Nee, de besparingen gaan niet ver genoeg

Door Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van Unizo

Lijstjes maken is gemakkelijk. Rond Nieuwjaar vol met goede voornemens, voor je bezoek aan de supermarkt met alle benodigdheden, rond Sinterklaas met vele kinderwensen. Maar zoals dat vaak met lijstjes gaat, ze zijn onvolledig. Je vergeet er iets op te zetten of je vergeet wat erop stond.

De voorbije dagen zijn in de media ook lijstjes verschenen. Onheilspellende opsommingen over de nakende besparingen voor gezinnen. Minder kindergeld, meer inschrijvingsgeld, het verdwijnen van de loonbonus, het opdrogen van het gratis uurtje elektriciteit. Stemmingmakerij? Ja. Begrijpelijk? Ook. De journalist, maar ook u en ik, zijn zelf gezinnen. De besparingen zijn geen ver-van-mijn-bed-show, de plannen van de Vlaamse regering zijn plots heel tastbaar.

Zes indexsprongen

Maar de lijstjes zijn niet volledig, waardoor de nuances verdwijnen. Het is alsof enkel de burger of de gezinnen inspanningen moeten doen. Dat ondernemers al veel inspanningen gedaan hebben en nog zullen moeten doen, verdwijnt onder het opgeblazen besparingsstof. Hun inkomen is de voorbije jaren gedaald door de crisis. Over de laatste 8 jaar is hun inkomen 12% minder gestegen dan dat van onze werknemers. Om de vergelijking te maken: dat is de tegenwaarde van zes indexsprongen. In diezelfde periode een forse belastingverhoging op de liquidatiebonus, op het al belast inkomen van de zelfstandigen.

En de ondernemers zullen ook de huidige besparingen voelen. De geschrapte lastenverlaging op Vlaams niveau is daar het eerste bewijs van. Ook al was de lastenverlaging beloofd, ook al is ze broodnodig voor onze bedrijven om hen te laten concurreren met het buitenland, ook al levert meer competitiviteit meer jobs op. En dat is geen ver-van-mijn-bed-show. Als je bedenkt dat kmo’s 90 procent van de tewerkstelling in ons land creëren, heb je er als gezin en werknemer alle belang bij dat die kmo’s blijven bestaan.

Zijn ondernemers dan niet bereid nog meer inspanningen te leveren? Zeker wel. Als die garantie bieden op meer economische groei. Maar niet ten koste van alles. Een tax shift, geen probleem. Maar een meerwaardebelasting op aandelen of een verhoogde belasting op de liquidatiebonus? Dat is het al verworven en belaste inkomen van zelfstandigen afnemen. Ik dacht het niet.

Apocalyptisch

Iedereen moet inspanningen leveren, dat lijkt stilaan duidelijk en niet meer dan normaal. Dus ook de gezinnen en de werknemers. Laat ons eerlijk zijn, er blijven sociale correcties. De apocalyptische slogans die de vakbonden deze week in de Brusselse straten scandeerden, zijn dan ook zwaar overdreven. Wie het minder breed heeft, zal minder moeten besparen dan wie best wel wat reserves heeft. Dat is logisch. Maar dat de knip erop moet, staat vast.

We hebben het veel te ver laten komen. Nochtans hebben we er genoeg voor gewaarschuwd. Aangedrongen om geen geld uit te geven dat er niet is. Om mensen geen beloftes te doen die je toch niet kan volhouden, zoals de vele tijdskredietpremies. Om de gratis-politiek terug te schroeven. Gratis bestaat trouwens niet, er is altijd iemand die de rekening betaalt. Dat zijn meestal de ondernemers trouwens, zoals voor de gratis elektriciteit.

Wat ons betreft, gaan de besparingen nog niet ver genoeg. De Vlaamse regering had de hand best nog wat meer in eigen boezem mogen steken. Door de eigen overheidsdiensten nog meer af te slanken bijvoorbeeld. Maar daar maak je je niet populair mee. Je riskeert dat het land op zijn kop staat.

Alleen is het echt wel nodig. We moeten immers de mensen een perspectief geven. Een perspectief dat het overmorgen beter zal zijn. Dat er meer en betere jobs zullen zijn, dat onze sociale zekerheid en ons onderwijs over meer middelen zullen beschikken. Want daar wordt iedereen beter van. Tenminste als het op een duurzame manier gebeurt. En dat kan enkel door te zorgen dat onze economie groeit, niet door de belastingdruk nog meer te verhogen.