Anacondas: the Hunt for the Blood Orchid

(tijd) Wat heeft 'Anacondas' in godsnaam in de Belgische bioscopen verloren? In de videotheken is de vraag naar dit soort 'creature features' niet bij te houden, dus waarom is deze overbodige sequel daar niet recht naartoe gekronkeld? Een video kan je tenminste gezellig thuis bekijken, met een drankje in de ene hand en de afstandsbediening met doorspoelknop in de andere. Al is het de vraag of de doorspoelknop wel soelaas biedt aan de monsterliefhebbers die zich aan 'Anacondas' wagen. De enige motivatie om een film als deze in huis te halen, is dat je die beesten aan het werk wil zien. Behalve de talenten van Jennifer Lopez, Eric Stolz en de heerlijk badinerende Jon Voight sprong de eerste 'Anaconda' namelijk vooral in het oog wegens zijn gore gruwelscènes. De slang die een slachtoffer verplettert of inslikt en weer uitspuwt of op andere onsmakelijke/onverwachte manieren te grazen neemt, daar is het dit soort films om te doen.

Maar zo hebben de makers van 'Anacondas: the Hunt for the Blood Orchid' het niet begrepen. Zoals de titel het belooft, krijgen de hoofdpersonages deze keer een heel nest glibberige monsters over de vloer. Maar die komen zo zelden in beeld en blijven dan ook nog eens zo passief dat het lijkt alsof de projectionist bobijnen in de kast heeft laten liggen. Regisseur Dwight Little (een man met behalve een paar 'X-Files'- en 'Millennium'-afleveringen ook 'Free Willy 2' en 'A Nightmare on Elm Street 4' op zijn actief) probeert er de sfeer in te houden met een hongerige krokodil en een bijtgrage spin, maar daarvoor komt de monsterfan niet naar de bioscoop. Bij gebrek aan deftige griezel verschuift de aandacht tot overmaat van ramp vanzelf naar de acteurs. Dat stel ambitieuze jongelingen had waarschijnlijk van hun respectieve managers de raad gekregen het 'Anacondas'-voorstel toch maar aan te nemen omdat ze zo in de kijker zouden lopen. Dat doen ze ook, maar niet op de manier die ze zelf in gedachten hadden.

RN