kolom

Behoedzaam en elegantDonderdag 11 aprilArte, 20u45Comedia - Der Narr und seine Frau heute Abend in PancomediaArte zendt in het programma Comedia het jongste theaterstuk van Botho Strauss uit, in een regie van Mattias Hartmann. Overvloedig en weelderig als nooit tevoren ontwerpt Strauss in zijn stuk De nar en zijn vrouw vanavond in Pancomedia een tableau vivant van hedendaagse figuren. De plaats van handeling is het hotel Confidence. Hier komt jan en alleman samen: nachtportiers en handelsreizigers, valse liftjongens en echte ondernemers, uit elkaar gegroeide stellen en tortelduifjes, geesten en engelen. Te midden van deze momentopnames van het leven volgt Strauss de verhouding van de jonge schrijfster Sylvia Kessel met Zacharias Werner, een kleine uitgever die met alle middelen tracht het hoofd boven water te houden. Deze luchtige liefdesgeschiedenis houdt de ongeveer twintig scènes met bijna honderd rollen samen en loopt als een rode draad door het stuk.Theaterintendant Matthias Hartmann (1963) boekte met dit stuk, dat vorig jaar in zijn theater in Bochum in première ging, succes bij publiek en toneelcritici. In Erich Wonders rood gloeiende decor ontstaat een vlechtwerk van relaties in betoverende beelden, die behoedzaam en elegant in elkaar overvloeien. Regisseur Matthias Hartmann distilleerde uit de drie en een half uur durende toneelopvoering een televisieversie van twee uur.De auteur Botho Strauss werd in 1944 in Naumburg/Saale geboren. Hij studeerde Germaanse filosofie, theatergeschiedenis en sociologie. Tussen 1967 en 1970 werkte hij als criticus en redacteur bij het tijdschrift Theater Heute. In 1970 werd hij dramaturg bij Peter Steins Schaubühne am Halleschen Ufer in West-Berlijn. Hij werkte er mee aan beroemde ensceneringen als Kleists Der Prinz von Homburg, Ibsens Peer Gynt en Gorkis Sommergäste. Strauss had de faam een briljante intellectueel en scherpzinnige criticus te zijn nog voor hij in de jaren zeventig zijn eerste toneelstukken presenteerde. Zijn debuut Die Hypochonder (1972) werd bij de première in Hamburg nog uitgefloten. Maar al vlug gold hij met zijn nachtmerries van neurotische angstige mensen als een van de grote vernieuwers van het Duitse theater. Met vijftien stukken op zijn actief (o.a. Schlusschor, 1991, Der Kuss des Vergessens, 1998, Die Ähnlichen, 1998) is hij een van de succesrijkste en meest gespeelde Duitse theaterauteurs. Hij kreeg de Georg Büchnerprijs en de Lessingprijs van de Hamburgse senaat.Queen GretaDonderdag 11 aprilArte, 22u45Thema-avond: Garbo, la divineReeds in haar vroege jaren in Hollywood besloot Garbo geen interviews te geven. Zo werd ze de ijskoningin, die wenste te worden alleen gelaten en slechts een kleine kring van mensen rond zich duldde. Enkel door de verhalen van deze vrienden wordt de door haar geweven sluier van mystiek doorbroken waarin het leven van de New Yorkse inwijkelinge vijftig jaar lang gewikkeld was. Hield ze ervan actrice te zijn? Was ze werkelijk van plan, zich na de eerste flop van haar carrière volledig van het witte doek terug te trekken? Het zijn vragen als deze, waarop de film van Steve Cole een antwoord tracht te geven. Daarbij wordt gebruik gemaakt van rijk archiefmateriaal en van fragmenten uit films als The Flesh and the Devil, Grand Hotel en Queen Christina. Daarmee wordt Garbos onvergelijkelijke carrière geschetst. Want hoe duister het privé-leven van Garbo ook mag blijven, op het witte doek zijn haar schermprésence, magnetische aantrekkingskracht en stralende schoonheid ongeëvenaard.Garbo werd als Greta Lovisa Gustafsson in 1905 in Stockholm geboren. Tussen 1922 en 1941 draaide ze 27 films, om zich dan op amper 36-jarige leeftijd voor altijd terug te trekken. Zo was zo schuw voor de openbaarheid, dat ze