Mark Eyskens,

kamerlid voor de CD&V, over het opstappen van Johan van Hecke en een aantal andere CD&VersWat is gebeurd, sterkt mij in mijn overtuiging dat wij na de verkiezingen van 13 juni 1999 met veel meer energie hadden moeten proberen om deel te nemen aan de regeringen. Te beginnen met de Vlaamse. We hebben de meeste zetels in het Vlaamse Parlement, volgens een ongeschreven regel hadden wij de Vlaamse regeringsvorming mogen leiden. We hebben dat nagelaten. Ik heb voorspeld dat een oppositiekuur zou leiden tot spanningen in de partij, en dat men ons in de hoek van het Vlaams Blok zou proberen te duwen. Dat laatste is niet uitgekomen, het eerste helaas wel. KnackKees Schuyt, columnist, over het nieuwe politieke taalgebruikPlastic taal is een taal die voornamelijk gebruik maakt van woorden en begrippen die overal passen en nergens op slaan. De nieuwe plastic woorden hebben vooral propagandistische waarde. Ze maken iets wat niet waardevrij is, neutraal en nastrevenswaardig: groei is altijd goed, vooruitgang ook, het gaat immers om onze toekomst. Ze zijn echter hol en inhoudloos. Omdat het neutrale, technische woorden zijn kunnen we de gang van zaken met een gerust hart aan de technici en de politieke deskundigen over laten. Een andere eigenschap van plastic woorden is dat ze als legosteentjes gebruikt kunnen worden en in elke willekeurige volgorde kunnen worden gezet. Bijvoorbeeld met de begrippen communicatie, proces en management. Je kan het tegenwoordig, zonder voor gek versleten te worden, hebben over het proces van communicatiemanagement of over de communicatie van managementprocessen of over het management van procescommunicatie. Evenals over het management van communicatieprocessen. Enzovoort. Je kan je echter bij dit alles niets meer voorstellen. De VolkskrantShimon Peres, minister van Buitenlandse Zaken van Israël, over het vredesproces in het Midden-OostenIk ben voorstander van een organisatie naar het voorbeeld van de Benelux in Europa. Ik ben dus voor afzonderlijke staten die elk hun religie, taal en politieke soevereiniteit behouden. Er moeten dus grenzen zijn tussen Jordanië, Israël, en de Palestijnse Staat. Maar het moeten open grenzen blijven. Beter nog, er moet een economische coördinatie zijn tussen die staten. (...) Europa heeft uiteindelijk toch ontdekt dat de voorstellen van Jean Monnet veel belangrijker bleken voor de toekomst dan de erfenis van Napoleon. Europa heeft aangetoond dat wanneer er voor een politieke crisis geen politieke oplossing is, er misschien wel een economische oplossing bestaat. Les Echos