Deze ondernemers zetten door, ondanks corona

Hoe houden ondernemers hun zaak boven water? En hoe maken ze dat ze zelf overeind blijven?

Boxing Woest | 'Geluk zoeken in kleine dingen en blijven bewegen'

Toen de eerste lockdown in maart het land lamlegde, namen Daphné Grillaert en Junior Bauwens van de boxingclub Woest met plezier de handschoen op. De bokslessen verhuisden van de loods naar het Zoom-platform en er kwamen quizzen en uitdagingen om het groepsgevoel te onderhouden.

Ook nu wordt de clubwerking omgegooid. ‘Toen het nieuws kwam dat de sportclubs moesten sluiten, werkte ik tot ’s nachts door’, zegt Grillaert. ‘Vrijdag zijn onze eerste online lessen begonnen.’

Dit keer hebben Grillaert en Bauwens nog iets achter de hand. In de eerste lockdown ontstond het idee om online voedings- en bokspakketten aan te bieden. Dat kreeg de voorbije zes maanden steeds meer vorm. Op vakantie in Frankrijk namen ze de eerste filmpjes op. Er komt ook een nieuwe sportkledinglijn. 'Online lessen dempen de put niet. Je hebt daarnaast nog iets nodig.'

Hoewel een nieuwe sluiting in de lucht hing, kwam het nieuws als een klap, zegt Grillaert. 'Het vraagt meer energie dan de eerste keer. Toen kwam de zomer eraan en dacht iedereen dat het maar voor een keer was. Nu is er veel minder perspectief.'

Schrik heeft ze niet. 'Ik werk van 's morgens tot 's avonds. In mijn woonkamer staat een bord vol ideeën. We kunnen de situatie niet veranderen, maar onze ingesteldheid wel. We moeten nu geluk zoeken in de kleine dingen, zoals eens lang wandelen met de hond. En we moeten vooral blijven bewegen.

Vishandel Noordzee | 'Om de drie weken moeten bijschakelen'

Met fishbars waar je aan een buitentoog oesters of andere visgerechten kan eten, hadden de ondernemers Wouter Vermeulen en Véronique Aelbrecht hun Brusselse vishandel Noordzee de voorbije jaren uitgebouwd tot een populaire plek voor foodies. Tot de coronacrisis stokken in de wielen stak.

Noordzee zag zich zelfs verplicht om twee van de drie visbars die de zaak telde, te sluiten. 'We hadden naast onze oorspronkelijke visbar aan het Sint-Katelijneplein hier in Brussel ook vestigingen aan het Luxemburgplein en in Antwerpen,' zegt Véronique Aelbrecht. 'Maar die laatste twee vestigingen sloten we. Het Luxemburgplein bevindt zich midden in de Europese wijk in Brussel. Maar alle eurocraten zitten thuis te werken. De heropstart in Antwerpen na de eerste lockdown was al moeilijk, en daarna moesten we in augustus weer dicht. Daarop besloten we om onze verliezen te nemen voor het erger werd.'

'We zijn weer helemaal teruggevallen op ons eerste métier: de vishandel', zegt Aelbrecht. Dat heeft financiële gevolgen, want de visbars vertegenwoordigden een steeds belangrijker deel van de omzet. 'Gelukkig hebben we dat deels gecompenseerd door een hogere verkoop in onze viswinkels. Tijdens de eerste lockdown kregen we ook klanten over de vloer die daar vroeger geen tijd voor hadden, of die blij waren om nog eens buiten te komen.'

Noordzee begon ook met leveringen aan huis, samen met de Brusselse fietskoerier PedalBXL. 'Je moet je plannen voortdurend bijsturen, het is alsof je om de drie weken moet schakelen. Maar toch heb ik het gevoel dat we nu beter op een nieuwe lockdown zijn voorbereid. Beter dan de meeste politici althans.'

Softwarebedrijf Libaro | 'Besmette werknemer is mijn grootste angst'

Het Brugse softwarebedrijf Libaro smeet zich op applicaties die zijn klanten helpen om de coronaregels te volgen.

Als klein softwarebedrijf met klanten in de sport- en evenementenwereld had het Brugse Libaro niet de beste kaarten om de coronacrisis goed door te komen. Toch trekt het team van 10 jonge programmeurs zich al maanden goed uit de slag. ‘We zijn zelf naar onze klanten gestapt met voorstellen om hen te helpen tijdens de crisis, en ze kwamen ook zelf met creatieve oplossingen naar ons’, zegt zaakvoerder Bert Clybouw.

