Beste politici, slik uw ego in en zorg voor goede beslissingen

Door Ignace Van Doorselaere, CEO van het lingeriebedrijf Van de Velde

Er is geen gezin waar niet gekibbeld wordt, geen voetbalploeg waar iedereen het altijd eens is met de opstelling door de trainer, geen bestuurs- of directiekamer waar niet af en toe harde woorden vallen.

In se zijn meningsverschillen goed. Ze leiden tot betere beslissingen. Als er tenminste een cultuur heerst waarin ‘de betere beslissing’ als winnaar wordt uitgeroepen en niet een van de kemphanen. De leider van de organisatie vervult daarin een belangrijke rol.

‘If you don’t have a common goal, you don’t need each other’ is de oneliner van de hockeycoach. Doelstellingen werken als stromend water. Ze duwen een boot in een bepaalde richting en eisen overtuiging en scherpte van de bemanningsleden. Echte doelstellingen overschrijden concrete acties, cijfers en deadlines; ze hebben het aanzuigeffect van een visie die naar het oneindige streeft.

Een sterke onderneming bouw je met de overtuiging dat groei nooit zal stoppen. Die overtuiging inspireert mensen, veel meer dan plannen en programma’s daarin slagen. De stroming van de rivier moet zo sterk zijn dat ze de ego’s van alle individuen in de boot overstijgt.

Bindmiddel

Economische groei is het beste bindmiddel voor een maatschappij. Groei begint bij overtuiging en geloof in de toekomst door aandeelhouders en ondernemers. Zij zijn de motor. Daarvoor is een ecosysteem nodig van goed opgeleide en hardwerkende mensen, flexibele arbeidsmarkten, moderne infrastructuur, snelle, duidelijke, betrouwbare overheidsbeslissingen, sociale vrede en zekerheid van beloning voor zij die het verschil maken. Bedrijfsfiscaliteit komt ook voor in dit geheel, maar is niet het eerste hoofdstuk.

De vruchten van groei moeten weliswaar gedeeld worden met de mensen die ervoor zweten: arbeiders en bedienden. Koopkracht stimuleren! Dat is de grote fout in het Amerikaanse systeem de voorbije tien jaar, waar de gemiddelde koopkracht van een gezin stagneert tot daalt, ondanks sterke macro-economische cijfers. Een gevoel van rechtvaardigheid is voor gezinnen belangrijk, via meer brood op de plank in ruil voor inspanning. Koopkrachtverhogingen dienen weliswaar op een moderne manier te worden ingevuld; variabele beloning voor het hele bedrijf, geen indexsprongen die procentueel gelijk zijn voor iedereen, een onderscheid tussen zij die ervoor gaan en zij die er minder voor gaan.

Rit uitrijden

Als de regering zich gedreven maar rustig aan bovenstaande principes zou houden, zou ze de rit perfect kunnen uitrijden. Alleen overschaduwt de perceptie van gekibbel vandaag de inhoud van een best degelijk regeerakkoord. De ploeg haalt daardoor zichzelf onderuit.

Waarom kunnen politici niet waar voetbalvoorzitters en bedrijfsleiders meestal wel in slagen? Is de drang om individueel te scoren en de pers te halen te groot? Is de bezieling en discipline in de regeringskamer onvoldoende? Is de overwinning van de ene kemphaan belangrijker dan de kwaliteit van de betere beslissing? Liggen een aantal individuen elkaar gewoon niet? Klopt het hart niet voor hetzelfde maatschappijbeeld?

Als buitenstaander zou je verwachten dat de regeringspartijen toch min of meer dezelfde maatschappijvisie delen? Behalve over de splitsing van België dan. Maar is die op dit moment relevant?

Geen tijd

Wat ook de reden moge wezen, als het gekibbel zou ontaarden in gebrek aan implementatie of in een machtsvacuüm, getuigt dat van grote onverantwoordelijkheid. Er moet immers hard gewerkt worden aan het ecosysteem waarin economische groei gedijt, in een Europa dat helemaal nog niet uit de problemen is. Er is nu geen tijd voor ruzie, er is stroming nodig voor de boot of we blijven met z’n allen aan de kant.

We mogen het overigens de CD&V niet kwalijk nemen dat zij de hand reikt naar de vakorganisaties. Ook al is dat geen sympathieke rol in de huidige regeringsploeg, ze is zeer belangrijk. Er is immers een groeipact nodig waarin groeiklimaat en verdeelmechanismen (koopkracht) elkaar versterken. Dat kan alleen in een sfeer van vertrouwen tussen overheid, werkgevers en werknemers. Binnenskamers, zonder winnaars of verliezers in de media, mét conflicten aan tafel, maar met betere beslissingen.

Focus op de doelstellingen en de kwaliteit van de beslissing. Ego inslikken. Eendracht naar buiten. Dat is moeilijk, maar met goed leiderschap kan het.