Kinderen onterven geen taboe voor driekwart Belgen

Zij reageren ‘neutraal’ tot ‘(helemaal) akkoord’ op de stelling ‘het moet mogelijk zijn kinderen te onterven.’ Die stelling legden we voor aan een representatief panel van 1.000 Belgen.

Willen al die mensen per se hun eigen kinderen onterven? Verre van. Ze vinden gewoon dat de optie er moet zijn. De drijfveren lopen overigens ook uiteen. Sommigen hechten vooral belang aan hun individuele vrijheid. ‘Het geld waar je zelf voor gewerkt en gespaard hebt, mag je toch wel besteden en verdelen zoals je zelf wil?’

De meesten vinden de verstandhouding met en het gedrag van de kinderen doorslaggevend. Sommigen verwoorden het voorzichtig: ‘Omdat je nooit weet hoe de relatie tussen mensen kan evolueren.’ Anderen zijn meer uitgesproken: ‘Als de kinderen geen contact meer hebben met hun ouders.’ Maar de meesten vinden dat er toch voorzichtig mee moet worden omgesprongen. ‘Volledig onterven kan slechts onder bepaalde voorwaarden.’ Of nog: ‘Indien het kind in die mate slecht gedrag vertoont, moet zoiets mogelijk zijn. Bij hevige ruzie of oudermishandeling.’ ‘Het moet toch al heel erg zijn wat de kinderen hebben gedaan om hen te onterven... Ik denk dat er misbruik zou ontstaan, mocht dat kunnen.’

Zij die kinderen onterven in geen geval een optie vinden, hebben één stevig argument. ‘Het blijven toch je kinderen.’