Nergens zonder weg in Wilrijk

WILRIJK. Je rijdt langs Vlaamse wegen en zomaar passeert het verleden. Dat kan als je je oude dorp vanop de snelweg ziet liggen en ginds, kijk nu, de kerktoren ziet staan die op een peperbus lijkt. Het kan als je voorbij het ouderlijke huis van een vriend passeert en je terugdenkt aan onbezorgde namiddagen met zijn trein van Lego. Maar soms rijdt het verleden gewoon naast je op de autostrade. Flandria? Je had er wasmachines van en boten, maar dit logo herinnert toch aan fietsen en Freddy Maertens en Walter Godefroot. Helden.

We zijn in Wilrijk, net voor de tunnel, in de auto staat een damesfiets. Dromerig rijdt de chauffeur richting de grote stad. Het licht valt prachtig op zijn wagen, die is proper gewassen. Oud zijn alleen de herinneringen aan de jongensdromen en de fietsenfabriek die in 1981 stopte.

Je wordt weer wakker uit dat gedroom. Je rijdt de tunnel door, de ring op, de werken voor Oosterweel voorbij. De auto met de man en Flandria is weggereden en zal voorgoed verdwenen zijn. Andere afslag. Andere plannen. Ander leven.