Het verdriet van Hasselt

Hasselt herstelt moeizaam van de zware klap die de stad vorige zaterdag toegediend kreeg. Op het congres van wat toen nog Agalev was, had een onverlaat het aangedurfd Steve Stevaert het 'schijnheilig paterke van Hasselt' te noemen - een epitheton dat enkele dagen eerder uit de pen van Paul Goossens was gevloeid. Dat Louis Tobback de CVP als een bende kwallen beschouwde en premier Wilfried Martens met de Romeinse keizer Caligula vergeleek, dat Karel De Gucht de voormannen van het Vlaams Blok 'mestkevers' noemde, tot daar aan toe. Maar in de Grote Roerganger en Geliefde Leider een schijnheilig paterke zien, neen, dat was een brug te ver. 'Aan Hasseltse goden raakt men niet', stond donderdag boven het artikel in Het Laatste Nieuws waarin Hasselaars lucht gaven aan hun verdriet en hun verontwaardiging over de dubbele heiligschennis: ten aanzien van Stevaert en ten aanzien van het Heilig Paterke. Geen kartel Vervelender voor Stevaert is de beslissing van het Agalev-congres als zelfstandige partij, met de nieuwe naam Groen!, naar de deelstaat- en Europese verkiezingen van 13 juni 2004 te gaan, ook in Limburg. Het verzoek van de Limburgse afdeling haar verkiezingswagonnetje aan de sp.a-spiritlocomotief te mogen haken, werd door de congresgangers afgewezen. Stevaert reageerde teleurgesteld. Hij vroeg zich af of het niet strijdig was met de basisdemocratische beginselen de wens van de Limburgers te negeren. De bezorgdheid van Stevaert is te begrijpen. Zijn partij voert de basisdemocratie hoog in het vaandel. Was het niet op uitdrukkelijk verzoek van de afdeling Mechelen en met het expliciete akkoord van de afdeling Sint-Truiden dat de sp.a-voorzitter onlangs de toestemming gaf aan senator Caroline Gennez te verhuizen van de Fruit- naar de Maneblussersstad? Op het basisdemocratische karakter van de beslissing van Groen! valt niets af te dingen. De spelregels lagen vooraf vast en waren bekend. Provinciale afdelingen konden een verzoek indienen om bij de deelstaatverkiezingen met een andere partij samen te werken, maar het landelijke congres had het laatste woord. Het was een wijze en logische afspraak, want geen enkele partij kan het zich veroorloven haar provinciale of arrondissementele afdelingen autonoom te laten beslissen een verkiezingskartel te vormen. Vlaams Blok In Limburg ging het overigens niet om een echt kartel. Stevaert bood de groenen een verkiesbare en een niet-verkiesbare plaats aan op de sp.a-spiritlijst, maar 'Groen!' zou aan de lijstnaam niet worden toegevoegd. De afspraak dat de Groen!-gekozene lid zou worden van de Groen!-fractie, botste bovendien met het reglement van het Vlaams Parlement. Volgens dat reglement kan een volksvertegenwoordiger enkel aansluiten bij de fractie van de lijst waarop hij of zij verkozen werd (om die reden zijn Margriet Hermans en Sven Gatz, die in 1999 op de VU&ID-lijst verkozen werden en sindsdien overstapten naar de VLD, geen lid van de VLD-fractie). Of had Stevaert, geheel in de lijn van de paarse zelfbedieningscultuur, een aanpassing van het reglement toegezegd in ruil voor, bijvoorbeeld, de steun van Agalev voor de invoering van provinciale kieskringen voor de verkiezing van het Vlaams Parlement? Stevaert vond het groene besluit vooral erg voor progressief Limburg, omdat zonder het 'kartel' de bijkomende zetel in het Vlaams Parlement waar Limburg recht op heeft, naar het Vlaams Blok zou gaan. De treurnis blijkt voorbarig te zijn. Een simulatie op basis van de uitslag van 18 mei leert dat het 'kartel' geen invloed heeft op de