Dividend of the world as we know it

Vanavond zou ik voor de eerste keer met mijn oudste zoon gaan trick-or-treaten. We hadden robotkostuums geknutseld uit de vele Bol.com- en HelloFresh- dozen die ons tijdens de voorjaarslockdown bereikten. Maar een nieuwe opstoot van het killervirus trok geheel in thema een streep door onze plannen. En eerlijk, wie heeft dit jaar nood aan Halloween, het toppunt van de Europese amerikanisering? Wie eens goed wil griezelen, hoeft er maar de jongste Sciensano-cijfers bij te nemen. Of de staat van de wereld op te nemen met een meetstok naar keuze. Twee minuten op Twitter is enger dan gelijk welke vervolgfilm op ‘Friday the 13th’ (en er zijn er twaalf gemaakt).

Dit virus, maar ook zijn economische en maatschappelijke bijverschijnselen, scare the living daylight out of me. Mensen lijken meer verdeeld te raken dan de ledematen van de slachtoffers van psychopaat Patrick Bateman in ‘American Psycho’. Politici in een bloedige strijd met virologen in een bloedige strijd met antivaxers in een bloedige strijd met wetenschappers in een bloedige strijd met godsdienstfanatici in een bloedige strijd met cartoonisten. Wie heeft nood aan een epsich duel tussen horrorslechterikken Freddy vs. Jason als je dagelijks met Rudi vs. Marc, Joe vs. Donald en Emmanuel vs. Recep Tayyip wordt geconfronteerd?

Is de wereld een horrorfilm, dan is de beurs de maagd. De maagd zingt het in griezelfilms, die in een puriteinser verleden vaak als christelijke zedenles dienden, het langst uit en heeft de meeste overlevingskansen. Zo leek het ook met de beurs, die ondanks het gore fest in de reële economie stevig verzet bood. Maar de voorbije week kroop de schrik er stevig in. Indexen wereldwijd raakten voor een tweede keer besmet met het virus. Nu was het geen ‘jump scare’ zoals in maart, maar een langgerekter martelproces (voor liefhebbers van het genre: een ‘Hostel’).

De Bel20 leverde sinds zijn zomerpiek op onze nationale feestdag, voor menigeen de Belgische variant op Halloween, 500 punten in. De voorbije beursweek was de op twee na slechtste dit jaar voor de Brusselse sterrenkorf met een verlies van 6,3 procent. In het lijstje met zwakste beursweken in de voorbije twee decennia bekleedt 2020 intussen drie van de tien plaatsen. Het financiële rampjaar 2008 bezet er maar twee.

Melexis

Heel wat Belgische beursbedrijven moesten te midden van deze slachting de markt trotseren met resultaten. Die brachten, ook een vaste eigenschap in horrorfilms, gelukkig wat rustpunten. Bedrijven presteerden in het derde kwartaal globaal genomen minder slecht dan gevreesd. De autosensorspecialist Melexis bijvoorbeeld zette met Françoise Chombar als de classy genrevedette Sigourney Weaver een omzetgroei van 20 procent neer. Dat was dubbel zoveel als de doelstelling dankzij een pril herstel in de automarkt.

Ondanks een postapocalyptisch lege kantorenmarkt kon ook Befimmo een solide bezettingsgraad aankondigen. Donderdag volgde de headliner: AB InBev, dat met een driftige politiek van productplacement voor Stella Artois en Budweiser (het favoriete bier van de beste horrorregisseur aller tijden, John Carpenter) zelf in tal van films een bijrol speelt. De bierreus presteerde beter dan de aartsrivalen Heineken en Carlsberg wat betreft het verkochte biervolume. De megamarkt in de resultatenset van AB InBev was Brazilië. Daar vieren ze maandag hun heel eigen Halloween-variant: de folkloristische dodenherdenking Dia de Muertos. Wees maar zeker dat menig als doodskop getooide Braziliaan die hoogdag zal vieren met blikjes - blijkbaar de gindse voorkeur boven flesjes - Brahma Duplo Malte in de hand. Met dat speciaalbier verovert Leuven massaal de capoeiraharten en wint het marktaandeel in een grote, competitieve markt waar subsidies van de regering- Bolsonaro de koopkracht én de biervraag op peil houden.

