Familie Sioen haalt textielbedrijf van de beurs

Sioen, met hoofdkwartier in Ardooie, maakte een kwarteeuw geleden zijn intrede op de beurs. 'Ik herinner me die dag nog. Met mijn ouders op weg naar Brussel', zegt CEO Michèle Sioen.

De familie behield al die tijd de controle en heeft een belang van zowat 65 procent. Voor de resterende aandelen wil het 23 euro per aandeel - 26 procent boven de laatste koers - betalen. Dat betekent dat de familie zowat 160 miljoen euro moet betalen om de volle 100 procent te krijgen. Dat zal gefinancierd worden met leningen.

'De beurs geeft ons veel kansen gegeven. Dankzij onze beursnotering zijn we groot en sterk geworden. Zonder zouden we het zo ver niet geschopt hebben', aldus Michèle Sioen.

Bij analisten en beleggers is te horen dat het bod opportunistisch is, en dat de familie gebruikmaakt van de lage aandelenkoers door de pandemie. 'Opportunistisch? Dat vind ik niet. Dat wordt altijd gezegd. Het aandeel heeft ook al veel lager gestaan. Toen hadden we ook een bod kunnen doen, maar hebben we dat niet gedaan.'

Sinds de beursintroductie heeft Sioen geen beroep meer moeten doen op zijn aandeelhouders. De eigen middelen en bankfinanciering volstonden om de plannen daarna te verwezenlijken. ‘De beurs is niet meer het juiste vehikel voor ons. Ze heeft voor ons geen nut meer. De beurs biedt nu meer lasten dan lusten. En als we nog grote projecten hebben, zijn er andere mogelijkheden om geld te vinden', zegt Sioen.

Ze verwijst onder meer naar rijke ondernemersfamilies (family offices) en investeringsmaatschappijen die met hun geld geen blijf weten. Daarbovenop zijn schulden goedkoper dan ooit.

Airbags en theezakjes

Met de centen van de beursgang in 1996 breidde het bedrijf onder meer zijn fabriek in Moeskroen uit en maakte het werk van verticale integratie door te investeren in de spinnerij en de weverij.

Sioen ging vervolgens steeds meer de toer van het technisch textiel op en zette fors in op innovatie. Dat resulteerde in een gamma van duizenden textielproducten. Denk aan theezakjes, brandweerkledij, vrachtwagendekzeilen, reddingsvesten voor de Franse marine, kogelvrije vesten, stoffen voor airbags, weefsels om zeewier op te kweken en schaduwtenten voor auto’s die zelfs bij 50 graden in de brandende zomerzon van de Emiraten geen krimp geven.

Overnames

Een vijftal jaar geleden ging het bedrijf de overnametoer op en sloot het voor naar schatting 140 miljoen euro deals. 'Groeien via overnames gaat sneller en ja, het mocht wel sneller gaan. Bovendien kan je op die manier in één ruk marktleider in een niche worden', zei Sioen enkele jaren geleden.

Sioen belandde in Italië, Finland, het VK en de VS. Het kocht de wereldleider in doeken voor zeilboten, en verstevigde zijn positie in de wereld van duik- en droogpakken, en speciale weefsels om transportbanden en enveloppes te verstevigen.

In Italië bleek de overname van Manifattura Fontana - en de intrede in de markt voor geotextiel - een schot in de roos. Het produceerde onder meer het 800.000 m² textiel dat het vernieuwde Panamakanaal lekvrij houdt.

Het pad van Sioen ging evenwel niet recht omhoog. Door de cyclische business was de beurscarrière er een van ups en downs, met de crisis in 2008 als negatieve uitsteker. 'Toen hebben we echt hard afgezien', zegt Sioen. Ook 2003 is een jaar dat de familie graag snel vergeet. Toen moest peetvader Jacky Sioen door het stof, als gevolg van een affaire van belangenvermenging.

Poort opengebeukt

Met zijn waanzinnig succesvolle beursgang beukte Sioen in 1996 de poort naar de beurs open voor veel familiebedrijven, waaronder Kinepolis, Duvel, Van de Velde, VPK, Miko en Omega Pharma.

De voorbije jaren verdwenen veel van die bedrijven opnieuw van de beurstabellen. De familie Macharis haalde de verpakkingsspecialist VPK Packaging van de beurs, de familie Moortgat deed hetzelfde met biergroep Duvel Moortgat, en Marc Coucke en het investeringsfonds Waterland kregen Omega Pharma volledig in handen.

Zeker VPK en Duvel zetten na de beursexit een indrukwekkende groei neer, wat best zuur is voor beleggers die daar niet meer van konden profiteren. Ook voor de Sioen-belegger kan de exit over enkele jaren een spijtige zaak blijken. Sioen blijft als cyclisch bedrijf niet gespaard door de pandemie en de bijbehorende crisis, maar op langere termijn zullen de overnames van de jongste jaren steeds meer beginnen renderen.

'Ik hoop dat het goed zal gaan met het bedrijf natuurlijk, maar het kan ook fout gaan', zegt Sioen. 'Er is een pandemie. Het kan nog twee jaar crisis zijn. We stevenen af op faillissementen. Er is veel onzekerheid. Als we minder risico wilden nemen, was het beter nog wat te wachten.'