Wet-Majol

In De Tijd: ‘Bulc wil dat bedrijven vanaf juli 2020 op geen enkele manier beperkt worden om personeel te rekruteren buiten de pool van erkende havenarbeiders. Ze wil ook dat tegen juli 2020 de verplichting om te ‘multitasken’, het opnemen van meerdere taken in de pool, stopgezet wordt als het gaat om arbeiders met specifieke kwalificaties, en helemaal verdwijnt tegen juli 2023.’

Wel? Daar kan toch geen enkele discussie over bestaan? Peeters heeft een dikke nul over de hele lijn gekregen, en dat was eens te meer te wijten aan zijn eigen altijd contraproductieve communicatie, waarin hij liet uitschijnen dat hij een grote overwinning had behaald terwijl er maar één grote winnaar was: de bekende entrepreneur Fernand Huts, gevierd sponsor van ‘Het jaar van de Kaaiman’. Nog volgens De Tijd werd de geniepige bluf van Peeters niet op prijs gesteld in de Commissie, die daardoor des te strenger zal toezien op het afschaffen van de havenwet.

Intussen leent dezelfde brokkenpiloot zich graag voor Chinese staatspropaganda, die hij dan nadien probeert af te zwakken: hij dacht dat ze enkel in China zou worden gebruikt. Alsof dat enig verschil maakt. En van bescheidenheid gesproken: het zal nogal indruk maken tussen de smog en de rijstvelden dat de Belgische minister van Werk, Economie, Consumentenzaken en Handel de samenwerking tussen België en China prijst en de Chinezen wil helpen bij het aanleggen van wegen en bruggen, naast friet en chocolade de grote specialiteit van ons land. Heeft bij zijn bezoek aan Peking tal van contacten gelegd, sauve qui peut. De haven van Antwerpen is nog maar net ontsnapt aan een bende geradicaliseerde arabieren die plastic stoelen in olijfolie gingen omzetten, loodst de nieuwe burgemeester een leger Chinezen binnen. Zijn voorganger, onze leider, is vorige week inderhaast zelf naar China afgereisd om alles weer af te blazen.

We hebben u ooit verteld van een tv-reportage over de haven van Piraeus, op dat moment voor de helft eigendom van Chinese investeerders. Op het water scheidde een hek het Chinese van het Griekse deel. Aan de Chinese kades voeren containerschepen af en aan. Kranen takelden ladingen op treinen en vrachtwagens. Silo’s barstten bijna uiteen van de vele grondstoffen. Heftrucks denderden overal tussendoor. Tienduizenden onderbetaalde Chinese vrijwilligers draafden heen en weer met zware kisten en balen op hun frêle schouders. Uit gas- en olietanks klonk een merkwaardig gesis. Aan de overkant, op het Griekse deel, was het muisstil. Geen geluid, geen beweging. Eén vermolmde roeiboot hing vastgemeerd. Op de troosteloos desolate kaai zaten drie rokende Grieken te filosoferen, iets waar Grieken sinds de oudheid sterk in zijn, en de nieuwste vakbondseisen te bespreken.

Die drie Grieken zijn weg, de Chinezen hebben onlangs ook de andere kant van de haven gekocht. Met Peeters als burgemeester komen ze ook naar Antwerpen, honderd contracten zijn al getekend. En het zal niet zijn om de geldende loonbarema’s uit te betalen. ‘Wet-Majol? Afgeschaft dool de Eulopese Commissie meneel. Waal liggen hiel ievelans de soutiennekes?’