Waarvoor dient een zondag?

Vele Fransen vragen zich nu af waarvoor een zondag dient. De tijd van de muscat van Brel is voorbij, net als de mis of de wandeling met het gezin. Velen zien de geplande zondagsopeningen als een liberale overwinning. Maar een belangrijke parlementaire minderheid vreest voor de sociale cohesie, die nu al onder druk staat. De afschaffing van de zondagsrust maakt een einde aan een traditie die door keizer Constantijn in 312 werd ingevoerd. Ze heeft eeuwenlang bestaan en verschillende revoluties overleefd, ook de Franse. Zelfs bij de scheiding tussen kerk en staat in 1906 bleef de zondagsrust overeind. Vanuit microscopisch standpunt is het ongetwijfeld een passioneel debat om te weten of de winkels nu vijf, zeven of twaalf keer op zondag open moeten zijn. Maar een ander debat, dat verder ligt en groter is, legt een samenleving bloot die uit elkaar valt en waar men het waardevolle niet meer kan inschatten. Gaat het om een voortdurende beschaving? Is het een zekere ordening van de zaken, of een onvermijdelijke horizon met eindeloos grote winkelgalerijen?