Als specialist in datagedreven applicaties hielp Libaro enkele bedrijven om zichzelf op een veilige manier te organiseren. Voor voetbalclub Antwerp maakte het een app waarmee fans bubbels kunnen samenstellen, gekoppeld aan een algoritme dat de bubbels spreidt over het stadion. De Gentse kantoorcampus MeetDistrict bestelde een systeem om de luchtkwaliteit permanent te monitoren en bij te sturen.

Die covidprojecten vragen wel veel flexibiliteit, zegt Clybouw. ‘Toen we een monitoringsysteem maakten voor het oldtimerevent Zoute Grand Prix was er veel onzekerheid of het wel zou doorgaan en hoeveel mensen er mochten zijn. Dan moet je je applicatie continu bijsturen met de laatste informatie.’

Voor zijn bedrijf moest Clybouw nooit echt vrezen. 'We hebben het geluk dat we veel strategische projecten doen waarop bedrijven niet snel besparen. Mijn grootste angst was vooral dat er werknemers besmet zouden raken, want we kunnen echt niemand missen. Daarom werken we al sinds het begin van de crisis zo veel mogelijk thuis, met maximaal een kwart van de mensen tegelijk op kantoor.'

Kledingzaak Harvest Club | 'Ik heb me aangepast, maar het is keihard werken'

Tweemaal werd Stefanie Vereecken (40) getroffen door kanker. De Oost-Vlaamse verloor er haar droomjob door als doctorerend archeologe, en besloot nooit nog voor een baas te werken. Dus begon ze Harvest Club, een winkel in Leuven waar ze sociaal en ecologisch verantwoorde kleding verkoopt.harvest

'Nul ondersteuning heb ik gekregen van mijn werkgever toen ik herstelde van borstkanker', zegt Stefanie Vereecken. 'Ik was 27 jaar en droomde van een doctoraat in de archeologie. Ik was aan de slag op een archeologische site in Egypte waar ik me specialiseerde in keramiek uit de oudheid.'

Ze herstelde, maar door de straling van de radiologische behandeling kreeg ze zes jaar later acute leukemie. Ook daar kwam Vereecken bovenop. 'Tijdens de lange revalidatie kreeg ik te horen dat de budgetten voor mijn doctoraatsonderzoek waren stilgelegd. Ik besloot me te gooien op wat al van kindsbeen een andere passie was - mode - en een kledingwinkel te openen: Harvest Club.'

Het werd niet zomaar een modewinkel. 'Door mijn ziekte en de aandacht voor lokaal en biologisch eten, en door de schrijnende armoede die ik tijdens mijn verblijf in Egypte had gezien, wilde ik alleen producten verkopen die ik ethisch kon verdedigen: duurzaam en zonder de kinderarbeid, de uitbuiting en de milieuvervuiling die de kledingsector nog vaak kenmerken. Maar zonder dat dat in grote letters boven mijn winkel zou hangen.' Ik probeer met andere handelaars een vaste leverronde door Leuven en omstreken uit te stippelen. 

De twee pop-upstores die ze in Antwerpen en Leuven begon waren zo succesvol dat ze in september vorig jaar een winkel opende in het centrum van Leuven. 'Het werd een enorm succes. In de weekends stonden mensen soms in rijen aan te schuiven.'

Tot in maart het coronavirus toesloeg. 'Ik ben begonnen met speciale formules om mijn webshop, die ik gelukkig al had, te ondersteunen. Zeven dagen op zeven en soms tot tien uur 's avonds reed ik met mijn bakfiets rond om paspakketten - Try@Home - af te leveren en wat niet verkocht werd terug te halen. Zo kon ik de omzet van voor de lockdown - gemiddeld 50.000 euro per maand - overeind houden op 70 tot 80 procent. Dat was keihard werken, maar het was voldoende om te overleven, hoewel ik de huur van het winkelpand, zo'n 3.500 euro per maand, gewoon moest doorbetalen.'

Bij een nieuwe lockdown zou Vereecken het zeker anders aanpakken. 'We zijn nu veel beter voorbereid om het uiterste te halen uit onze webshop. We hebben allerlei systemen ontwikkeld en ik probeer met andere handelaars een vaste leverronde door Leuven en omstreken uit te stippelen. Daarom wil ik mijn vier medewerkers deze keer wel aan de slag te houden - er is werk genoeg. Misschien kan ik dan volgend jaar een tweede winkel openen.'

Eventbureau Barrik | 'Een maand na de oprichting sloeg lockdown toe'

Een slechter moment om een evenementenbureau te beginnen was er niet. Toch houdt Barrík het hoofd nog boven water.

