Boksdrama ‘Cool Abdoul' wint op punten

Een filmmaker die zijn zinnen zet op een boksfilm weet dat hij per definitie de confrontatie aangaat met één specifiek boegbeeld. Nee, niet ‘Rocky’, maar ‘Raging Bull’. De film die Martin Scorsese in 1980 aan bokskampioen Jake LaMotta wijdde, is nagenoeg perfect. Een meeslepend drama met een veelzijdig hoofdpersonage, gedragen door een fenomenale acteur, verrijkt met een schrijnende emotionele achtergrond en in beeld gebracht met een stijl die even elegant als fysiek is. De Vlaamse regisseur Jonas Baeckeland verdient dan ook op zijn minst bewondering voor de lef die hij tentoonspreidt door ‘Cool Abdoul’ te kiezen als eerste langspeelfilm.

De verhalen van LaMotta in de jaren 40 en de Gentse bokser Ismaïl Abdoul 60 jaar later hebben bovendien veel gemeen. Allebei meedogenloos in de ring, allebei migrantenkinderen, allebei op jonge leeftijd in aanvaring met de arm der wet, allebei tijdens hun professionele carrière in contact met het misdaadmilieu en allebei hopeloos in de knoei met hun romantische relaties. Volgens kenners was Abdoul de beste bokser die ons land ooit heeft gekend, maar dat potentieel heeft hij ondanks verschillende titels (waaronder een Europese) nooit echt kunnen waarmaken.

Naïeve kampioen

‘Cool Abdoul’ neemt het niet al te nauw met de details en de chronologie van Abdouls carrière, maar dat maakt weinig uit. Wat telt, is de man die centraal staat, en die komt volledig tot zijn recht. ‘Ik ben een naïeve kampioen’, zei Abdoul in 2007, vlak voor hij veroordeeld werd tot 3,5 jaar effectief. ‘Ik ben dikwijls te goed geweest voor deze wereld.’

Dat is ook hoe Baeckeland hem afbeeldt en Nabil Mallat hem speelt. Die vertolking is minder evident dan je zou denken. Mallat moet een volwassen man neerzetten die tegelijk fysiek imposant, emotioneel immatuur en kinderlijk romantisch is. Hij krijgt die eigenaardige combinatie vlekkeloos voor elkaar.

In de ring bijt Abdoul zich vast in zijn tegenstander, daarbuiten heeft hij alle moeite om zijn lot in eigen handen te nemen. Misschien dat hij daarom zo hoog oploopt met mektoub, de islamitische idee van voorbestemdheid. Dus laat hij zich door iedereen leiden, van zijn vader (zelf een ex-bokser) en zijn coach (een goede Johan Heldenbergh) tot de louche Nederlandse manager die hem de zevende hemel belooft en de jonge vrouw (rol van Anemone Valcke) aan wie hij zijn hart verliest.

Liefdesdip

Dat liefdesluik van het verhaal zou gezien de afloop het zwaarst moeten wegen, maar eigenaardig genoeg laat ‘Cool Abdoul’ het net daar afweten. Baeckeland gunt de relatie tussen Abdoul en zijn geliefde Sofie niet de tijd om geloofwaardig te evolueren - of hij heeft die tijd niet, want de film duurt zo al bijna twee uur.

Het gevolg is dat de romantische wendingen en verwikkelingen overhaast lijken en je als kijker dus ook nauwelijks met dat gedoemde koppel meeleeft. Het valt ook extra op omdat de andere relaties in Abdouls leven - met zijn vader en zijn moeder, met zijn coach - wel overtuigen. Het gebrekkige liefdesverhaal wankelt gelukkig niet genoeg om de hele film onderuit te halen. Daarvoor maakt Mallat te veel indruk en mept ook Baeckeland te zeer raak.

De cineast zei ooit dat hij films wil maken die sociale relevantie koppelen aan visuele inventiviteit. Wat dat betreft, is ‘Cool Abdoul’ zeker een veelbelovend debuut. Een handvol goed gekozen details volstaan om de hele achtergrond van Abdouls leven (zijn islamitisch-Vlaamse thuis, zijn vriendenkring, de boksclub, de Gentse uitgaansbuurt) te schetsen. De bokskampen zijn intens en overzichtelijk, en nu en dan last Baeckeland ook een indrukwekkende camerabeweging in zonder dat die opzichtig wordt. ‘Cool Abdoul’ is een aangename kennismaking met nieuw talent, zowel voor als achter de camera.

‘Cool Abdoul’ speelt vanaf vrijdag 15 oktober in de bioscoop.