Munk brengt elektropop met kwinkslag vanuit München

Mathias Modica en Jonas Imbery zitten al samen in bandjes sinds hun vijftiende. De allereerste band klonk nergens naar, zeggen ze, maar zag er heel cool uit met zijn mix van gitaren, drumcomputers en draaitafels. Tegenwoordig maken Modica en Imbery nog altijd popmuziek met een kwinkslag. Ze gebruiken live-instrumenten én elektronica.

Maar muziek is slechts een van de vele expressievormen die ze met Gomma willen aansnijden. Het label bestrijkt alle mogelijke vormen van kunst, design en mode. Tegelijk met de cd brengen ze bijvoorbeeld een tweede editie van hun postermagazine Amore uit. Een Berlijnse uitgever verzamelt binnenkort het artwork van het label in een kunstboek. En Munk speelt nog altijd ten dans op feestjes van modehuizen allerhande. Ook 'Aperitivo' is geschikt voor de catwalk én de dansvloer. Met enerzijds hippe artiesten als Princess Superstar en James Murphy van DFA op de gastenlijst, en anderzijds een geluid waarmee ze zichzelf steeds in twijfel trekken, bewijst het duo dat elektronische muziek ook gewoon plezierig kan zijn.

De cd klinkt erg kosmopolitisch. Hij werd opgenomen in jullie thuishaven München, maar ook in Londen en New York. En op Sicilië.

Mathias Modica: 'Mijn familie is afkomstig uit Sicilië. Op mijn zesde verhuisde ik met mijn ouders naar München. Mijn neef speelt nog steeds gitaar bij enkele Siciliaanse rock- en metalbands en heeft een klein, maar mobiel opnamestudiootje. Elk jaar trek ik terug naar mijn geboortestreek. De jongste jaren neem ik ook Jonas mee. We verzeilen er dan steeds in een vakantiehuisje aan de kust. Eén kamer bouwen we, met materiaal van mijn neef en van onszelf, om tot een spontane studio. Materiaal daarvan gebruikten we voor de preproductie van de plaat. De definitieve versies en de overdubs maakten we in München.'

Jonas Imbery: 'In New York namen we enkele tracks op in de Soulfire. Die analoge studio in Williamsburg, Brooklyn is een pleisterplaats van de hiphopvernieuwers van Quannum. De cd kwam op heel veel verschillende locaties tot stand, maar in München maakten we er één geheel van.'

Vreemd dat de combinatie van elektronische muziek en humor tot op heden nog maar weinig relevante albums opleverde. Maar op 'Aperitivo' doen jullie alvast een poging om het sérieux te doorprikken waarmee dansmuziek veelal geproduceerd wordt.

Imbery: 'Ik vind het ook droevig dat andere elektronische bands niet inzien dat hun hautaine houding hun muziek niet altijd ten goede komt. Anderzijds wilden we ook niet zomaar iets grappigs opnemen. Het blijft natuurlijk popmuziek. De preludes van Bach behoeven geen humor. Maar de popmuziekjes, zoals wij en een heleboel anderen die brengen, hebben er net baat bij. We hebben lak aan pretentie. Dat is het verschil tussen wat wij doen en een muziekstuk van Pierre Boulez, of een schilderij van Gerhard Richter. Dat wil niet zeggen dat we niet serieus bezig zijn met ons werk. Integendeel.'

Modica: 'We zijn héél serieus over onze muziek, maar niet over onszelf.'

Imbery: 'Popmuziek is geen kunst. Ze is cool, soms ook mooi, en heel vaak Zeitgeist. Als je popmuziek te serieus neemt, ontneem je ze haar zin.'

Misschien is dat laatste net een van de redenen waarom jullie in Duitsland niet altijd even serieus worden genomen.

Imbery: 'Precies. Ik las onlangs een interview met Bernard Willhelm, een jonge Duitse modeontwerper die in Antwerpen studeerde. Men vroeg hem waarom hij niet in Duitsland woonde. Of dat zijn creativiteit misschien inperkte? Zijn antwoord was raak: 'Duitsers kunnen alleen creatief worden als ze zichzelf wat minder serieus gaan nemen.'

Modica: 'Men gaat er iets te vlug van uit dat wanneer iemand kunst maakt en er te hard mee lacht, het niet meer serieus kan zijn, en dus ook niet goed.'

Imbery: 'In de ogen van de Duitse opinie is het een ontzettend riskante onderneming om iets te maken dat tegelijk kunstzinnig en ironisch is. Een kunstenaar mag er niet om zichzelf lachen. In Duitsland houdt men, nog meer dan in andere Europese landen, een onderscheid in stand tussen populaire en andere muziek. In Amerika bestaat dat niet. Of je bent hier een academisch opgeleide muzikant of schilder, of je bent street en pop, maar dan kan je niet goed zijn.'

Maar in München is het gelukkig anders dan in de rest van Duitsland.

Imbery: 'Ja, München heeft altijd een soort van pariastatuut bekleed in Duitsland. Er waren Karl Valentin en Carl Orff, en in de jaren 20 de abstracte expressionisten van Der Blaue Reiter. Er was ook de gekke Koning Ludwig II, die in een artistieke droom leefde en met staatsgelden sprookjeskastelen bouwde. Kom maar eens kijken in Neuschwanstein. Het fraaie aan München is dat het hield van zijn gekke artiesten. Ze hebben stuk voor stuk hun straat of hun plein gekregen. Je weet toch dat alle freaks voor de Tweede Wereldoordlog naar München gingen omdat er een extreem tolerant, haast anarchistisch klimaat heerste? Die sfeer hangt er nog een beetje. Daarom is het altijd een hot spot geweest voor artiesten. De regisseur Werner Herzog en de acteur Klaus Kinski woonden er. De Rolling Stones brachten er veel tijd door, net als Freddie Mercury. Alle clichés over Duitsland slaan op het noorden.'

'Hoewel het extreem verschillende steden zijn, heeft München wel wat weg van Berlijn. Dat merk je ook aan de interactie tussen muzikanten en artiesten uit beide steden. Wij spelen er haast elke maand een dj-avond, en ook onze promotor en onze agent resideren in Berlijn. Het is de enige andere Duitse stad waar ik eventueel naar zou willen verhuizen. Maar dat is niet nodig, want tegenwoordig kunnen we met de budgetluchtvaartmaatschappijen voor amper 50 euro tussen de twee steden pendelen.'

'Aperitivo' is uit op Gomma en wordt verdeeld door Lowlands. Op vrijdag 8 oktober wordt de cd via een dj-set voorgesteld in de Culture Club in Gent.