Blijven ademhalen

Het is allemaal de schuld van collega Wouter Van Driessche. Wekenlang had hij het hier op de redactie over de impact van de ‘always on’-cultuur op onze hersenen. Hij liet zelfs een scan uitvoeren op zijn eigen hersenen. Ook u hebt wellicht de gevolgen ondervonden van Wouters dadendrang: een serie in de zaterdagkrant, een multimediale ‘longread’ en het voorbije weekend zijn boek ‘Modern Minds’ bij de krant. Wouter zegt dat als we ons brein niet behoorlijk managen, we geen kans meer maken in een snel veranderende omgeving waar we supercreatief moeten zijn. Ik besloot geen risico’s te nemen en doe nu elke dag een of andere mindfulnessoefening. Op die manier moet mijn brein bewuste ‘downtime’ krijgen.

Daarbij vind ik inspiratie in de internationale campagne Mindful in May (MIM). Duizenden mensen leren er online de principes van mindfulness en tegelijk wordt geld opgehaald voor waterzuivering in ontwikkelingslanden. De allereerste ‘techniek’ die we leerden, is de ‘bodyscan’. Dat begint makkelijk: ik lig op de grond en voel in detail hoe mijn lichaam de grond raakt, en hoe ik adem. Een MIM-experte helpt me met een audiotekst door de oefening heen. Het is niet altijd eenvoudig - hebt u al eens geprobeerd de ruimtes tussen uw tenen te ‘voelen’ zonder ze aan te raken? En wat als u zich behoorlijk geïrriteerd voelt? De experte weet er raad mee: ‘Beoordeel uzelf niet. Neem uw gevoelens waar met afstandelijke nieuwsgierigheid.’ Inmiddels oefen ik ook in ‘achtzaam eten’ en ‘achtzaam wandelen’. Het begint zelfs gevolgen te hebben buiten de ‘opgelegde oefeningen’: met enige regelmaat keer ik mijn computerschermen letterlijk de rug toe. Ik wandel dan wat rond en let op mijn ademhaling - nog altijd een van de efficiëntste ‘detox’-technieken voor online junkies.

De moeilijkste meditatie is ‘gewoon zitten’. Ik zit dan op een meditatiekussen. De rug recht, de benen plooi ik wat ongemakkelijk in halve lotus, niet langer ‘always on’. Ik laat de gedachten gewoon voorbijgaan, mijn meditatieleraar zegt ‘zoals de wolken aan de hemel’. De gedachten niet beoordelen, niet op doorpiekeren, ‘hier en nu’. ‘Zitten omwille van het zitten zelf’ en dus niet met het oog op enig doel, laat staan rendement. Soms vind ik dat erg irritant - zit ik op die manier niet erg veel tijd te verliezen? - maar meer en meer geeft het me vooral een goed gevoel. Misschien wordt dat wel mijn grootste ontdekking: dat het loslaten van het dwangmatige streven, bijvoorbeeld dat om ‘mee te zijn met de exponentiële verandering’, het meest bevrijdend is. En misschien is dat paradoxaal genoeg wel de beste houding in tijden van disruptieve verandering.