Nergens zonder weg in Brussel

BRUSSEL. We werken thuis en zo kan een mens zijn view from the office vergeten. De skyline van Brussel, het uitzicht vanop Tour & Taxis, op de Belgacom-toren met die hoge brug. Nooit waren de woorden zo goed gevonden als nu: ‘C’était le temps où Bruxelles bruxellait.’ Brel, lang geleden. Je zou zowaar de Noordwijk missen.

Ook hier werd het herfst en in het Maximiliaanpark verkleurden de bomen. Voor niemand was en is het er aangenaam, niet voor de passant, niet voor wie er pleistert, eigenlijk net zo goed passanten. Daar, van achter het warme raam op kantoor, zie je die slogan weer die er al langer staat. Niemand is illegaal. Dat zie je niet vanop je thuiswerkplek.

Zou onze blik versmallen door zoveel rond de eigen navel, tuin of kerktoren te cirkelen? Natuurlijk komt de wereld binnen door alle mogelijke kieren die telefoons, televisies en radio’s open laten. Maar aan het einde van de dag heb je niemand gezien, zeker geen onbekende toevallige voorbijganger. Niemand uit een andere wereld. Misschien is dat wel het grootste gemis.