Adieu

Door Jos Bouveroux, voormalig Wetstraatjournalist en ex-hoofdredacteur van de VRT-nieuwsdienst

Martens was altijd een man van de macht, al van in den beginne. Dat hij zijn loopbaan uitbouwde bij de christendemocraten stond in de sterren geschreven. Via die partij kon hij zijn jeugddromen verwezenlijken: een federaal België in een federaal Europa.

Hij heeft er veel tijd en energie in gestoken, zelfs in zoverre dat de sociaal-economische problemen in de verdrukking kwamen. Toen hij het niet meer kon aanzien, nam hij ontslag om het roer over te geven aan Mark Eyskens. Die maakte er zo een zootje van dat een coalitiewissel zich opdrong. De liberalen kwamen aan boord en er volgde een devaluatie van de Belgische frank.

Martens was niet te beroerd om de macht van de sociale partners te breken en het parlement tijdelijk uit te schakelen. Er kwamen niet minder dan drie indexsprongen.

Vandaar mijn verbazing dat hij bereid was zijn laatste regering te leiden. Dat kabinet maakte veel stuk van wat zijn vorige regeringen hadden bereikt. Het eindigde in chaos en lag aan de basis van de eerste Zwarte Zondag. Exit Martens. De jaren van Dehaene waren aangebroken. Die kon uiteindelijk het dak op het federale huis plaatsen. Dat plezier was Martens niet gegund. Maar het was zijn eigen schuld. Voortaan kon Martens zich bezighouden met Europa. Als vertrouwensman bij uitstek van de Duitse kanselier.

Een ietwat ongewone column, maar dan ook voor een ongewone man. Wilfried, adieu. U was een grote meneer.