Bush vs. ArafatErik ZIARCZYK

Zeventien minuten had de Amerikaanse president, George Bush, nodig om zijn strategie voor het Midden-Oosten uit de doeken te doen. Centraal in het plan staat een eigen staat voor de Palestijnen. Maar daarvoor moeten die wel een inspanning leveren door nieuwe leiders te kiezen. Vrede is volgens Bush enkel mogelijk met een nieuwe Palestijnse leiding die niet besmet is door banden met het terrorisme. Vanzelfsprekend juichten de Israëlis de ideeën van Bush toe, vooral de eis voor een vernieuwing van de Palestijnse leiding. Hoewel de naam Yasser Arafat niet viel tijdens de toespraak, was het Amerikaanse plan duidelijk een aanval op de Palestijnse president. Dat was voor weinigen een verrassing, want Bush liet al eerder weten dat hij Arafat verafschuwt. De Israëlische premier, Ariel Sharon, had Bush twee weken geleden nog gevraagd Arafat in de steek te laten. Zover wil het Witte Huis het niet laten komen. In plaats van een breuk met Arafat, koos Bush voor een omweg om van de Palestijnse leider af te geraken. Via verkiezingen kan het Palestijnse volk aantonen dat het wel degelijk vrede en rust wenst, luidt de redenering. En de VS willen er naar eigen zeggen alles aan doen om de Palestijnen op de juiste weg te zetten. Waarmee Washington het wel erg moeilijk maakt voor de opvolgers van Arafat. Want een nieuwe Palestijnse leiding kan door al die bemoeienissen van Washington al snel het etiket krijgen van een marionettenregime. En wat als de Palestijnen Arafat opnieuw verkiezen?Met zijn toespraak ging Bush in tegen de afspraken die zijn minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, maakte met de Europese Unie, Rusland en de Verenigde Naties. Dat zogenaamde kwartet benadrukte in april de noodzaak van een snelle hervatting van de dialoog tussen Israëlis en Palestijnen. In de strategie van Bush is van dat overleg weinig te merken. De boodschap van de Amerikaanse president leek een echo van de Israëlische verklaringen: eerst een einde maken aan het geweld en dan pas praten. Voor de EU-buitenlandcoördinator, Javier Solana, zat er gisteren niets anders op dan nog maar eens te pleiten voor de snelle bijeenroeping van een Midden-Oostenconferentie. De Amerikaanse president maakte maandagavond duidelijk dat zijn visie op het wereldgebeuren nog niet is veranderd sinds 11 september. Zijn zwart-witideeën en zijn fixatie op het terrorisme zijn een obstakel voor een evenwichtig vredesplan voor het Midden-Oosten. Natuurlijk moet er een einde komen aan de Palestijnse aanslagen. Maar door gedurig in te hakken op Arafat brengt Bush de oplossing voor dat probleem niet dichterbij. De langverwachte strategie van het Witte Huis bleek een mager beestje. Veel mooie woorden, maar Bush maakte geen concrete maatregelen bekend. De term Palestijnse staat lijkt bij Bush haast een toverwoord. Zolang hij erover praat, is iedereen tevreden. Of die staat er ook komt, lijkt haast een bijzaak.