Vrijdagavond, de Rode Duivels tegen Zwitserland. Tegen het einde van de wedstrijd is er twijfel over een strafschopfout. Protest van de Zwitsers, maar de ref gebaart van niets.

Na de gemeenteraadsverkiezingen is er nog een half jaar om te bewijzen dat de arbeidsdeal meer is dan een catalogus van goede intenties. Er is nog werk aan de winkel. Het zou goed zijn als de hervorming van ons loonmodel niet alleen op de agenda komt, maar ook effectief wordt uitgevoerd.

Niemand won de verkiezingen, alleen de sp.a verloor ze. En zo gaat het ook met de coalitiegesprekken, nu de socialisten hun bastion Gent kwijt zijn.

Nu het stof is gaan liggen over 14 oktober, blijkt vooral hoe de stad deze keer echt van iedereen is en niémand zich tot de enige onbetwiste winnaar van deze felbevochten verkiezingen kan kronen.

Toen de beurzen vorige week plots rood kleurden, stonden de analisten klaar met allerlei verklaringen. De daling op de markten was helemaal logisch en voorspelbaar. Had dat gisteren gezegd, denk ik dan als belegger. Maar politicologen zijn in hetzelfde bedje ziek. Ook zij hebben altijd een logische achterafverklaring voor de verkiezingsuitslag.

De Brusselse gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 gaan de geschiedenis in als een van de meest verrassende ooit. De voornaamste reden is de spectaculaire groei van Ecolo-Groen en de doorbraak van de PTB-PVDA.

Zondag doen we meer dan een gemeenteraad verkiezen. We sluiten vier verkiezingsloze jaren af en nemen de aanloop naar mei 2019.

Hoe loopt het straks af met de Syrische rebellenenclave Idlib? De Amerikaanse politicoloog Ian Bremmer neemt de belangen van alle actoren onder de loep.

Nog een geluk dat het op de oproepingsbrief wordt vermeld, anders wisten weinig kiezers dat zondag behalve gemeentelijke ook provinciale verkiezingen plaatsvinden.

De gemeenteraadsverkiezingen zijn een krachtmeting op lokaal vlak. Alle partijen hebben veel te verliezen. Maar de lokale verkiezingen zijn geen simpele afspiegeling van de federale.

Het lokale cultuurbeleid is de grote afwezige in de campagne van de lokale verkiezingen, terwijl een goed cultuurbeleid de steden veel kan opleveren.

Vanaf maandag zitten we opnieuw voor een aantal maanden in permanente campagne tot de volgende federale verkiezingen. Aan mogelijke onderwerpen geen gebrek: mobiliteit, migratie, arbeidsmarkt, onderwijs of pensioen. Toch zouden we het wat meer over het buitenland mogen hebben. Het is opvallend hoe weinig het debat gaat over de steeds onveiliger wordende buitenwereld. Nauwelijks een land in Europa is meer afhankelijk van wat in de rest van de wereld gebeurt. Tegelijk is er amper een land waar het debat minder gaat over de rest van de wereld. In een land dat volledig afhangt van het buitenland voor zijn strategische investeringen, handel, energievoorziening, welvaart en invloed mag je anders verwachten.

Steden kunnen niet zonder hun crea­tieve klasse. Echte economische groei wordt gedreven door creativiteit. Creativiteit vergt echter ook rijpheid en ­tolerantie. Het stedelijke beleid moet dat meer stimuleren.

De budgettaire politiek van de nieuwe Italiaanse regering is verontrustend. Ze zal leiden tot hogere overheidsuitgaven, in het bijzonder door het invoeren van een vorm van universeel inkomen en het terugschroeven van de pensioenhervormingen. De toename van de uitgaven wordt gecombineerd met dalende inkomsten, onder andere door het afzien van een btw-verhoging en een eerste stap richting een vlaktaks voor de eenmansbedrijven.

Het gerommel op Wall Street maakt de Amerikaanse president Donald Trump nerveus. Maar ook Europa heeft reden om zich zorgen te maken.

Wie het probleem van de corruptie in het voetbal bij de wortel wil aanpakken, moet het overbodige en corrupte transfersysteem afschaffen. Weg ermee, en ook de corrupte spelersmakelaars zullen van het toneel verdwijnen.

Kende u Ilham Kadri? Ik ook niet, tot deze week werd aangekondigd dat ze de nieuwe wereldwijde CEO van de chemiereus Solvay wordt. Dat Kadri, van Frans-Marokkaanse origine, een vrouw is, doet niks ter zake. Haar prestaties de voorbije jaren en haar kijk op het oplossen van problemen wel.

In Marseille werd vorige week het hoofdkantoor van SOS Méditerranée, een van de hulporganisaties die op de Middellandse Zee migranten van de verdrinkingsdood redt, aangevallen en een tijdlang bezet. De daders waren jongeren van het extreemrechtse Génération identitaire. Een fait divers, zou je op het eerste gezicht zeggen. Een banaal incident in de wervelwind van acties en tegenacties die het migratiedebat in Europa oproept.