uiteindelijk tot een mythe uitgroeide. Pas 50 jaar nadat ze zich teruggetrokken had, stierf Garbo in New York. Nog steeds niet vergeten door het grote publiek.Onder de regie van Clarence Brown draaide Garbo zeven films, Conquest was hun laatste gemeenschappelijke werk. Garbo stond nadien enkel nog voor Ninotchka en Two-faced Woman voor de camera. Conquest vertelt het overspelige liefdesverhaal van de Poolse gravin Maria Walewska, wier hart, zoals dat van al haar landgenoten, sneller sloeg toen keizer Napoleon met zijn Grande Armee tegen de tsaristische onderdrukker ten strijde trok. Na een korte ontmoeting twee maanden voordien, ontmoette Maria (Garbo) Napoleon (Charles Boyer) officieel op een bal in Warschau. Toen Napoleon merkte dat haar man drie keer zo oud was als zij, probeerde hij haar zonder succes te verleiden. Zij negeerde zijn vele brieven en bloemen totdat een paar meedogenloze Poolse leiders haar ertoe overhaalden om aan zijn wensen tegemoet te komen om zo Polen te redden. Ze ging naar hem toe terwijl haar vernederde echtgenoot naar Rome vertrok om hun huwelijk te annuleren. Een tijdlang was het een extreem gelukkige verhouding. Napoleon scheidde zonder kinderen van zijn vrouw Josephine en Maria werd zelfs zwanger. Ze stond op het punt Napoleon over de baby te vertellen, toen hij haar meedeelde dat hij besloten had met aartsgravin Marie Louise van Oostenrijk te trouwen. Hij legde uit dat het een politiek huwelijk was om zich ervan te vergewissen dat zijn toekomstige zoon veilig zou kunnen regeren met Habsburgs bloed in zijn aderen. Het zou hun relatie niet aantasten, beweerde hij, maar Maria Walewska vertrok om haar kind alleen ter wereld te brengen, zonder Napoleon te vertellen dat ze zwanger was.Gerard Mortier denkt naVrijdag 12 aprilArte, 23u10Profils - La maison de la cultureHoe kun je vermijden dat de operataal een dode taal wordt? Wat verbindt Carmen met Madonna? Welke mogelijkheden hebben de kunst en haar bemiddeling vandaag nog? Deze en andere vragen stelt Gerard Mortier zich in een ontmoeting met twee jonge kunstenaars: de muzikant Christof Schläger en de klankdichter Michael Lentz. Op ongewone plaatsen, zoals de tot cultuurruimte omgetoverde mijngebouwen in Essen, willen de programmamakers kunstzinnige vonken laten opspatten bij de legendarische intendant van de Salzburger Festspiele, de huidige leider van de Ruhr-triënnale en de toekomstige chef van de Parijse Bastille-opera. Geïnspireerd door zowel de omgebouwde industriekathedraal in Essen, als door de kunstzinnige live-acts en video-opnames, spreken Gerard Mortier, Michael Lentz en Christof Schläger over de noodzaak van een kritische bevraging van de klassieke kunstcanon, van een vastberaden uitdaging van de hedendaagse kunst en het creatieve nut van grensoverschrijding en confrontatie. Een vrouwelijke L!nkZaterdag 13 aprilCanvas, 20u40:L!nkBerthe Morisot (1841-1895) was een buitenbeentje: een vrouwelijke schilder te midden van de Franse impressionisten. Een overzichtstentoonstelling in het Palais des Beaux Arts in Rijsel haalt haar uit de schaduw. Morisot schilderde vrouwenfiguren en huiselijke, intimistische taferelen, vaak met kinderen, maar ook landschappen en stillevens. Zon honderd doeken en een veertigtal aquarellen, pastels en lithos schetsen de ontwikkeling, bloei en verscheidenheid van deze eigenzinnige kunstenares. Edouard Manet was een soort katalysator voor haar artistieke loopbaan. Hij was haar mentor, haar vriend, later ook haar schoonbroer. Zij was zijn model en muze. De tentoonstelling brengt ook twaalf van de veertien portretten, die Manet van haar maakte. Hable con Ella (Praat met haar) is de nieuwe film van Pedro Almodóvar. Twee mannen worden verliefd op twee vrouwen. Beiden komen ze terecht in eenzelfde