Hardcore

Als het van de Amerikanen afhangt kunnen we binnenkort weer gaan spreken van een gepolariseerde in plaats van een geglobaliseerde maatschappij. Welke balsem Colin Powell immers ook heeft meegebracht om de eelt op Sharons geweten te verzachten, de inspiratie achter zijn missie lijkt duidelijk. Het is er Amerika vooral om te doen zoveel mogelijk de schade aan het eigen imago te beperken, zodat de eigen strijd tegen het kwade snel kan voortgaan. Een oplossing forceren in dit mensonterende cultuurconflict is te veel gevraagd. Dat ze het zelf maar uitzoeken, hoe uitzichtloos de strategische impasse ook is.Uitzichtloosheid wordt het best bestreden met sterke, prangende beelden van onmiskenbaar onrecht. Het zijn niet de oprecht verontruste, gealarmeerde woorden van een Kofi Annan of een Romano Prodi die de wereldleiders een geweten zullen schoppen. Maar tot dusver heeft het geëscaleerde conflict van de afgelopen weken nog geen icoon opgeleverd. Het strafste beeld dat de VRT-kijkers tot dusver te zien kregen, was die welgemikte trap van een Israëlische soldaat op de camera van Rudi Vranckx. Een al te anekdotisch en zelfs ronduit pathetisch beeld, zeker geen momentopname die een symboolwaarde kan krijgen.Zoals de strijd tussen Amerika en Afghanistan in essentie een propagandawedren was, zo spreekt BBC-World ook nu weer over een conflict. Een charmeoffensief kunnen we dit niet meer noemen, maar zowel Sharon als Arafat blijft, hoe hardnekkig en verbeten ze zich ook ingraven in hun posities, verplicht rekening te houden met de sympathie van de buitenwereld. Zolang er geen brutale, directe beelden door onafhankelijke waarnemers kunnen worden geregistreerd van de militaire acties, zolang er geen hard bewijsmateriaal is van massa-executies in Jenin, zolang kunnen politieke leiders voortgaan met hun operatie misleiding. Doden of gewonden, honderd of honderdtallen? En zelfs al komen die schokkende beelden er, inmiddels groeit ook de scepsis tegenover dergelijk iconisch fotomateriaal. Morgen zendt Panorama een documentaire uit waarin de moord op Mohammed al Dura ter discussie gesteld wordt. Wie schoot nu effectief die Palestijnse knaap dood die samen met zijn vader op de terugweg van de markt in de vuurlinie terechtkwam? Werd hij door een Israëlische scherpschutter of door een Palestijns salvo weggemaaid? Vraagt Canvas zich ook af wie die documentaire heeft geproduceerd en wat de motieven daarachter zijn? Laten we niet vergeten dat zelfs de onweerlegbare videobeelden van Rodney Kings mishandeling door Los Angeles-politieagenten indertijd ontkracht werden door handige advocaten. En, ook deze week nog gezien op tv, dat de aanslag op John F. Kennedy sinds de Warren Commission door de Amerikaanse staat nog altijd wordt beschouwd als een eenmansactie. Blikrichtingen en ballistiek, politieke visies en militaire vizieren, geen waarheid is absoluut.Naar aanleiding van het Dutchbat-proces ging een Nederlandse tv-maker op zoek naar de ontbrekende stukken uit de heftige reportage die een Servische journalist en amateurfilmer draaide in Srebrenica. In de ruwe, niet-gemonteerde originele opnames bleken enkele zwarte passages voor te komen. Pas na tien jaar en dankzij het media-archeologische speurwerk van een verbeten tv-maker, kwamen er zo directe getuigenissen aan het licht van massa-executies. Al zullen Milosevic en straks misschien Mladic die bewijsmaterialen ongetwijfeld ook nog proberen te ontzenuwen tijdens hun proces.Het bericht dat Israël de Palestijnen in hun huizen gekluisterd hield en dan hun tv-programmas verving door expliciete porno, had al voldoende moeten zijn als symptoom van een mensonterende strategie. Het obscene is wel dat de buitenwereld desondanks besluiteloos blijft toekijken op deze mentale verkrachting. Tot het crescendo straks zijn climax bereikt en enkele pertinente, hardcore fotobeelden van verscheurde kinderlijkjes ons schuldgevoel zullen wakkerschudden. Te laat, zoals altijd.