De zoetzure AppleRob Cox

Apple overweegt de overname van een deel of zelfs de totaliteit van Universal, de muziekpoot van Vivendi. Maar samenwerking met de muziekindustrie is misschien een betere strategie. Vivendi had het monopolie op kierewiete ideeen over synergie in de entertainmentindustrie. Nu niet meer. De stichter van Apple, Steve Jobs, heeft zijn oog laten vallen op 's werelds grootste muziekonderneming. Hij lijkt daarmee in de voetsporen te treden van de vroegere Vivendi-baas, Jean-Marie Messier. De iPod MP3-speler van Apple wordt beschouwd als de walkman van de downloadgeneratie. Een generatie die de 'raison d'etre' van de muziekindustrie heeft weggenomen, namelijk haar ooit benijdenswaardige rendabiliteit. Jobs is er misschien van overtuigd dat Apple over de technologie beschikt die het mogelijk maakt iPod-gebruikers te factureren telkens ze een liedje downloaden. Als dat klopt, is het bedje van Apple gespreid en heeft Jobs een wondermiddel gevonden om zijn winst te maximaliseren. Maar dat dacht Messier ook toen hij zei dat Europeanen ooit Amerikaanse films zouden bekijken op hun mobiele telefoons. En waar zit Messier nu? De meeste mensen beschouwen Jobs als een visionaire man. Mensen met visioenen kunnen gevaarlijk worden als ze op een berg cash zitten. Apple beschikt netto over 4,1 miljard euro aan contanten. Zoals de meeste technologiegroepen genereert Apple pakken cash, waardoor het ook probleemloos zijn schuldenlast kan uitbouwen. In het eerste kwartaal steeg de liquiditeitspositie van de groep met 125 miljoen dollar. Als we de overnameprijs van EMI (5,5 keer de bedrijfscashflow) als basis nemen, heeft Jobs 6 miljard euro nodig om de controle over Universal Music te verwerven. Dat is op zich dus geen probleem. Maar het is niet omdat Jobs een overname financieel aankan, dat hij ze ook moet realiseren. Activa controleren biedt niet noodzakelijk een meerwaarde. De intrede van Sony in de media was evenmin een garantie voor een toename van de verkoop van dvd-spelers. Jobs kan natuurlijk in de verleiding gebracht worden door de indrukwekkende groei van de iPod. Maar als hij zeker is van de kracht van zijn technologie, komen de muziekmaatschappijen vanzelf naar hem toe om commerciele akkoorden te sluiten. En dat levert hem minstens evenveel op als een overname. Met als surplus dat de cash blijft waar hij hoort te zijn: bij de aandeelhouders.