Drie jaar op de brexitrollercoaster: een tijdlijn

23 juni 2016

Tijdens het brexitreferendum stemt 51,89 procent van de Britten voor een vertrek uit de Europese Unie. Daags nadien kondigt David Cameron, die campagne had gevoerd voor een verlengd lidmaatschap, zijn ontslag aan als premier en Conservatief partijleider.

17 januari 2017

Camerons notoir vage opvolgster, Theresa May, ook een ex-Remainer, laat voor het eerst weten dat ze een harde brexit wil, waarbij de controle over migratie en wetgeving primeert op de toegang tot de Europese interne markt en douane-unie.

29 maart 2017

May triggert, met de goedkeuring van het Britse parlement, artikel 50 van het Europees Verdrag. Daarmee starten formeel de brexitonderhandelingen, die maximaal twee jaar kunnen duren.

8 juni 2017

Mays gok om vervroegde verkiezingen te houden pakt compleet verkeerd uit. De Conservatieven verliezen hun parlementaire meerderheid. Ze hebben voortaan de gedoogsteun nodig van de tien Noord-Ierse unionisten van de DUP.

19 juni 2017

Bijna een jaar na het referendum komt Mays brexitminister David Davis naar Brussel voor de eerste onderhandelingsronde met zijn Europese evenknie Michel Barnier.

22 september 2017

Om de Europese onvrede over Mays besluiteloosheid wat te temperen bevestigt de Britse premier dat het VK zijn budgettaire miljardenverplichtingen zal nakomen, dat de rechten van EU-expats gegarandeerd worden en dat er een overgangsperiode zal komen na de brexitdeadline.

6 juli 2018

Op Chequers, het buitenverblijf van de Britse premier, geeft Mays regering haar visie op een brexitdeal eindelijk een concrete vorm. Uit protest nemen Davis en minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson ontslag. Ook de EU verwerpt later het Chequers-plan.

14 november 2018

Londen en Brussel raken het eens over een scheidingsverdrag. Vooral de ‘backstop’, die moet vermijden dat er een harde grens komt tussen Noord-Ierland en Ierland en het vredesproces in de regio bedreigd wordt, is omstreden. Het VK dreigt daardoor voor ‘onbepaalde tijd’ in de Europese periferie te moeten blijven.

12 december 2018

Brexithardliners in haar eigen partij eisen een vertrouwensstemming over May. 200 tory’s steunen haar, maar 117 partijgenoten willen haar vertrek.

15 januari 2019

Het Britse parlement verwerpt Mays deal een eerste maal, met 432 stemmen tegen 202. Het is de grootste parlementaire nederlaag ooit voor een Britse regering.

12 maart 2019

Het Britse parlement verwerpt Mays deal een tweede maal, dit keer met 391 stemmen tegen 242.

29 maart 2019

Het Britse parlement verwerpt, op de geplande brexitdag, Mays deal een derde maal, met 344 stemmen tegen 286. De EU zal later instemmen met een uitstel van de brexitdeadline tot 31 oktober.

24 mei 2019

May kondigt haar ontslag aan als premier en Conservatief partijleider.

24 juli 2019

De Conservatieven verkiezen Boris Johnson als Mays opvolger. Hij belooft dat het VK op 31 oktober de EU zal verlaten, desnoods chaotisch zonder akkoord.

28 augustus 2019

Boris Johnson laat het Britse parlement tijdelijk opschorten om een harde brexit door te drukken.

4 september 2019

Vlak voor de opschorting ingaat, keuren oppositiepartijen en 21 toryrebellen een wet goed die Johnson verplicht, als hij tegen 19 oktober geen deal door het parlement heeft kunnen loodsen, brexituitstel tot 31 januari te vragen.
Johnson gooit daarop de rebellen uit zijn fractie, waardoor zijn Conservatieve partij zelfs met de steun van de DUP geen parlementaire meerderheid meer heeft.

24 september 2019

Het Britse hooggerechtshof oordeelt unaniem dat Johnson het parlement 'onwettig' vijf weken heeft laten opschorten om het brexitdebat te kortwieken.

17 oktober 2019

Johnson bereikt alsnog een nieuw brexitakkoord met de EU, waarover het Britse parlement zaterdag mag stemmen.