, tuin- en keukencinema, iets dat zich evengoed op tv laat bekijken als op een bioscoopscherm.Van Ted DemmeMet Johnny Depp, Paul Reubens, Franka Potente, Penélope Cruz, Ray LiottaThe Fast & the FuriousGebaseerd op een echt fenomeen, verklaren de makers van The Fast & the Furious bij elke gelegenheid die ze krijgen. Het fenomeen in kwestie zijn illegale straatraces, waarbij autofreaks inderhaast een verlaten stuk openbare weg afzetten, uitkijken posteren om naderend verkeer om te leiden en de politieradio in het snotje te houden, en vervolgens ultrakorte snelheidswedstrijdjes houden. Aangezien het erop aankomt om zo snel mogelijk een korte rechte lijn (een paar honderd meter) af te leggen, is het essentieel om je wagen zo vol mogelijk te proppen met hoogtechnologische snufjes en hem zo haarfijn mogelijk op punt te stellen. Een rebels milieu, wil men ons duidelijk te maken, een heel eigen minisamenleving waar de jongens en meisjes leven volgens heel eigen wetten. Niet zo verschillend van het surfersmilieu, wat zeker geen toeval is als je ziet waar The Fast & the Furious de mosterd heeft gehaald. Waaraan denkt u als we een verhaal als volgt samenvatten? Een jonge FBI-agent gaat undercover in een milieu vol rebelse geesten om een stel overvallers op te sporen dat de jongste weken de buurt onveilig maakt met hun criminele (en lucratieve) uitstapjes. Hij raakt bevriend met een van de kopstukken van dat milieu en begint een relatie met een mooi meisje uit diezelfde kringen. Wanneer de aanwijzingen echter steeds meer in de richting van die toffe tiep wijzen, komt de agent, die ook het respect en de bewondering van die goeroe gewonnen heeft, voor een levensgroot dilemma te staan: zijn gezworen taak als FBI-lid vervullen of zijn hart laten spreken. Vul de gezichten van Keanu Reeves en Patrick Swayze in en je komt automatisch bij Kathryn Bigelows hyperkinetische Point Break.In The Fast & the Furious heten de acteurs Paul Walker en Vin Diesel, maar de plot is krak dezelfde. Dat Rob Cohens racefilm toch overeind blijft, heeft alles te maken met de uitstraling van beide acteurs en vooral met de kwijlend geile grijns waarmee Cohen de echte hoofdrolspelers van de film in beeld brengt: de autos. Als je niet beter wist, zou je denken dat je met een nieuw soort porno te maken had. Cohen laat zijn camera hijgend over het blinkende chroom glijden, is gefixeerd op de kleine details en openingen van de carrosserie (op een moment duikt hij zelfs letterlijk in de motor) en verlustigt zich aan fraai gechoreografeerd ballet. Het valt trouwens op hoe hij de echte seks bijna volledig uit zijn film weert, alsof hij zo met zijn hoofd vol autos liep dat al de rest hem nauwelijks nog kon opwinden. Heel subtiel kan je The Fast & the Furious niet noemen, maar het effect is er niet minder om. Je komt de zaal uit met ronkende motoren, piepende banden en de kick van de snelheid in je bloed, en het vergt meer dan een beetje zelfbeheersing om in je eigen wagen het gaspedaal onder controle te houden. Elders in deze Tijd-Cultuur leest u een interview met Rob Cohen.Van Rob CohenMet Paul Walker, Vin Diesel, Jordana Brewster, Michelle Rodriguez, Ted LevineAngel EyesEen trauma is als een puzzel. Het komt erop aan de juiste stukjes te vinden, ze vervolgens op de juiste plaats te leggen en voilà, het beeld is weer compleet. Tenminste, dat is de visie van Hollywood op psychologische problemen. Je graaft in het verleden, haalt een schakelaar over en alles komt weer op zijn pootjes terecht. In Angel Eyes krijgen we zelfs twee van die verhaaltjes voorgeschoteld. Aan de ene kant is er Sharon (rol van Jennifer Lopez), een knappe maar harde vrouwelijke flik, aan de andere kant heb je de geheimzinnige Catch, een kerel met constant bezweet gezicht en vieze regenjas. De twee vinden elkaar, botsen omdat ze hun problemen niet kunnen oplossen, doen uiteindelijk toch de stap en vinden elkaar weer. Het leven is toch simpel.Van Luis MandokiMet Jennifer Lopez, Jim Caviezel, Terrence Howard, Sonia Braga, Victor ArgoSamenstelling: Ruben NOLLETAuditionIn Japan heeft de vrouw niet veel in de pap te brokkelen, maar de tijden veranderen. De cultmeester Miike Takashi liet zich inspireren door een verhaal van zijn landgenoot Ryu Murakami om zoveel duidelijk te maken. Het hoofdpersonage is een beminnelijke veertiger die na de dood van zijn echtgenote zijn zoon zelf heeft opgevoed. Nu die knaap bijna volwassen is geworden, acht de man de tijd rijp om weer aan zijn eigen burgerlijke stand te denken. Hij doet een beroep op een vriend (een filmproducent) om een aantal potentiële huwelijkspartners te ontmoeten. Het ingetogen en verlegen meisje dat zijn aandacht trekt, heeft echter een wel heel aparte kijk op relaties met mannen.Moulin Rouge!Baz Luhrmann, de flamboyante Australische duivel-doet-al, mikt onverbloemd op de hartsnaren met zijn diep romantische sprookje over een idealistische jonge schrijver die anno 1900 naar Parijs komt om er zijn kunst te