Ingrid Pira: 'Het pensioen als rustfase, dat zegt mij niets'

Wie Mortsel binnenrijdt, ziet de erfenis van Ingrid Pira (61) als Groen-burgemeester van de Antwerpse randgemeente. Het aantal autorijstroken werd onder haar bestuur gehalveerd, waardoor ruimte kwam voor fietspaden en een trambus. Over haar mobiliteitsbeleid bestond jaren controverse.

‘Toen ik net voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 in een enquête van Het Nieuwsblad als de minst populaire burgemeester van Vlaanderen uit de bus kwam, dacht ik: ‘oh help, het is gedaan met mij’. Uiteindelijk hebben we het toch gehaald. Ik ben ervan overtuigd dat mensen van moedige politici houden’, zegt Pira.

In mei raakte u niet meer verkozen in het Vlaams Parlement. Was dat een schok?

Ingrid Pira: ‘Als lijstduwer wist ik dat de kans op een zetel klein was. Toen ik na twaalf jaar burgemeesterschap naar de oppositiebanken werd verbannen, kwam dat veel harder aan. In de gemeentepolitiek kan het stuiven, maar die heeft ook een heel zachte, menselijke kant. Daar afscheid van moeten nemen, voelt echt als iets dat uit je wordt gerukt. Ergens vind ik dat mooi, dat afscheid in de politiek verdriet opwekt. Het toont dat je met passie en engagement je mandaat hebt vervuld.’

Wat gaat u nu doen? Blijft u actief bij Groen?

Pira: ‘De partij heeft sowieso een plek diep in mijn hart. Na al die jaren is ze mijn tweede thuis. Ik heb ze zien groeien, zakken en weer opstaan. Wat de toekomst brengt, weet ik nog niet. Ik ben geboren met een vurig maatschappelijk engagement en dat heeft altijd op een andere manier vorm gekregen. Eerst in het buurtwerk, daarna in de politiek. Het pensioen als rustfase, dat zegt mij alleszins niets.’

U hebt jaren in de Wetstraat doorgebracht. Hoe hebt u de politiek en de samenleving zien evolueren?

Pira: ‘De verharding is een feit, maar er is ook veel in positieve zin veranderd. De klimaatbetogingen, zoiets had ik in dertig jaar nog nooit gezien. Ik vond dat een bevrijding. Straks zijn wij er niet meer, maar er staat een nieuwe generatie op die strijdt voor duurzaamheid. Ook in het bedrijfsleven, trouwens.’

‘De samenleving is veranderd, maar de overheid hinkt achterop. Hoewel er een echte fietsrevolutie plaatsvindt, zijn er niet genoeg fietspaden. De regering blijft maar jammeren dat er geen draagvlak is. Het is net de opdracht van de politiek om een draagvlak te creëren. Kijk naar het rekeningrijden en de betonstop. Die zijn op het laatste moment van tafel geveegd uit angst voor de kiezer.’

Is de verkiezingsuitslag niet het ultieme bewijs dat de samenleving niet klaar is voor die revolutie?

Pira: ‘Niet iedereen die groen denkt, heeft voor Groen gestemd. Onze boodschap is kwetsbaar. Er wordt meteen een karikatuur van gemaakt. Dat wij de belastingpartij zijn. Of onrealistisch. Terwijl het beleid dat nu gevoerd wordt peperduur is voor iedereen.’

‘Groen is bij uitstek een partij die lokaal het best rendeert. Op gemeentelijk niveau spelen ideologieën minder een rol: vuile lucht is vuile lucht, te veel ongevallen zijn te veel ongevallen. Ik ben er dan ook voorstander van Groen zoveel mogelijk te laten meebesturen.’

‘Wereldwijd zie je dat het lokale niveau aan belang wint, ten koste van het nationale niveau. Anderzijds zal Europa centraal staan. Ik vind het geweldig dat Ursula von der Leyen, de nieuwe Commissievoorzitter, klimaatneutraliteit belooft tegen 2050. Vergelijk dat eens met de klimaatwet, waar maar geen meerderheid voor werd gevonden.’

Nochtans is von der Leyen niet afkomstig uit de groene familie.

Pira: ‘Je ziet bij veel partijen steeds meer bewustzijn over klimaat ontstaan. Niet altijd consequent, maar de bezorgdheid zit wel overal. Zelfs de Amerikaanse president Donald Trump begint erachter te komen dat hij een milieubeleid moet voeren. Het is niet langer een uitdaging van links of rechts, maar wel van snel of traag.’