Minister Jambon, wees minister van alle Belgen

Door Veli Yüksel, federaal volksvertegenwoordiger (CD&V)

Afgelopen weekend poneerde minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon in een interview met De Standaard dat ‘een significant deel van de moslimgemeenschap’ op straat danste na de aanslagen van 22 maart op de luchthaven van Zaventem en in de Brusselse metro. ‘Dat is het echte probleem. Dat migranten van de derde of vierde generatie zich openlijk tegen onze samenleving keren en daarbij bereid zijn om geweld te gebruiken of goed te praten’, aldus Jambon.

De uitspraken van de minister hebben mij diep geraakt. En mij niet alleen. Tal van kennissen en vrienden spraken me erover aan.

Op het moment dat moslimgroeperingen, bekende moslims, imams - kortom de brede moslimbevolking - zich onvoorwaardelijk uitspreekt tégen terreur (zondag nog liepen duizenden Belgen onder wie veel moslims in Brussel tijdens een mars tegen haat en terreur), op een schaal en een toon die we nog niet eerder gehoord hebben, net dan gooit de minister van Binnenlandse Zaken die deur terug dicht en duwt hij de moslimgemeenschap in het bad met IS.

Dat is beledigend. En dat is vooral dom. Verdeeldheid zaaien is de terroristen in de kaart spelen. Wat ons land nodig heeft, is eendracht en verbondenheid tussen alle inwoners, van welke leeftijd, geslacht, afkomst, politieke of religieuze overtuiging ook.

‘Significant’ betekent ‘betekenisvol’. Dat impliceert dat minister Jambon het gedrag van enkelingen interpreteert alsof het iets zou zeggen over de houding van de totaliteit van de moslims in ons land. De hele moslimgemeenschap wordt op die manier gestigmatiseerd.

Parket

Het Brusselse parket gaf in een reactie aan dat er slechts één incident werd geregistreerd. ‘De avond van 22 maart kreeg de politie informatie dat mensen in de Versailles-wijk de aanslagen vierden’, aldus parketwoordvoerster Van Wymersch. ‘Ter plekke troffen de agenten zes mensen, meerderjarigen en minderjarigen, aan. Zij werden opgepakt, meegenomen voor verhoor en ter beschikking gesteld van het parket. Uit niets bleek echter dat zij iets deden dat kon doen vermoeden dat ze de aanslagen aan het vieren waren. Die zes personen zijn dan ook vrijgelaten en het dossier is geseponeerd bij gebrek aan voldoende aanwijzingen.’

Er leven in ons land ongeveer 800.000 moslims. Een significant deel van 800.000 gaat over meer dan zes mensen, waarvan het parket dan nog heeft vastgesteld dat hen niets kon worden ten laste gelegd. Daarom is het noodzakelijk dat minister Jambon klaarheid schept over de omvang van het fenomeen. Hij moet zijn verklaringen kunnen staven. Als hij dat niet kan, keert hij zich af van een deel van de bevolking.

Bovendien zijn dergelijke uitspraken problematisch voor een minister van Binnenlandse Zaken, wiens opdracht er voornamelijk in bestaat alle burgers te beschermen, zonder onderscheid van afkomst, religie of politieke overtuiging.

Dat staat in schril contrast met de houding van de premier. Hij geeft het verdriet, ook van moslimslachtoffers, een stem en roept op tot eenheid en accepteert dankbaar deze eenheid vanuit de moslimgemeenschap.

De burgers van ons land - ook de moslims - zitten met veel vragen. Ze vragen zich af hoe zoiets in Brussel kon gebeuren en waarom ‘jongens van hier’ zulke barbaarse daden konden stellen. In zo’n klimaat is het extra gevaarlijk om de perceptie te voeden alsof een hele gemeenschap terroristen steunt of er zich mee associeert.

Geen taboes

Voor alle duidelijkheid, wat mij betreft zijn er geen taboes. En ik ben de laatste om problemen onder de mat te vegen. We weten ondertussen allemaal dat er zich in Molenbeek zaken afspelen die in onze westerse samenleving niet door de beugel kunnen. Maar die rotte appels mogen nooit een vrijgeleide vormen om gratuit hele bevolkingsgroepen, duizenden en duizenden mensen, te stigmatiseren.

Waarom heeft minister Jambon die uitspraken over straatfeesten en dansende moslims gedaan, herhaaldelijk, en dus weloverwogen? Niemand heeft dergelijke feiten vastgesteld. En toch zegt de minister dat. Waarom? We mogen ervan uitgaan dat een politicus dergelijke dingen niet toevallig zegt, en al zeker niet bij herhaling.

Optie één: Hij gelooft het echt. Dat zou willen zeggen dat hij niet afgaat op de feiten, maar op interpretaties en geruchten. Dit is gevaarlijk voor een minister die onze veiligheid onder zijn verantwoordelijkheid heeft.

Optie twee: Hij weet wel beter, maar dient een politieke agenda. Wil hij de 6% kiezers die volgens de laatste opiniepeiling teruggekeerd zijn naar het Vlaams Belang terugwinnen, of minstens een verdere uitstroom tegengaan? Dan hebben we te maken met een minister die een bijzonder belangrijk thema aanwendt voor partijpolitiek gewin.

Beide zijn verkeerd, en een minister van Binnenlandse Zaken onwaardig. In ieder geval heb ik in het parlement een vraag ingediend en zal ik de minister tijdens de eerste commissie Binnenlandse Zaken interpelleren. Daar verwacht ik tekst en uitleg. Als de minister zijn uitspraken niet afdoende kan staven met objectieve feiten, dan zijn excuses aan de moslimgemeenschap op hun plaats.