Een ongenaakbare wereld

Het is al eens gezegd: als de 33-jarige Gentse Elke Boon a) geen kunstenares en b) geen vrouw was geweest, was ze in dit post-Dutroux-tijdperk wellicht al lang aangeklaagd wegens de vermeende obsceniteit van haar adolescentenfotos. Elke Boon maakt (onder meer) keiharde portretten van kids, tieners en twens die er redelijk sluttish bij zitten of liggen en de kijker hondsbrutaal en tegelijk uitdagend aanstaren. Het is even politiek incorrect te zeggen dat die fotos een erotiserend effect durven hebben, zoals het artistiek incorrect is te opperen dat Eke Boon veel en goed naar het fotowerk van Dirk Braeckman heeft gekeken.Ik vind: Elke Boon maakt ongemeen schitterende fotos van haar tijd- en geestesgenoten, ze geven zich ongegeneerd bloot aan de kijker, maar werpen tegelijk een pantser op: dat van de onverschiligheid. Wij hebben met hun wereld niks te maken. Net zoals we ook niks te maken hebben met die andere wereld van Boon, die van de donkerte, met beelden of videos van voorbijrazende autos of treinen, van een spookachtig opwaaiend stuk doek langs de autostrade, van tramhokjes en gebouwen in de vale nacht.Bij uitgeverij Ludion is zopas het kijk- en leesboek Elke Boon, monologen verschenen, met fotos en stills uit videos. Peter Verhelst schreef er het verhaal Marmer bij, waarin de personages een perfect lichaam proberen te construeren, ergens tussen man en vrouw in, niet te hard, niet te zacht, als marmeren beelden dus. Edith Doove nam het artistiek-beschouwende deel op zich en gaat in Soliloquy in op het werk zelf: Van mensen maakt Boon afbeeldingen, van locomotieven en caravans maakt ze portretten. Doove heeft het terecht over de solitude in Boons werk, zoals recensente Els Roelandt even terecht in Tijd-Cultuur van 6 maart schreef dat de kwetsbaarheid van haar adolescentenfiguren plaats maakt voor die van de agressie. Die recensie verscheen naar aanleiding van een tentoonsteling van elke Boon in de Witte Zaal in maart, aanleiding voor dit mooie boek.Van Elke Boon is overigens nog tot en met zondag 14 april gloednieuw videowerk te zien in het Caermersklooster in Gent (Vrouwebroersstraat 6, Patershol). Het gaat om de video Plasman, waarbij in twee geprojecteerde beelden (één op de muur en één op de vloer) mannen te zien zijn die tegen een schutting plassen. Weerom slaagt Elke Boon erin met ogenschijnlijk platvloerse dingen een onverholen dreiging op te bouwen. In dezelfde expositie wordt dia- en videowerk getoond van respectievelijk Kristof Tsjoen en Linda van Neck. MRElke Boon, monologen verscheen bij Ludion, Gent, 88 paginas, 29,95 euro. ISBN 90-5544-403-0