Jente Pironet, bevlogen melancholicus voor de Spotify-generatie

Portland zit zowat in de helft van een reeks van twee dozijn festivaloptredens als we hun frontman treffen op de Dijlefeesten. Jente Pironet heeft een kater overgehouden aan een verjaardagsfeestje, zal hij later ook aan het publiek vertellen, maar dat straalt amper af op zijn enthousiasme. Samen met de andere bandleden gaat hij vol voor een zomer vol kleinere festivals, die het pad moeten effenen voor een clubtournee in het najaar en de grote zomerfestivals in 2019.

Manager David Zegers, die tien jaar de marketingafdeling van de AB leidde, heeft er slechts een van gemist, omdat hij beseft dat er nog kan worden bijgeschaafd. Maar het momentum ligt voor het grijpen voor de band wiens emotionele melodieën teren op tere, maar beladen zangpartijen en de galmende wisselwerking tussen gitaar en synth.

Een platendeal werd in juni al beklonken met PIAS. In september volgt de nieuwe single ‘Lucky Clover’, in het zog van hun gesmaakte Alt-J-cover ‘Matilda’ en de doorbraaktrack ‘Pouring Rain’, een even nostalgische als verheffende song die zijn voordeel doet met de fraai samenklittende stemmen van Pironet en partner in crime Sarah Pepels. Het is zo’n nummer waarmee de vertolker de luisteraar inpakt door zijn beleving en dat universeel kan worden omdat het nooit concreet is.

Demonen

‘Ik ben in tegenstelling tot pakweg Lou Reed geen goeie verhalenverteller’, zegt Pironet. ‘Scene setting is niet mijn ding. Ik zing over wat ik zelf heb meegemaakt. Zo wordt muziek tegelijk therapie. Ik kan mijn demonen verjagen tijdens een concert terwijl ik er misschien nog applaus voor krijg ook.’

Dat ‘Pouring Rain’ intussen al zo’n tien jaar meegaat, verraadt dat dat applaus er niet van vandaag op morgen is gekomen. Pironet is sowieso een laatbloeier. Op zijn 15de leerde hij zijn eerste gitaarakkoorden en zat hij in zijn eerste bandjes. Pas na een studie journalistiek begon hij op zijn 22ste een muziekopleiding aan de Hogeschool PXL. Maar liefst vier deelnames aan De Nieuwe Lichting, waarvan twee met andere bands, waren nodig vooraleer hij er dit voorjaar eindelijk in slaagde de liedjeswedstrijd van Studio Brussel naar zijn hand te zetten.

‘Ik hoop dat het niet zielig overkomt’, lacht de zanger, die ook op een blauwe maandag in 2011 in Idool zat en twee jaar geleden met Portland de finale van de Humo’s Rock Rally bereikte. ‘Maar succes smaakt zoveel beter als je er eerst voor gezwoegd hebt. Ik vind het wel spijtig dat alles tegenwoordig zo wedstrijdgerelateerd is.’

Anderzijds beseft hij heel goed dat de winst in De Nieuwe Lichting een entreeticket voor de zomerfestivals en de nodige airplay forceerde. Toen hij een dik jaar geleden met het toen al in eigen beheer uitgebrachte ‘Pouring Rain’ ging leuren bij de radiozenders, bleef het daar in eerste instantie akelig stil.

Gelukkig was er Spotify. Zonder promo of externe hulp had Pironet de track geüpload, en nu sloeg die wel aan. Het triggerde de interesse van de zanger, die er prompt zijn bachelorverhandeling aan wijdde. Ondertussen staat de teller op ruim 1,1 miljoen streams. ‘Rijk word je er niet van’, zegt hij, verwijzend naar de povere gages die de streamingdienst uitkeert. Hoop en al een paar duizend euro, klinkt het. ‘Maar het heeft wel deuren geopend, en het leverde ons ook info op - zo waren er veel streams in Duitsland - waarmee we onze carrière internationaal kunnen sturen.’

In zijn verhandeling beschrijft Pironet concreet hoe het nummer, dat oorspronkelijk zes minuten duurde, door knip- en plakwerk in de studio van producer Huub Reijnders werd ingekort. ‘Uiteindelijk hebben we de aanloop naar het refrein de helft korter gemaakt en de hele intro weggelaten, zodat de vocalen onmiddellijk invallen en ook het refrein al na amper 50 seconden begint. We wilden de luisteraar de kans niet geven af te haken.’

Die keuzes op maat van de Spotify-generatie zouden hun doel niet missen. Algoritmen lijken haaks te staan op de emotionele voordracht van Pironet en Pepels, die tegenwoordig steeds vaker als een duo naar buiten komen om de band te promoten. (‘Laat de mensen zich maar afvragen: ‘Is het nu een koppel of niet?’’). ‘Het is dansen op een slappe koord, maar als ik nummers schrijf, ben ik daar allemaal niet mee bezig’, vervolgt de zanger. ‘Toch wil je dat zoveel mogelijk mensen je muziek horen en we leven nu eenmaal in een tijd waarin mensen geen geduld meer hebben. Ze scrollen, clicken en swipen maar. Daar moet je je als artiest aan aanpassen.’

Desondanks heeft Pironet een grote honger naar een album, maar dat zal er pas na de volgende zomer komen. ‘Vroeger kon je nog debuteren met een sterke debuutplaat. Nu moet je vooral tickets verkopen en singles uitbrengen. Eigenlijk mag je pas aan een album beginnen te denken als je de grote zaal van de AB uitverkoopt.’

De droom is ooit van de muziek te kunnen leven, besluit de zanger, die af en toe nog bijklust als tapper in zijn stamcafé en als zangleraar. ‘Daarom staat nu alles in het teken van de band. Vijf dagen per week worden we ’s ochtends wakker zonder te weten waar we ’s avonds zullen slapen. Het huidige nomadenbestaan hebben we er graag voor over, want het kan ook zo weer voorbij zijn, en dan willen we op zijn minst alles hebben geprobeerd.’

Volgende week: Mattias De Craene