Truckchauffeur die transportbaas werd, wint Womed Award

‘Ik heb het zo dikwijls gedacht: ‘Wat die man kan, kan ik beter’. Het was puur wanbeheer waaraan het bedrijf ten onder ging.’ De Houthalense ondernemer Alexandra Limage, die vanavond door Unizo en Markant werd uitgeroepen tot Vrouwelijke Ondernemer van het Jaar, vertelt het  met de glimlach, maar het was hard in 2006. ‘Het kon ook niet anders dan fout gaan: mijn baas noemde de btw-controleurs gangsters en de rsz de maffia. Hij betaalde gewoon niet. We zaten in een pand waar de grootste vrachtwagens niet eens binnen konden rijden. En zelf reed hij rond met acht auto’s op kosten van de zaak.’

In 2006 viel het verdict: failliet. ‘Mijn man en schoonvader herinnerden me aan wat ik zo vaak gezegd had: ‘wat die man kan, kan ik beter…’ Ik stapte naar de curator die het faillissement afwikkelde en zei dat ik geïnteresseerd was om het handelsfonds over te nemen. Ik won het nipt van een concurrent die ook geïnteresseerd was en legde 115.000 euro - al mijn spaarcenten - op tafel.’

Huiswerk gemaakt

Daar stond ze dan: met 16 werknemers enkele stokoude bestelwagens, één vrachtwagen en een pand waarvan de eigenaar de huur wilde verdubbelen. Maar Limage had haar huiswerk gemaakt. ‘Ik had op voorhand al gebeld met de belangrijkste klanten, waaronder AMP, de kranten- en tijdschriftenbedeler die intussen is overgenomen door Bpost. Die hadden me – zij het mondeling – geruggensteund. Ik had ook heel veel gereden als chauffeur en de laatste jaren de planning gedaan. Ik had dus een goed contact met het personeel.’

Limage zocht zich een boekhouder, een verzekeringsagent en een bank die haar 40.000 euro overbruggingskrediet bood. En een advocaat arbeidsrecht, om haar voormalige werkgever buiten te werken. ‘Hij gaf zich bij klanten nog steeds uit als baas van het bedrijf, waardoor het voor mij wel heel moeilijk werd. Die man werd mijn eerste ontslag.’

Bankencrisis

Het bedrijf krabbelde recht. Tot plots, in 2008, de opdrachten stilvielen. ‘Heel bizar. Ik belde mezelf op om te checken of mijn telefoon nog werkte’, lacht Limage. ‘Maar het bleek de bankencrisis die in alle hevigheid losbarste. We sloten 2008 af met een verlies van 66.000 euro. Een drama. Ik dreigde al mijn spaarcenten te verliezen in een nieuwe faillissement. Ik bespaarde op alles. Aan mijn mecanicien zei ik dat hij moest wachten tot de volgende maand om nieuwe vijzen te kopen. Mijn chauffeurs heb ik gevraagd om van 38 naar 30 uur per week te gaan. De meesten hebben ingestemd. Velen onder hen werken nog steeds voor mij.’

Limage zocht haar toevlucht tot haar cursus reclamevormgeving die ze ooit had gevolgd. ‘Ik ontwierp een foldertje en postte er enkele bij de buren op het industrieterrein in Houthalen. Verrassend genoeg reageerden er meteen een heel aantal. Een jaar later, eind 2009, hadden we de crisis al doorgespoeld. We hadden zelfs een beetje winst.’

Transport op maat

Vandaag heeft Sprint Transport een vloot van heel uiteenlopende voertuigen, van kleine bestelwagens tot huifwagens van 9 ton. ‘We bieden transport op maat aan. We vullen de gaten die de groten niet kunnen of willen doen, onder meer voor mastodonten als H. Essers en Mainfreight. We doen zowel expressdiensten als transporten die lang op voorhand worden ingepland. ’s Nachts leveren we nog steeds de kranten en tijdschriften aan dagbladhandelaars. Maar we vervoeren ook gevaarlijke goederen of heel kostbare goederen, zoals antiquiteiten, een vliegtuigmotor of dure schilderijen.’

De voorbije jaren groeide de omzet aan een tempo van 14 procent per jaar. Het bedrijf telt 37 werknemers en 28 voertuigen. De omzet bedraagt 1,7 miljoen euro, met brutobedrijfswinstmarge van 6 procent, niet slecht voor een transporteur. ‘Het begint allemaal met communicatie’, zo verklaart Limage haar succes. Luisteren naar de klant is een cliché, maar hoevelen doen dat ook echt? Ik ben ook heel nieuwgierig naar hoe het gaat bij klanten.'

Vrouwelijke touch

'En ik ben ook niet te beroerd om concurrenten op te bellen, als ik een probleem heb. Eerst reageren die wel wat raar, maar uiteindelijk kom je tot een gesprek. Stilaan kom je tot een netwerk, waarbij transporteurs elkaar helpen, bijvoorbeeld wanneer je met een van je vrachtwagens in panne staat. Je zou dat dat aanpak met de vrouwelijke touch kunnen noemen, ja.’

‘Ik heb hard moeten knokken om te staan waar ik nu sta. Maar de tijd dat dat ik op events van de transportfederatie binnenkwam en zeiden ‘Wat komt dat meiske hier doen’, is gelukkig voorbij.’