Nergens zonder weg in Zaventem

ZAVENTEM. Een hobby is het van niemand, maar wachten dat we in ons leven doen. Minuten, uren, dagen en maanden (soms jaren) waarin we de tijd niet tellen, maar wel doden, wachtend op de postbode, in de Colruyt-rij, op de pizza salami non piccante in de oven, op versoepelingen, de autokeuring, de warmte van de lente. Niet voor niets bestaan er zoveel woorden met ‘wacht’. Van de wachtkamer over de wachtlijst, wachtrij, wachttoren of wachtwoord. Vreemd is wachtverbod, maar het bestaat.

In het beroep van buschauffeur zit het wachten ingebakken. Uren die gesleten werden met de krant of de radio, nu met de smartphone, in Aalst, Peutie, Zwevezele en Genoelselderen. Of in Zaventem, komend uit Dendermonde, de stad waar wachten een talent is. Tien jaar lang wachten ze op het Ros Beiaard. Hoe wrang was het vorig jaar dat uitgerekend in 2020 de pandemie uitbrak. Decennium op gewacht en in november werd de uitgestelde editie van 2021 uitgesteld naar 2022. Weer wachten.

Op de achtergrond klinkt zachtjes het Ros Beiaard-lied als wachtmuziek.