Wie het licht van de zon ontkent, bedriegt zichzelf

Door Pieter Timmermans, gedelegeerd bestuurder van de federale werkgeverskoepel VBO

De voorzitter van de grootste vakbond van ons land lijkt geen voorstander te zijn van een algemene lastenverlaging. Hij vindt dat de middelen beter zouden worden ingezet op sectoren die ‘het echt nodig hebben’. Wie zijn deze sectoren dan? In de opinie van Leemans lijkt het vooral om de industrie en de arbeidsintensieve sectoren te gaan.

Een volgende vraag die ik me dan stel, is: welke sectoren en bedrijven vallen hier dan niét onder? Welke onderneming of welke sector valt niét onder de globalisering van de economie? We zijn immers een kleine open economie, waarvoor de tijd al lang voorbij is dat alles zich afspeelt in een straal van 20km rond de kerktoren. Een algemene lastenverlaging is dus misschien dan toch nog geen slecht idee.

Maar zelfs indien je de 'goede' van de 'slechte' sectoren zou kunnen onderscheiden, hoe denkt men dit juridisch dan te implementeren? Onze bedrijven herinneren zich nog zeer goed de fameuze Maribel-bis en –ter operatie, waarbij zij uiteindelijk honderden miljoenen euro lastenverlaging hebben moeten terugbetalen, omdat de Europese regels een sectorale aanpak van lastenverlaging niet aanvaarden.

Neen, een algemene lastenverlaging vormt wel degelijk de juiste aanpak. En het voorstel om het nominaal tarief van de werkgeversbijdragen te verminderen van 33% naar 25% is een interessante piste. Niet alleen blijft de budgettaire kostprijs relatief beperkt (zeker in vergelijking met de voorstellen die tijdens de verkiezingscampagne werden gelanceerd), het is ook een zeer eenvoudige en visibele maatregel naar buitenlandse investeerders toe. En wat sommigen ook mogen beweren, dit zal extra jobs creëren.

Indexsprong

Over de indexsprong zijn er in de afgelopen dagen tal van horrorscenario’s beschreven. Feit is dat met een indexsprong de lonen niet zullen dalen. Ze zullen wel 2% minder stijgen dan zonder indexsprong. Bovendien zullen er voor de meest kwetsbare mensen via de belastingverlaging en de enveloppe welvaartsvastheid de nodige sociale correcties worden doorgevoerd.

Ik begrijp dat de ACV-voorzitter liever zou hebben dat de regering deze maatregel niet zou nemen. Maar dit zal niet het sociale bloedbad creëren dat hij laat uitschijnen. Trouwens, het is interessant om vast te stellen dat de kerninflatie (de inflatie zonder de volatiele energie- en niet-bewerkte voedingsprijzen) nog steeds zo’n 1,4% bedraagt. De inflatie van de diensten bedraagt zelfs nog 2%. Het heeft er dus vandaag alle schijn van dat het indexcijfer in de komende maanden opnieuw zal stijgen. En wanneer dit gebeurt, zal een indexsprong wel degelijk de concurrentiekracht van onze ondernemingen kunnen vooruit helpen.

Wachten

Verder suggereert Leemans om niet te snel een beslissing omtrent de lastenverlaging te nemen. Wacht op het volgende CRB-rapport, is zijn voorstel. Uitstel tot het nieuwe CRB-rapport er is om te zien wat er effectief moet gebeuren, is goed geprobeerd om alles opnieuw op de lange baan te schuiven. Als de loonkost voor één uur arbeid in België volgens Eurostat 41,2 euro bedraagt en bij de drie buurlanden gemiddeld 33,1 euro, dan heb je geen nieuw CRB-rapport nodig om te weten wat er moet gebeuren. De onderhandelaars voor een Zweedse coalitie mogen zich niet laten meetrekken in een uitstelscenario. Moedige en ingrijpende maatregelen moeten nu getroffen worden.

En in tegenstelling tot wat sommigen vrezen, zullen ze niet tot een politieke afstraffing leiden. De regering Martens-Gol nam 3 (!) indexsprongen in de jaren ‘80 en won de verkiezingen van 1985. De regering Dehaene blokkeerde de lonen,  voerde de gezondheidsindex in de jaren ‘90 in en won de verkiezingen van 1995.

Kortom, nu de problemen negeren, alles afwijzen en de sociale onrust aanwakkeren lost niets op. Een dergelijke houding heeft nog nooit één extra job gecreëerd. Integendeel.