Het rapport van de Franse econoom Jean Pisani-Ferry over de economische effecten van de Europese klimaatdoelstellingen ontnuchterde politiek Parijs. België moet die oefening nog maken.
De Franse president Emmanuel Macron drukte op de pauzeknop voor nieuwe Europese Green Deal-plannen. De rest van de wereld heeft weinig boodschap aan groene groei, laat staan aan ontgroeien.
Groen en Ecolo, de nette neefjes van de traditionele partijen, ondervinden alweer dat er niet zoiets bestaat als onschuldig regeren. Altijd staan economische bezwaren en sociale afspraken in de weg.
Het jaarlijkse spierballengerol voor de 1 meispiegel is achter de rug. Premier Alexander De Croo en zijn regeringspartijen worden opnieuw met de weinig fraaie politieke werkelijkheid geconfronteerd.
‘De ongelijkheidsmachine’, het boek van Europachroniqueur Paul Goossens, komt gelegen voor 1 mei. Het wijst erop dat sociale ongelijkheid nooit een grote zorg was van de vaders van Europa.
Afgelopen woensdag overleed de Waalse christendemocraat Charles-Ferdinand Nothomb. Hij was een van de laatste politici met een directe familieband met de Belgische Revolutie van 1830.
‘Congo begint waar de verbeelding eindigt’, beweren Afrikaveteranen. Het nagelaten relaas van ambassadeur Frank De Coninck over de moordende chaos in de oud-kolonie spreekt dat niet tegen.
Het nieuwe aangifteformulier voor de personenbelasting telt 843 rubrieken. Een rechtvaardiger fiscale hervorming is nodig. De jongste dateert van 1962 en is na jaren van politieke manipulatie uitgeleefd.
De parlementaire instellingen maken een bedenkelijke beurt. De financiële ontsporingen zijn niet eens hun ergste kwaal. De uiterlijke tekenen van macht verbergen niet langer hun machteloosheid.
Met een CO2-uitstoot die nauwelijks 9 procent van het wereldtotaal haalt, gedraagt Europa zich als de strengste en vooral prijzigste klimaatredder. Zelfs banken en verzekeraars worden ingezet als duurzaamheidssuppoosten. Maar het eerste gemor is hoorbaar.
‘Als je het organiseren van het publieke leven aan de duivel zou toevertrouwen, zou hij niets kunnen bedenken dat ingenieuzer is.’ Die duivelse rol schreef de Franse filosofe en politiek activiste Simone Weil toe aan de politieke partijen. Wat zich dezer dagen in de Wetstraat afspeelt, lijkt haar gelijk te geven.
Het N-VA-voorstel om met een volksberoep een uitspraak van het Grondwettelijk Hof ongedaan te maken, lijkt gericht op het inbinden van sociaal-economische rechten. Een doorzichtig manoeuvre.
De federale regering mist samenhang. De Vlaamse regering holt van crisis naar crisis. De Brusselse regering is een fictie. De Waalse regering probeert elke dag haar onmacht te maskeren. Het is wachten op lopende zaken, het efficiëntste regeringsregime.
NAVO-planners herbekijken hun berekeningen voor de ondersteuning van Oekraïne in het licht van een Russisch offensief. Dagelijks worden langs het front honderden gesneuvelden begraven, Oekraïners en Russen. Diplomaten kijken werkloos toe.
De pas overleden Jacques Brassinne de La Buissière legde de basis voor alle latere onderzoeken naar de moord op de eerste Congolese premier Patrice Lumumba. Een zaak waarin hij een kroongetuige en ook een beklaagde was.
N-VA-leider Bart De Wever wil de extralegale weg op met het land. PS-patron Paul Magnette offert zich op als premier, als hem dat na de verkiezingen van 2024 wordt gevraagd. Veel verbale en electorale stoerdoenerij, maar zelden feiten. Over Europa valt geen woord.
Studies van de Nationale Bank, de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen en de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven zetten strakke lijnen uit voor 2024. Is een staatshervorming mogelijk met de financiële boordtabellen in het rood?
Door de oorlog in Oekraïne investeert Europa in het militaire gebruik van het spoorwegennet, ook het Belgische. De Europese plannen bieden een perspectief voor een alternatieve IJzeren Rijn.