‘Op 6 februari werd ons evenementenbureau officieel opgericht. Een goede maand later ging het land in lockdown.’ Ward Vermesen en zijn zakenpartner Gwendolyn Wieland hadden zich de start van hun bedrijf Barrík enigszins anders voorgesteld. Toch had het nog erger gekund, zegt Vermesen. ‘Waren we een paar maanden eerder gestart, dan hadden we wellicht ook al geïnvesteerd in kantoorruimte. Nu konden we dat nog uitstellen.’

Het duo bleef niet bij de pakken zitten. ‘Om bedrijven tijdens de lockdown te helpen connectie houden met hun thuiswerkers, ontwikkelden we een concept rond digitale teambuilding. Dankzij een partnership met een creative agency kwamen ook nog wat opdrachten binnen.'

Toen de maatregelen op het einde van de lente werden versoepeld, begon Barrík ook bedrijfsevenementen in kleine groepen te organiseren. Maar niet voor lang. ‘Toen de coronacijfers weer slechter werden, zag je dat bedrijven begonnen te twijfelen.’

‘We hebben geen heel grote kosten, maar ook geen buffers. Als er iets van onze rekening gaat, voelen we dat meteen.’ Toch houden de oprichters nog het hoofd boven water, dankzij overheidssteun en een deeltijdse bijverdienste: hij doet contactopsporing, zij volgt proefpersonen voor een covidvaccin mee op.

Ook nu breekt weer een moeilijke periode aan. 'Toch heeft de nieuwe lockdown voor ons het voordeel van de duidelijkheid. De voorbije weken moesten we ons telkens opnieuw aanpassen aan nieuwe maatregelen. Ik denk dat men het effect van die onduidelijkheid soms onderschat.’

Huidproducten Nomige | 'Het was close, maar we kunnen de situatie aan'

Met partnerships in het VK beloofde 2020 een topjaar te worden voor Nomige, de Gentse start-up die huidproducten ontwikkelt op basis van het DNA en de levensstijl van de gebruiker. Maar na de eerste lockdown hing de toekomst van het bedrijf plots aan een zijden draadje.

‘Ons businessmodel was nagenoeg volledig offline’, zegt Barbara Geusens. De doctor in de dermatologie richtte Nomige drie jaar geleden op. ‘Plots kon niemand nog iets verkopen. We moesten meteen overschakelen naar e-commerce en videomarketing.’

De investeerders in Nomige - onder wie Barbara De Saedeleer, de voormalige financieel directeur van Omega Pharma - keken de kat uit de boom. ‘We zaten op ons tandvlees. Het was heel close.’ Omdat de bocht naar digitale verkoop geleidelijk vruchten afwierp, kon Geusens de investeerders overtuigen alsnog mee te doen aan een nieuwe financieringsronde. ‘Daardoor hadden we ademruimte om te focussen op digitale diensten en een nieuw gamma producten te ontwikkelen.’ Met resultaat: in oktober lag de omzet vier keer hoger dan normaal, zegt Geusens. ‘Ik heb Robbe Lammerant, die als freelancer onze digitale marketing ontwikkelde, gevraagd mee de kar te trekken. Net op tijd.’

Drankautomaten Dripl | 'We kregen de tijd om op adem te komen'

Net voor de lockdown hadden Colin Deblonde (22) en drie bevriende student-ondernemers alles op een rij om hun uitvinding uit te rollen op de markt: de Dripl-automaat verdeelt limonades (op basis van aangeleverde siroop en leidingwater) in hervulbare flessen of rechtstreeks in het glas. Het eerste prototype hadden de vier intussen ruim uitgetest op de universiteitscampus in Gent, waar ze zelf nog op de aulabanken zaten.

'Aanvankelijk mikten we op het on the go-segment: tankstations en campussen', schetst Deblonde de begindagen. 'Maar al gauw kwam er interesse van cateraars zoals Sodexho en grote corporatesals de consultant Deloitte of het transactiebedrijf Swift. Er was duidelijk een behoefte aan ons concept, een combinatie van gezondheid - de siropen bevatten uitsluitend natuurlijke extracten en weinig suiker - en duurzaamheid - er is geen verpakkingsafval, alleen het transport van de siropen.'

'Maar toen ging het land dicht', zegt Deblonde. 'Telewerken werd de norm, zodat we moesten focussen op productiebedrijven, waar wel werknemers op de werkvloer kwamen. De lockdown gaf ons gelukkig ook de tijd om wat op adem te komen na de onverwacht goede respons.'

Na de lockdown in juni en juli slaagden ze erin acht contracten af te sluiten met evenveel overheidsinstellingen en organisaties. Vijf automaten staan intussen bij Flanders Make, Imec, de gemeente Machelen, StartitKBC en OVAM. Er moeten er nog drie geplaatst worden. 'Gelukkig zijn we al die tijd studenten gebleven en konden we terugvallen op onze ouders om te overleven.'