Stille Nacht

(tijd) Of vrouwen echt van Venus komen en mannen van Mars laten we hier in het midden, maar het lijkt vaak alsof we in elk geval niet op dezelfde planeet thuishoren. En niks brengt dat fundamentele onderscheid scherper in beeld dan de manier waarop we omgaan met de oudste communicatievorm van allemaal: seks. Vanuit die vraag vertrekt de Nederlandse thriller 'Stille nacht'. De film is geregisseerd door een vrouw, Ineke Houtman - dezer dagen ook in onze zalen met haar knappe jeugdfilm 'Polleke' -, en geschreven door een man, Frank Ketelaar. Hij is al 44, maar hij is duidelijk de puber in zichzelf nog niet uit het oog verloren. 'Stille nacht' speelt zich af aan een universiteit, traditioneel de plaats waar veel jongens en meisjes hun seksualiteit pas echt beginnen te ontdekken en exploreren. Even heikel als een nachtelijke wandeling door een mijnenveld, dat weten we allemaal, maar de situatie wordt in dit geval nog op de spits gedreven. Er dwaalt namelijk een serieverkrachter rond in het bos dat de studentenhuizen van de universitaire gebouwen scheidt. Verschillende meisjes zijn al in het donker van hun fiets geramd, over een boomstam gespreid en brutaal mismeesterd. Omdat de dader heel zorgvuldig vermijdt sporen na te laten, komt de politie geen stap verder, en het universitaire bestuur zit financieel te krap om in afdoende alternatieve pendelmogelijkheden te voorzien. Vijf meisjes besluiten dan maar zelf actie te ondernemen, maar hun speurwerk blijkt niet zo waterdicht als ze hadden gedacht.

'Stille nacht' neemt het zoals zoveel genrefilms niet altijd even nauw met de waarschijnlijkheid - een prof die aan een studente vraagt naaktfoto's te nemen? - maar puurt zo efficiënt spanning uit zijn verhaal dat die plotgaten voorbij zijn voor je ze goed en wel gemerkt hebt. Houtman duwt je met zoveel overtuiging in de hoofden van die vijf meisjes dat hun paranoia voelbaar wordt en je op de duur elke mannelijke figuur verdacht begint te vinden. 'Stille nacht' is stevige thriller, en dat is veel minder makkelijk dan het lijkt. Tot slot nog dit: als u zin hebt gekregen om de film te gaan bekijken, zult u naar Antwerpen moeten. De (Nederlandse) distributeur gaat er namelijk van uit dat Nederlandse cinema enkel door eigen volk gesmaakt kan worden en de enige bioscoop waar veel Nederlanders over de vloer komen, is blijkbaar Metropolis. Een spijtige zaak, maar het is niet anders.

RN