‘Daar moet een goede leider durven te springen. Alleen. Op het juiste moment. Dat doe je op buikgevoel’. Ik raakte deze week geïntrigeerd door de uitspraak van AA Gent-voorzitter en Hudson-CEO Ivan De Witte.
De tweewekelijkse grafiek van Bart Van Craeynest
Met de opbrengst van mijn vakantiejobs kocht ik me destijds mijn eerste Apple-computer om gemakkelijker mijn thesis te kunnen schrijven. De grafische mogelijkheden waren voor die tijd bijna onuitputtelijk. Wat een verschil met sommigen van mijn medestudenten die op een halfautomatische veredelde tikmachine bij elke tikfout de hele pagina moesten overtypen.
De komende gemeenteraadsverkiezingen doen de partijen hun programma’s op scherp stellen. Zeker in Brussel-stad, waar na oktober 2018 niets nog zal zijn als vroeger. Dat zou men toch hopen na het historische impeachment van burgemeester Yvan Mayeur (PS).
Afgelopen week was er veel heisa over het voorstel van een radicale moslimpartij in Brussel. Die is voor gescheiden busvervoer voor mannen en vrouwen. De politieke reactie op dit voorstel was zowel uitzonderlijk heftig als uitzonderlijk eensgezind. Er zijn wel veel meer mensen die radicale voorstellen of opinies lanceren. Toch kunnen die op veel minder politieke aandacht rekenen. Verdient een dergelijk marginaal fenomeen wel zoveel aandacht?
Na de privacyschandalen bij Facebook ligt ook YouTube, een van die andere internetgiganten, onder vuur. Het dochterbedrijf van Google moet zich in de VS verantwoorden voor de manier waarop het omgaat met de jongste, en dus kwetsbaarste, consumenten. Een verbond van consumentenorganisaties heeft een miljardenclaim ingediend tegen het bedrijf, dat volgens hen via filmpjes gegevens verzamelt van kinderen jonger dan 13 om die te bestoken met gerichte reclame. Volgens Jeffrey Chester van het Center for Digital Democracy ‘lokt YouTube kinderen bewust in een speelplaats vol reclame’.
Het seizoen van de jaarresultaten is weer voorbij en de eindbalans is opgemaakt. Via de beurskoers klonk applaus of boegeroep. Wie niet voldeed aan de winstverwachtingen tuimelde naar beneden. Wie positief kon verrassen ging erop vooruit.
Anderhalf miljard euro gaat de Franse president Emmanuel Macron investeren in artificiële intelligentie (AI). Da’s geen kattenpis. Macron is goed bezig. Hij wil Frankrijk op de ‘numerieke’ kaart zetten. Dat is Frans voor ‘digitaal’. Hij wil start-ups laten opschalen in Frankrijk, en hij wil vooral talent opnieuw in Frankrijk kunnen houden.
Kent u Kelly de dolfijn? Kelly is een levende legende. U denkt dat ik de verhalen verzin waar u bij staat, maar Kelly leeft echt, in het instituut voor zeezoogdieren in Mississippi. Kelly’s trainers leerden haar papier of vuilnis in het zwembad op te pikken. Zo wordt het zwembad zelfreinigend.
Te pas en te onpas wordt geschermd met de term ‘populisme’. Volgens de ene ligt populisme ten grondslag aan de brexit en de verkiezing van Donald Trump. Volgens de andere is het de voedingsbodem voor het fenomeen Emmanuel Macron en zijn beweging En Marche, de drijvende kracht van Podemos in Spanje en de Vijfsterrenbeweging in Italië. Een derde wijst naar populisme ter verklaring van de ultrarechtse onderstroom voor Viktor Orban in Hongarije, Marine Le Pen in Frankrijk en Rodrigo Duterte op de Filipijnen.
Zou het niet geweldig zijn als er een serie als ‘The West Wing’ over de Europese Unie bestond? Een politieke fictie die de kijker het verhaal in trekt en het spel achter de schermen toont, de verhouding tussen de pers en de politiek zoals in het Deense ‘Borgen’, de machtsintriges à la het Amerikaanse ‘House of Cards’. Zend het uit in meerdere landen tegelijk en je bereikt wellicht meer voor het besef dat we van België tot Zweden en Polen of Malta een politieke sfeer delen, dan institutionele communicatie ooit kan doen.
