Mario Draghi, vijf jaar beleggersvriend en spaardersvijand

We zijn klaar om te alles te doen wat nodig is om de euro te redden. En geloof me, het zal genoeg zijn', zei Mario Draghi op 26 juli 2012 tijdens een toespraak in Londen.

Die 'whatever it takes' zijn zonder overdrijven de drie belangrijkste woorden uit de geschiedenis van de eurozone.

Met de woorden brak Mario Draghi de infernale spiraal waarbij twijfel over de zware schuldenlast van Europese overheden de rente de hoogte injoeg, wat de schuldenlast alleen maar moeilijker te torsen maakte. 

Het bleef echter niet bij woorden. De voorbije vijf jaar deed Draghi effectief al het nodige. Niet alleen om de eurozone bijeen te houden, maar ook om de inflatie richting de doelstelling van 2 procent aan te jagen. 

Van nul ...

Eerst verlaagde Draghi de rente tot nul, in een poging banken en consumenten aan te sporen hun geld te laten rollen: 

Tot 2.000 miljard

Toen dat niet genoeg bleek, zette de ECB-voorzitter zijn bazooka in: hij kocht in bulk staatsobligaties op en stopte zo beleggers en banken vele miljarden cash toe. Met de vriendelijke boodschap die cash productiever aan het werk te zetten, via de aankoop van bedrijfsobligaties en aandelen.

Dit in de hoop dat bedrijven die zo hun financieringslasten zien dalen meer investeren en dus de groei aanzwengelen. De teller van die bulkinkopen staat intussen op net geen 2.000 miljard euro: 

De vele cash die de ECB naar de financiële markten liet vloeien, zorgde logischerwijs voor groot jolijt bij beleggers. Gemeten aan de barometer van Barclays bood een portefeuille Europese obligaties sinds 26 juli 2012 een rendement van dik 20 procent. Europese aandelen die gemeten aan de DJ Stoxx600-index zelfs meer dan 50 procent rendement (zie grafiek). 

Spaarders daarentegen, zijn de pineut. Sinds het voorjaar van 2016 is door het jarenlang nulrentebeleid van Draghi & co de rente op spaarboekjes in veel gevallen tot het wettelijk minimum van 0,11 procent gezakt.

Wie op 26 juli 2012 100 euro op een spaarboekje zette, zag dat bedrag door het nulrentebeleid op vijf jaar tot nauwelijks meer dan 102 euro aandikken. Dat is op basis van de basisrente en getrouwheidspremie van marktleider BNP Paribas Fortis.

Bij andere aanbieders kan het eindbedrag een beetje verschillen, maar de conclusie is altijd hetzelfde: door het nulrentebeleid bood een spaarboekje onvoldoende rendement om nog maar de inflatie bij te benen, zodat de spaarder koopkracht inleverde. Op jaarbasis verliest de Belgisch spaarder door de relatief hoge inflatie in ons land zo'n 7,5 miljard koopkracht in, becijferde De Tijd.