Hugo Schiltz onverwacht overleden

(tijd/belga)- Schiltz had zich uit de actieve politiek teruggetrokken, maar was aan het einde van zijn leven nog aan de slag als advocaat. Hij was ook nog voorzitter van de Vlaamse Opera en actief in het Flanders Fashion Institute in Antwerpen, dat hij mee heeft opgericht.

Verschillende politici uitten gisteren hun lof over de Vlaams-nationalistische minister van staat. Premier Guy Verhofstadt (VLD) noemt Schiltz 'een groot politicus die de ontwikkeling van de federale staat in ons land mee heeft vormgegeven'. 'Hij speelde een cruciale rol tijdens de diverse communautaire rondes van de afgelopen decennia. Meer nog, hij was het boegbeeld van het verdraagzaam en pluralistisch Vlaams-nationalisme', stelt Verhofstadt.

Ook volgens oud-premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) heeft Hugo Schiltz als Vlaams-nationalist de brug gemaakt naar de traditionele partijen.

Vlaams minister Bert Anciaux (Spirit) reageert aangeslagen op het overlijden. 'Hugo was een groot man, een onvoorstelbaar belangrijk figuur voor het naoorlogse Vlaams-nationalisme', meent Anciaux. 'Dit overvalt ons sterk. Tot enkele weken geleden was Hugo een enorm sterke en actieve persoon die geen last had van zijn leeftijd. Hij was er altijd bij, op elke belangrijke partijvergadering van Spirit.'

Zelfs politieke tegenstanders, zoals N-VA-voorzitter Bart De Wever, eren Schiltz. 'Aan het eind zijn wij andere politieke wegen opgegaan, maar dat doet niets af aan ons diep respect voor de mens en de politicus Hugo Schiltz', reageert De Wever. PS-voorzitter Elio Di Rupo: 'Ik deel de ideeën en de politieke projecten die Schiltz verdedigde, niet, maar hij was een Vlaams politicus van formaat. En hij heeft ontegensprekelijk een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van de federale staat.'

Dietsche Blauwvoetvendels

Schiltz is geboren op 28 oktober 1927 in Borsbeek, vlakbij Antwerpen. Als overtuigde flamingant maakte hij al op jonge leeftijd deel uit van de Vlaamse beweging. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte hij deel uit van de Dietsche Blauwvoetvendels, waarvoor Schiltz na de oorlog enkele maanden in de gevangenis belandde.

Aan de KULeuven behaalde hij een doctoraat in de rechten, een licentie in de economische wetenschappen en een baccalaureaat in de Thomistische wijsbegeerte. Hij werd in 1953 advocaat aan de balie in Antwerpen en bleef de advocatenpraktijk nadien voortzetten. Daarnaast was hij nog docent aan de economische hogeschool St-Aloysius (Ehsal) in Brussel.

In 1958 werd Schiltz lid van de Antwerpse gemeenteraad, wat hij tot 1989 onafgebroken zou blijven doen. Hij werd volksvertegenwoordiger in 1965 en zetelde in de Kamer tot 1991. Mee door zijn dossierkennis groeide Schiltz uit tot een uitstekend redenaar.

Egmontpact

Schiltz werd partijvoorzitter in 1975. Hij slaagde erin de Volksunie in 1977 in de regering te krijgen. Maar de droom werd een nachtmerrie voor de Vlaams-nationalisten, wegens het Egmontpact. Schiltz verdedigde die grondwetswijziging, maar slaagde er niet in zijn achterban te overtuigen. Het kwam uiteindelijk tot een breuk in de Vlaamse beweging, wat leidde tot de afscheuring van het Vlaams Blok van de Volksunie. Het Egmontpact werd nooit goedgekeurd.

Zijn partij raakte daardoor een tijdje op de sukkel en leed twee zware verkiezingsnederlagen na elkaar. Daarop besloot Schiltz in 1979 zich terug te trekken als VU-voorzitter, hoewel hij het vertrouwen van de partijbasis bleef behouden.

Van 1981 tot 1985 was hij gemeenschapsminister van Financiën en Begroting. Daarna werd de VU'er vicepremier en minister van Begroting en Wetenschapsbeleid in de laatste regering-Martens (van 1988 tot 1991). Hij was mee verantwoordelijk voor de val van die regering, omdat hij weigerde in te stemmen met een wapenlevering aan Koeweit. Daarna was hij nog vier jaar senator (van 1991 tot 1995).

Antwerpen 94

Schiltz droomde enkel nog van het Antwerpse burgemeesterschap. Daarvoor ging hij in 1994 een kartel aan met de CVP, onder de naam 'Antwerpen '94'. Maar het initiatief was minder succesvol dan verhoopt. Schiltz moest de sjerp aan zich laten voorbijgaan en werd zes jaar lang schepen van Financiën, Economie en Toerisme. In 1995 werd hij benoemd tot minister van staat.

Hij nam afscheid van de actieve politiek in januari 2001 en concentreerde zich daarna volledig op zijn werk in het advocatenkantoor Laurius-Schiltz-Verschoeven ADVC. Na de splitsing van de VU volgde hij Anciaux en co. naar het links-liberale Spirit.

LB