Probeer maar eens goed te doen als ondernemer

Het is zover: de relance lijkt eindelijk ingezet. Pakken vacatures, een hevige bedrijvigheid en files die weer boven 300 kilometer pieken. En toch geen zucht van opluchting, want de mentale weerbaarheid zit na die twee jaar van klappen behoorlijk onder nul.

Er zijn meer zieken dan ooit en er zijn meer vragen om sabbaticals en deeltijds werken. Dat verhoogt de werkdruk voor de achterblijvers. En vacatures, ja, maar kandidaten? Helaas niet. Tientallen ondernemers en managers bevestigen me hetzelfde patroon: een pittige neerwaartse spiraal, en dat met de donkere wintermaanden nog voor de boeg.

Het is beangstigend als je dat op je ziet afkomen. Maar wat als je geen vangnet hebt wanneer je door het spreekwoordelijke ijs dreigt te zakken? Wat bijvoorbeeld met ondernemers en zelfstandigen? Wij hebben de voorbije jaren naar alle angsten van onze teams geluisterd en ondanks de grilligste maatregelen iedereen veilig proberen te houden zonder hun job in gevaar te brengen. We zijn door het stof gekropen en weer rechtgestaan. En nog een keer en nog een keer.

Nazi

We zijn al uitgemaakt voor nazi en voor moordenaar, omdat we mensen vroegen om - in alle veiligheid - weer naar kantoor of naar de les te komen. Want wij brengen doelbewust ieders gezondheid in gevaar. Politici en experten zijn zeker niet de enigen die dat soort bagger over zich heen krijgen.

Ik kan die bagger niet lezen zonder een flinke dosis plaatsvervangende schaamte. Zeker als het gaat om mensen die hun hart en hun ziel geven aan een sociaal project om wie het niet getroffen heeft in het leven een nieuwe kans te geven. Om dan te horen dat we een bende kortzichtige idioten zijn, die alleen aan onszelf denken. Als we dat soort prettig vermaak van onze communicatiekanalen halen, heet dat censuur en beperking van de vrije meningsuiting. Probeer maar eens goed te doen.

Kortom, ik weet niet hoever het elastiek van de verdraagzaamheid nog kan worden opgerekt, en ik ben niet de enige. Wel weet ik dat ik niet hoef te rekenen op een aantrekkelijk nettoloon als ik tegen de muur knal. Of zelfs maar een degelijk basisloon, tenzij ik me stevig verzekerd heb voor dit soort rottigheid. En ik weet ook dat velen geen andere keuze hebben dan door te gaan tot ze er letterlijk bij neervallen, omdat ze zich niets anders kunnen permitteren.

Vergeef me dus dat ik een beetje ongemakkelijk word als me in de pers om begrip gevraagd wordt voor de loongarantie van parlementsleden die langdurig afwezig zijn. Omdat ze een beetje ‘buffer’ moeten kunnen aanleggen voor het geval ze bij de volgende verkiezingen de duimen moeten leggen en niet meteen aan een job in de privé raken. Als mijn klanten niet meer bij me willen terugkomen, gaat mijn ‘boîte’ over de kop. Dan zal het ook niet simpel zijn een andere job te vinden.

Momenteel trekken de ondernemers en zelfstandigen van alle beroepsgroepen aan het kortste eind als ze het moeilijk krijgen. De mensen die zich uit de naad werken om jobs te creëren en die pittig bijdragen aan ons socialezekerheidssysteem. We lijken het orwelliaanse ‘all animals are equal but some are more equal than others’ nog niet helemaal ontgroeid. Een moderne maatschappij onwaardig, als je het mij vraagt. Misschien is dit wel het gepaste moment om al die ‘hokjes’ af te schaffen en een fair systeem voor elke professional te bedenken?