De Prosopopus van De Crecy

De 36-jarige Franse stripauteur Nicolas de Crecy is een geniaal tekenaar. Zijn allereerste strip uit 1991, het illustere 'Foligatto' (ooit in het Nederlands vertaald door uitgeverij Blitz, maar in die versie nu haast onvindbaar), was al virtuoos van compositie. Al in dit prille begin presenteerde De Crecy ons een groteske wereld van groteske carnavalfiguren, met reminiscenties aan Ensor, Grosz of Fellini. Het was een werk dat vele jury's niet onbekroond lieten passeren. Ook zijn nieuwste album, 'Prosopopus', verbluft. Maar je moet er wel even doorheen, want de drie volle bladzijden literaire inleiding die de strip voorafgaan, zijn niet van aard om onmiddellijk te verleiden. Overigens is die inleiding louter ironisch bedoeld: de auteur ervan doet een poging te omschrijven wat een prosopopus (in feite een stijlfiguur) precies is en vertelt over zijn signalement door de eeuwen heen. Maar hij komt niet verder dan een vage schets: half beer, half hond, zwarte ogen; een dikbuikig dier met drie tanden. De verklaring is eenvoudig: een prosopopus laat zich niet omschrijven, want het is een fabeldier. Een uitvinding van de Crecy zelf: een olijk beest in reuze-onderbroek dat alleen in de verbeelding kan bestaan. Het verhaal zelf waarin dit fantastische dier wordt opgevoerd, laat zich vlot lezen. Er komt geen enkele tekst in voor en het lijkt of er een animatiefilmpje wordt afgedraaid. De kern van de story is dat de prosopopus als een soort geweten ingrijpt in het leven van een man die op een listige manier schilderijen van zijn vriendin laat vervalsen door stiekem afdrukken te nemen van de duim waarmee ze haar werk signeert. Maar om een of andere reden voldoen de afdrukken niet en besluit zijn opdrachtgever de vriendin van kant te maken om op haar volledige hand beslag te kunnen leggen. Het tijdsverloop van de strip is omgekeerd en begint bij de wraak van de man op zijn opdrachtgever om dan voort te rollen naar de oorsprong van die wraak. 'Prosopopus' is een streling voor het oog, vol zalige zielenpoten, maar ook barstensvol energie, fantasie en clownerie. Een klein kunstwerkje. Wie meer wil weten over het werk van De Crecy - en dat op een aangenaam lezende manier - kunnen we de monografie 'Nicolas de Crecy' aanraden van Meltz en Bianchi bij 'editions de l'AN 2', de nieuwe uitgeverij van de stripkenner Thierry Groensteen. Het is een onacademische beschrijving van wat er allemaal boeit aan het werk van De Crecy, met heel wat sublieme illustraties die uit het bredere oeuvre putten. De laatste tien bladzijden van het uiterst verzorgde boekje presenteren het imaginaire museum van De Crecy met al wie en wat hem heeft beinvloed, van Lucky Luke-tekenaar Morris tot Wim Delvoye en zijn strontmachine. De Crecy, Prosopopus, in de serie 'Vrije Vlucht' van uitg. Dupuis Meltz/Bianchi. Nicolas de Crecy. Monographie, editions de l'AN 2, 2003 Bilal Het is alweer een tijd geleden dat de Franse strip- en filmauteur Enki Bilal, van Slavische afkomst, nog een toegankelijke strip heeft gemaakt. Wie herinnert zich nog het maatschappijkritische 'Het dorp dat ging vliegen', een strip over een kustdorp dat zich letterlijk aan de aarde onttrok om zich niet door het consumptietoerisme te laten inpalmen? Met '32 December', het vervolg op 'De slaap van het monster', zijn we meer dan ooit van die beginperiode verwijderd. Wat nog overeind is gebleven, is die typisch poetische, dromerige stijl van Bilal, maar voor de rest zijn de scenario's van zijn verhalen even hermetisch geworden