Wie haalt de prut uit onze ogen?

Door Vicky Buelens, advocate arbeidsrecht bij www.stroobantsbuelens.be en gecertifieerd change manager

Een 32-urenweek op vier dagen. Maar liefst 30.000 mensen vroegen dit gisteren aan minister van Werk Kris Peeters via een open brief van vrouwenorganisatie Femma, als antwoord op zijn wetsvoorstel ‘wendbaar en werkbaar werk’. Bijna zoals in een L'Oréal-spotje, sluit het pamflet af met #WeZijnMeerWaard.

We willen allemaal een betekenisvolle carrière én kinderen én een facebookproof leven. We proppen onze week tjokvol activiteiten, voelen ons gefaald als we geen marathon lopen of de Mont Ventoux beklimmen. Niet gewoon elke zomer naar de Belgische kust, neen, we willen avontuur. Onze job moet afwisselend zijn, uitdagend, liefst met een mooie bedrijfswagen. En oh ja, met een strijkdienst en kinderopvang. 

We willen veel. Nog meer. Maar blijkbaar dus voor minder te doen. 

Verantwoordelijkheid

En van zodra we op onze eigen verantwoordelijkheid gewezen worden, gedragen we ons als misnoegde kleuters. Dan gaan we klagen. Onze grootouders werkten vijf keer zo hard. Zij klaagden niet, zij waren niet opgebrand, zij namen hun verantwoordelijkheid.

Onze verantwoordelijkheid, niet die van onze werkgevers. 

Een juiste studie kiezen, later een passende job. Alles geven wat we hebben in die job. Betrokken zijn, mee bouwen. Eens een paar uur meer werken als het nodig is. En neen durven zeggen als we overvraagd worden.

Ons een beetje informeren ook, alvorens we een petitie tekenen. De 38-urenweek wordt helemaal niet afgeschaft, dat is propaganda.

De gemiddelde wekelijkse arbeidsduur blijft ongewijzigd, enkel de grens van de maximale toegelaten arbeid zou volgens het wetsvoorstel ‘wendbaar en werkbaar werk’ van minister Peeters opgetrokken worden. De regeling van inhaalrust en overloon blijft ongewijzigd, meeruren zullen dus worden ingehaald én met een toeslag betaald worden.

Overurenkrediet

Het overurenkrediet van 100 uren, een andere maatregel uit het wetsvoorstel, komt er net om werknemers, die dit zelf willen, de mogelijkheid te geven wat bij te verdienen. De cijfers over zwartwerk verraden immers dat we graag bijklussen.

Maatregelen die, wanneer ze correct uitgelegd worden, wel degelijk flexibiliteit kunnen creëren.

Verandering gaat altijd gepaard met weerstand, maar wat hopen we te bereiken? Zien we niet dat de verandering van onze arbeidsmarkt een proces is dat niet meer te stoppen valt, niet meer mag gestopt worden?