situatie, als hun respectieve vriendinnen in coma raken. Maar hun reactie op de tragische situatie is totaal verschillend.Bryan Ferry is een stijlvolle vijftiger die met zijn groep Roxy Music in 1971 een revolutie ontketende in de rock-n-roll. Hij heeft weer een nieuw album uitgebracht. Na de reünietournee van Roxy Music vorige zomer begon hij eraan te werken. Frantic is zijn eerste solo-cd in acht jaar tijd. De crooner-covers hebben plaats geruimd voor bluesy rock en country swing. Vier topactrices in één theaterstuk. Regisseur Lucas Vandervost engageerde Antje de Boeck, Els Dottermans, Mieke de Groote en Chris Thijs voor Vier Zusters. Die productie van De Tijd heeft niets te maken met Tsjechov, maar wel met de fotograaf Nicholas Nixon. Die maakte jaar na jaar fotos van een vrouw en haar drie zussen. Samengebundeld in het fotoboek The Brown Sisters vertellen de momentopnames een verhaal over het leven. Dramaturge Claire Swyzen maakte er een theatertekst van. Kurt Vandemaele ging praten met de zusjes Brown.Deze aflevering van L!nk wordt herhaald op zondag 14 april om 17.30uDe nieuwe HorowitzZondag 14 aprilArte, 19uArcadi Volodos - Passionément virtuoseMet zware stap betreedt hij de concertzaal en gaat naar de vleugel, alsof hij een zware arbeid aanvangt. Arcadi Volodos is een neo-romanticus, achter wiens geconcentreerde optreden een vulkaan van weggestopte passie opborrelt. Sinds zijn eerste cd met de sensationele pianotranscripties van Vladimir Horowitz krijgt Volodos uitnodigingen van alle grote orkesten ter wereld. De film portretteert de jonge pianist door fragmenten van zijn jongste concerten en stelt vragen over de achtergronden van zijn genie. Arcadi Volodos werd als zoon van twee zangers in St-Petersburg geboren, studeerde eerst zang, dan dirigeren. Pas op zestienjarige leeftijd begon hij piano te studeren, vanaf 1987 aan het Conservatorium van Moskou, vanaf 1993 onder Jacques Rouvier in Parijs. De muziekbusiness stelt hem voor als een tweede Horowitz, wat best verzoenbaar lijkt met de levensgewoonten van deze twintiger die hartstochtelijk graag improviseert. Ik wil iets van de oorspronkelijke charme van de stukken en hun scheppers uitdrukken. En ik wil met deze expressieve bewerkingen ook een beetje humor, ironie en kritische afstand tonen tegenover de ernst van de originelen, zegt Arcadi Volodos, daarbij is het mij om het even, of ze etiketten op mij plakken... De film toont concertfragmenten met Liszts Hongaarse Rapsodie Nr.13 en variaties op Bizets Carmen, Mozarts Turkse mars, Rachmaninoffs romance en andere werken.Black DiamondMaandag 15 aprilNederland 3, 23u55Lola da Musica - Angie StoneLola da Musica brengt een portret van de succesvolle Amerikaanse soulzangeres Angie Stone, die begin dit jaar de eerste plaats van de Hollandse Moordlijst bereikte met haar CD Mahogany Soul. Stones carrière bestrijkt echter al zon twintig jaar. Al op haar veertiende maakte deze dochter van een gospelzanger en leider van een kerkkoor deel uit van de rapgroep Sequence. Daarna werd ze een tijdje het gezicht van de band Vertical Hold, trad ze op als achtergrondzangeres van Lenny Kravitz en werkte ze met DAngelo, de vermaarde soulzanger waarmee ze een relatie en een kind kreeg.Het echte succes kwam echter pas met het fraaie debuutalbum Black Diamond (2000), waarmee de souldiva zich opwierp als een van de frontvrouwen van de nu soul-beweging (die verder onder meer Erykah Badu, Jill Scott en Alicia Keyes voortbracht). Begin dit jaar volgde de nog sterkere plaat Mahogany Soul. Angie Stone is inmiddels een gearriveerde ster, die wereldwijd volle zalen trekt. In Lola da Musica een gesprek met Stone en beelden van haar uitverkochte concert in het Amsterdamse Paradiso.Samenstelling: Saskia VEREENOOGHE & Marc HOLTHOF