Hopelijk begint het te dagen dat de veerkracht van de bedrijven bijna op is

Door Rudi De Kerpel, zaakvoerder van Eurotuin (@rudidekerpel)

Dagbladen lijken de leidraad geworden te zijn voor onze bewindvoerders. De stichting van koningin Fabiola, de fratsen van prins Laurent, de reportagereeks in De Tijd over notionele intrest en hoe internationale bedrijven profiteren van onze fiscaliteit. Meteen rukken politici uit als brandweerlui met loeiende sirenes. Helaas, in tegenstelling tot echte brandweermannen gaan ze aan de kant staan zodra ze uit het gezichtsveld zijn verdwenen en laten ze het brandje zijn gang gaan.

Dat gevoel krijg ik ook met het debat over de notionele intrest. Als ondernemer zit ik met grote ogen te kijken als ik lees dat sommige bedrijven 0,7 procent belastingen betalen op hun inkomsten. Ik denk dan: misschien toch eens een andere accountant zoeken?

Het gebrek aan (fiscale) moraliteit in dit land begint de grenzen van het fatsoen te overschrijden. Er zijn niet alleen de misbruiken van de notionele intrestaftrek. Daarvan is het principe op zich best verdedigbaar, binnen de context waarvoor hij ontwikkeld werd. Maar er zijn ook de rulings die stilzwijgend geregeld worden tussen multinationals en de belastingdiensten. Zo kreeg Total (Albert Frère) een twijfelachtige regeling waardoor de oliereus jaarlijks 700 miljoen euro bespaart. Pijnlijk, als je ziet welke heksentoeren de regering moet uithalen bij elke begrotingsronde.

Motivatie

Als kmo-bedrijfsleider is het iedere dag vechten tegen de waan van de dag. Je zet iedere keer je hebben en houden op het spel om alweer een investering te doen, een nieuwe markt te bewerken, een nieuw product te lanceren. Je moet je mensen gemotiveerd houden om deel te willen zijn van je droom, je uitdaging, je engagement. Ook zij lezen vol onbegrip die krantenkoppen en kijken meewarig naar het verschil tussen bruto en netto op hun loonbriefje.

Onlangs kreeg ik van mijn accountant de mededeling dat het aangewezen zou zijn om bij iedere restaurantrekening of onkostennota even te vermelden met wie of voor wat... Zonder vermelding zou er wel eens een belasting kunnen gebeuren van 309 procent. En als ik een medewerker een maandelijkse onkostenvergoeding geef van 75 euro, dient hij nauwgezet bij te houden wat hij daarmee gedaan heeft.

Dat alles staat in schril contrast met regelingen voor onze federale volksvertegenwoordigers, die maandelijks 1.748 euro onkostenvergoeding krijgen, belastingvrij en zonder verdere verantwoording. Wie had het daar over het goede voorbeeld geven?

Hopelijk begint het onze politici duidelijk te worden dat de veerkracht van het bedrijfsleven bijna op is. Als men hier nog een economie van enige betekenis wil, zullen de pesterijen en inefficiënte maatregelen moeten verdwijnen. Men moet niet alleen schreeuwen om ‘correcte bedrijven’, ook de overheid moet correct zijn.

Je kan niet in Davos roepen ‘Belgium is back’ en ons land als een investeringsvriendelijk land presenteren, en ondertussen de pedalen van iedere fiets vijzen en toch de ondernemers vragen de Tourmalet te beklimmen.

Er moeten keuzes gemaakt worden: ofwel komt er een eenvoudige, transparante en logische fiscaliteit, waarbij inzet en initiatief op een faire manier worden beloond. Ofwel gebeurt er niets en komen we opnieuw achteraan in het Europese peloton terecht.