beoefenen. Hij verzeilt binnen de kortste keren in het bruisende nachtleven en wordt hopeloos verliefd op de ster van de wildste keet van allemaal, de Moulin Rouge. Met zijn waanzinnige decors, zijn onnozele slapstick en zijn bulderende muziek werkt Moulin Rouge! aanvankelijk serieus op het gestel, maar als je die storm kan doorstaan, bloeit een ontroerend liefdesverhaal voor je open. Met dank aan hoofdrolspelers Ewan McGregor en Nicole Kidman, en aan de ontketende fantasie van Luhrmann.La pianisteIn La pianiste, die in mei op het filmfestival van Cannes nog uitgebreid in de prijzen viel, pakt de Oostenrijkse schandaalfilmer Michael Haneke weer uit met zijn bekende klinische stijl, een bijna wiskundig precieze en afstandelijke regie die de toeschouwer in de rol van voyeur dwingt. Zo krijgt hij ook het grootste effect, want de toestanden die hij de kijker voorschotelt, zijn op zich niet de meest verteerbare. Personages met een compleet ontwricht gevoelsleven, koude en puur functionele seksuele fantasieën, mishandeling, verkrachting, La pianiste vergt heel wat incasseringsvermogen. De film snijdt waar het pijn doet, en dat kan zelfs de afgrijselijke dubbing (alle Duitstalige acteurs hebben een Franse stem meegekregen) niet om zeep helpen.Requiem for a DreamDe volgende film van groot talent Darren Aronofsky wordt hoogstwaarschijnlijk een van de twee nieuwe Batman-avonturen. Voor hij zich overlevert aan de compromissen die met zon groot studio-project gepaard gaan, slaat hij eerst nog eens keihard toe. Requiem for a Dream is de verfilming van de gelijknamige roman van Hubert Selby Jr. en beschrijft hoe vier personages ten onder gaan aan hun verslaving. Voor de goede orde: die verslaving is lang niet alleen drugs. Onverbiddelijk rauwe, opvallend emotionele en visueel verbluffende cinema van de maker van de gelauwerde wiskundethriller Pi.The Tailor of PanamaDe erfenis van de Noriega-dictatuur mag dan nog zwaar op Panama wegen, kleermaker Harry Pendel leidt er een rustig leventje. Maar dat wordt verstoord wanneer de Britse spion Andrew Osnard op zijn dak valt. Die is op zoek naar gevoelige informatie om zijn carrière te redden, en hij chanteert Harry (die een donker geheim meedraagt) om die informatie te leveren. Bij gebrek aan interessante verhalen begint de kleermaker die dan maar zelf te verzinnen. The Tailor of Panama, gebaseerd op de gelijknamige beststeller van spionagemeester John Le Carré, zet de schijnglamour van de Bond-avonturen meedogenloos in zijn hemd en laat het ware gezicht van de spionagewereld zien. Tegelijk hilarisch en ontluisterend.TogetherIn de jaren 70 gingen veel jongeren, geïnspireerd door het revolutionaire gedachtengoed van de late jaren 60, op zoek naar alternatieve manieren om samen te leven. Gemeenschapshuizen waren een van die nieuwe paden, en in Together werpt de Zweedse cineast Lukas Moodysson een blik op zon idealistisch gezelschap. Blijkt dat de kleine kantjes van onze menselijke aard zon samenlevingsmodel serieus ingewikkeld maakten. Net zoals in zijn succesvolle eerste film, Fucking Åmæl demonstreert Moodysson weer zijn indrukwekkende oog voor personages en dialogen, en zijn warme liefde voor het vreemde wezen dat mens heet.De 28ste editie van het grootste Belgische filmfestival moet tot de meest onvoorspelbare en mysterieuze van de jongste jaren gerekend worden. Op de jaarlijkse Disney-première (Atlantis) en de herdenking van de geboortedag van Ome Walt precies 100 jaar geleden na is het aantal grote trekpleisters immers bijzonder beperkt. Het evenement dat al een paar jaar als climax van het festival geldt, het filmmuziekconcert (dit jaar met Gabriel Yared en Elmer Bernstein), is al een tijdje uitverkocht en ongetwijfeld zullen de voorstellingen met de ietwat bekende namen (zoals Jeroen Krabbés openingsfilm The Discovery of Heaven, The Man Who Wasnt There van de gebroeders Coen of de bovennatuurlijke thriller The Others met Nicole Kidman) ook geen moeite hebben om volk te lokken. De meeste andere titels zullen echter zichzelf moeten verkopen. Het festival telt maar liefst zeven premières van Belgische bodem: De verlossing van Hugo Claus, Falling van Hans Herbots, Olivetti 82 van Rudi van den Bossche, Nuages van Marion Hänsel, Les enfants de lamour van Geoffrey Enthoven, Filmer le désir van Marie Mandy en Au delà de Gibraltar van Mourad Boucif en Taylan Barman. Die laatste is overigens niet te verwarren met dEUS-voorman Tom Barman, die samen met Dirk Roofthooft, Moufida Tlatli, Djimon Hounsou en Barrington Feloung in de jury zit. De sectie Het Geheugen van de Film, die zich traditioneel op één land focust, krijgt ter gelegenheid van het jaar van de geestelijke gezondheid een thematische inkleuring, met films waarin geesteszieken centraal staan. Bertrand Tavernier, Roger Corman en producent Richard D. Zanuck krijgen dan weer een selectieve retrospectieve. Voor alle details kunt u terecht op het nummer 0900/84 300 of op de nagelnieuwe website www.filmfestival.be.