als die van zijn doorgaans vervelende films. In dit recente album is er bijvoorbeeld sprake van replica's die op verschillende plaatsen precies dezelfde persoon zijn. Bovendien verandert de auteur voortdurend van standpunt door in de marge de naam van het personage te vermelden wiens gedachtengang hij volgt. Er blijft alleen zoiets als een onheilspellende sfeer hangen, die herinnert aan de wrede burgeroorlog in ex-Joegoslavie. Niet dat alles poepsimpel moet zijn, maar deze '32 December' is een brug te ver. In 'Reality Show' voert de politieofficier Norman Barron zijn spectaculaire acties en arrestaties uit, live voor het oog van mobiele, vliegende camera's. Hij heeft daarvoor een contract met het tv-station van Jallah Gullick. Zijn nieuwe, vrouwelijke partner, Oshi Feal, is een grote bewonderaar, maar van Barrons suicidale vrouw verneemt zij dat de tv-show een grote komedie is. En ondertussen maakt een seriemoordenaar de buurt onveilig door zijn slachtoffers op een bloederige manier van een nekwervel te beroven. Deze nieuwe serie van Porcel en Morvan mengt robotica en politieverhaal met het probleem van de toenemende sensatiezucht van de media. De personages lijken plasticinefiguurtjes, maar het verhaal heeft wel iets. Alleen is het nog raden naar wat. Enki Bilal. 32 December, uitg. Oog & Blik Francis Porcel/J.D.Morvan. Reality Show 1. On Air, uitg. Dargaud Humor In de serie 'Orphanimo!!' is het tweede album uit: 'Oost West, Kluit Best!'. De serie over het conflict van een excentrieke weeshuisleidster en haar weesjes met een grondspeculant mikt op jongere lezers, maar ook volwassenen zullen genieten van de grapjes, die beter aanslaan dan in het eerste album. Maar het blijft wennen aan de onnatuurlijk aandoende animatiefilmstijl. Ook badinerend leuk blijft de serie 'Canardo' met een slome en op alcohol beluste eend in de rol van prive-detective, een parodie op de tv-serie 'Columbo' met Peter Falk. In 'De dronkaard met de witte boord' wordt Rene Paquet, de maker van een radicale wijngids, vermoord met een overdosis goedkope wijn. Canardo vermoedt dat de oplossing in de Crapaunaisstreek ligt, die door Paquet hard werd aangepakt. Komische personages, overdrijvingen en spitse dialogen houden de aandacht levendig, al is dit geen hoogvlieger. Vincent/Adriaensens/Vincent. Orphanimo!! 2. Oost West, Kluit Best!, Standaard Uitgeverij Sokal. Een onderzoek van inspecteur Canardo. 13. De dronkaard met de witte boord, uitg. Casterman Tentoonstellingen Nog tot eind augustus loopt in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis in het Brusselse Jubelpark de tentoonstelling 'Persepolis'. Daarbij krijg je gedetailleerde reconstructietekeningen te zien van de stad Persepolis in het antieke Iran. De tekeningen worden geconfronteerd met foto's van de eigenlijke archeologische site. Deze expositie sluit aan bij de serie 'De reizen van Alex' (uitg. Casterman) van Jacques Martin, waarin hij met behulp van medewerkers historische steden als Rome of het oude Egypte reconstrueert zoals vroeger. Enig nadeel: deze albums zijn nogal stug schools van concept. Wie baalt van antiek, kan tot 7 september in het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal (Zandstraat 10, Brussel) terecht voor een tentoonstelling over Brel en de strip. Een beetje ver gezocht misschien, want beide hebben weinig uitstaans met elkaar, maar de tentoonstelling wil vooral iets van de sfeer, de thema's of de personaliteit van Brel vatten in Belgische strips van Herge tot Johan de Moor. Samenstelling: Rik PAREIT