zetelverdeling. Groen! staat nu wel voor de immense uitdaging op 13 juni in Limburg niet alleen over een eventuele wettelijke drempel van 5 procent, maar ook over de feitelijke drempel van iets meer dan 5 procent te komen. Als het waar is dat daar een echt mirakel voor nodig is, lopen de Limburgse groenen misschien best eens langs bij het Heilig Paterke van Hasselt. Migrantenstemrecht De senaatscommissie voor Binnenlandse Zaken heeft dinsdagavond het geamendeerde PS-voorstel goedgekeurd dat gemeentelijk kiesrecht verleent aan niet-EU-onderdanen die vijf jaar in Belgie verblijven. Tenzij de VLD, tegen eerdere verklaringen in, een regeringscrisis uitlokt, staat niets nog de invoering van het migrantenstemrecht in de weg. In het federale parlement is de meerderheid voorhanden die volgens de grondwet vereist is om de maatregel goed te keuren. Die meerderheid is evenwel een overwegend Franstalige meerderheid, want in de Nederlandse taalgroep van de Senaat en de Kamer heeft het wetsvoorstel enkel de steun van de sp.a-spiritfractie (in de Senaat ook van de enige Groen!-vertegenwoordiger). Het is opmerkelijk dat voor de invoering van een provinciale kiesdrempel van 5 procent voor de verkiezing van het Vlaams Parlement een bijzondere meerderheid en dus ook een meerderheid in de Franse taalgroep van Kamer en Senaat vereist is, terwijl een minstens even ingrijpende maatregel als de invoering van migrantenstemrecht geen meerderheid in de Nederlandse taalgroep vergt. Dat het migrantenstemrecht een feitelijke Franstalige aangelegenheid lijkt te worden, staat bovendien haaks op de grondregel van de Belgische politiek dat belangrijke beslissingen gedragen moeten worden door een 'majorite significative' in elke gemeenschap. De miskenning van die grondregel - een van de draden waarmee de politieke elite Belgie samenhoudt - zal haast onvermijdelijk sporen nalaten. Fitness Het wetsvoorstel zelf roept ook vragen op. Migranten moeten een aanvraag indienen om hun actief kiesrecht te kunnen uitoefenen. Is dat verzoenbaar met het gelijkheidsbeginsel, dat Belgen verplicht hun actief kiesrecht uit te oefenen? Migranten moeten bij het indienen van hun aanvraag een verklaring ondertekenen dat ze de grondwet en de wetten van het Belgische volk zullen naleven. Hoeft niet iedereen die in Belgie verblijft dat sowieso te doen? In de diverse commissies van het Vlaams Parlement was deze week de bespreking van de ontwerpbegroting voor 2004 aan de orde. Het is een gewichtige maar ook slopende taak voor de vertegenwoordigers des volks. Gelukkig is aan hun fysieke toestand gedacht. In lijn met het aloude adagium 'mens sana in corpore sano' staat op de zesde verdieping van het Huis van de Vlaamse Volksvertegenwoordigers sinds kort een fitnesslokaal tot hun beschikking. Drie middagen per week kunnen de parlementsleden er hun conditie bijwerken of op peil houden, medisch verantwoord en onder begeleiding. De arts die daarvoor halftijds in dienst werd genomen, komt handen en voeten te kort. Er ligt een voorstel op tafel om, in afwachting van een personeelsuitbreiding, de fitnessbegeleiding uit te besteden. Kostprijs: 5.200 euro per maand. Het bestuur van het Vlaams Parlement bespreekt maandag het voorstel. Gehoopt mag worden dat het een wijze beslissing neemt en het voorstel goedkeurt. Wie zou durven te kniezen over 5.200 euro gemeenschapsgeld per maand voor de fitnessbegeleiding van onze volksvertegenwoordigers? Hangt van hun gezondheid niet de gezondheid van onze democratie af? En voor de gezondheid van een democratie kan geen prijs te hoog zijn.