Bingewatchende zombies

Waarmee je niet langer scoort dezer dagen is dividend. Beleggers zijn niet langer verrukt over winstuitkering in deze tijden die vragen om een buitengewone balansorthodoxie. Toen Telenet donderdag een guller dividend in het vooruitzicht stelde was dit de repliek van de markt: -3,6 procent, de sterkste daling in de Bel20 die dag.

Wie denkt dat beleggers zich met dividendkluitjes in het riet laten sturen, kwam bedrogen uit. Telenet-CEO John Porter mag dan op schalkse wijze Proximus voorbijsteken als gulste dividendbetaler in Belgisch telcoland, wat heb je daaraan als je gezapig grazende cashkoe door cheeta’s wordt verscheurd? Wat gaat Telenet doen aan de hordes kabelknippers die als bingewatchende zombies inhakken op rendabele comboformules? Hoe zal het de strijd aanbinden met vijanden die goddelijke proporties aannemen, internationale streaming- en techbonzen als Netflix en Google die de vruchten plukken van de investeringen die telecombedrijven doen in een sneller netwerk?

Wie een beter antwoord bood op die hete hangijzers is Proximus. Eat that Porter, was de repliek van Guillaume Boutin vrijdag. De Proximus-CEO kon - voornamelijk op conto van zijn voorgangster Dominique Leroy - uitpakken met winstgroei dankzij een rigide kostenoefening. Ook diversificatie naar IT, waar Proximus in de bedrijfsmarkt een sterke positie bekleedt, zorgde voor een beschermlaag tegen het covidmonster. Respons van de belegger: +8,1 procent voor Proximus, hoewel het de komende boekjaren net een lager dividend voorstelt.

Het dividend is dus niet het knoflook en het kruisbeeld waarmee je vampieren verjaagt. Ook Asencio en het eerder vernoemde Befimmo handhaafden de voorbije week het dividend en werden daar niet voor beloond. Ondankbare honden die beleggers! Of net goede waakhonden? De belegger in covidtijd eist meer dan zoethouders en wil weten of zijn investering de apocalyps overleeft.

Wie het niet zal kunnen navertellen, is Sioen Industries. Michèle Sioen doet het omgekeerde van wat screamqueens in horrorfilms meestal doen wanneer ze belaagd worden door hun vijand. Ze loopt de deur uit in plaats van naar boven te rennen en zich reddeloos te laten insluiten in een kamertje. De specialist in industrieel textiel wil na 24 jaar van de beurs weg en verkiest het armageddon vanuit familiale schoot te trotseren.

Een maakbedrijf dat van de Brusselse beurs wegtrekt, transformeert eender welke beurshorrorfilm in een diepdroeve beurstragedie. Zeker als je kijkt wie het gat vult. Een gigantische Ant. De Chinese fintechreus van Jack Ma, met tentakels die verder reiken dan het adresboekje van Etienne Davignon, mag zich binnenkort oppermachtig wanen op beurs. Beleggers vertrappelen elkaar als mieren om in te tekenen op de gehypete beursgang. De vraag naar stukken lag 872 keer hoger dan het aanbod. Welkom in het ‘Empire of the Ants’ (overigens een prima horrorfilm met Joan Collins uit 1977). Een nieuwe wereldorde waarin ons Belgisch spaargeld, dat deze week met 292 miljard euro een nieuwe recordhoogte bereikte, naar het Xihu District in Hangzhou vloeit in plaats van naar de Fabriekstraat 23 in Ardooie. Griezeliger dan dat wordt het niet.