De geknipte man

Mijn wandeling naar hem toe lijkt een tijdsreis. Op de klasfoto’s maakt de statige houding halfweg de gang plaats voor kleur en weelderige haardossen. In 1980 houd ik halt. Daar hangt onze klas. Laatstejaars Latijn-Grieks. Ik met lang haar en een rond brilletje. Ik speelde gitaar in een popgroep. Niets voorspelde dat ik ondernemer zou worden. Aan het eind van de gang gaan we een deftige kamer binnen. ‘Zijn er nog paters in het college?’, vraag ik. ‘Nee’, zegt Rob. Maar ik herken wel nog de geur van kerk in de ruimte.

Rob vraagt me naar oude anekdotes, maar ik stuur het gesprek snel een andere richting uit. ‘Heeft iemand in het college je ooit aangespoord te ondernemen?’, vraag ik. ‘Nee’, zegt Rob verwonderd. ‘Zou je het overwegen?’, vraag ik. ‘Ik voel er me niet door aangetrokken’, zegt hij. ‘Ondernemers klagen en zagen altijd. Iedereen is tegen hen. Alsof ze de enigen zijn die hard werken en belastingen betalen. Ze hangen altijd de armoezaaier uit, maar ze hebben wel een chique kostuum aan en ze rijden met een dure auto.’

Ik moet uitbundig lachen om zoveel eerlijkheid. Een slecht imago en nooit door iemand aangespoord, het is een begin onder nul. Maar ik beslis het erop te wagen. ‘Daar tussen de klasfoto’s hangt Jean-Luc Dehaene. Op zo iemand zijn de jezuïeten fier, want ze vinden dat ze de elite opleiden. Wel, ik vind dat de samenleving het verdient dat de elite wordt opgeleid tot ondernemer. Want het zijn ondernemers die welvaart en vooruitgang creëren. Niet ambtenaren of schriftgeleerden.’

Rob tokkelt zonder op te kijken op zijn iPad. Ik raak nu helemaal op dreef: ‘Die iPad, wie heeft die ontwikkeld? Een universiteit? De overheid?’ ‘Euh, Steve Jobs…’, zegt Rob. ‘Juist, een ondernemer die gedreven was om een mooiere en betere wereld te maken.’ Rob knikt.

Ik spreek nu gedempt, samenzweerderig. ‘Weet je, wat het belangrijkste is, Rob ? Ondernemen brengt ambiance en geluk in je leven. Niets is leuker dan in volle wind staan en je eigen weg banen. Dat is niet gemakkelijk. Ook durven te mislukken hoort daarbij. Maar de voldoening is des te groter. Mijn leven is door te ondernemen veel rijker geworden.’

Ik zie Rob aarzelen. ‘Waarin zou ik dan zoal kunnen ondernemen?’, vraagt hij. ‘Zet eens op een rij wat je passioneert. Denk eens na over hoe je zelf initiatief kan nemen. Probeer eens iets, doe iets. Misschien heb je geluk en creëer je het juiste ding op het juiste moment. Zo is het bij ons ook gebeurd, met een onnozel hondje : Samson.’ Rob knikt traag en bedachtzaam. ‘Je interviewt mij,’ spoor ik hem aan. ‘Dus je bent iemand die initiatief neemt en zich wil onderscheiden. Niet iedereen is geboren om te ondernemen, Rob. Maar volgens mij ben jij bent de geknipte man.’

Op weg naar huis loop ik opnieuw door de gang voorbij de klasfoto’s. Haardossen, kleuren en poses op de foto’s veranderen snel. Eén iets is constant gebleven: niemand heeft die duizenden studenten aangespoord om ondernemer te worden. Ook Rob niet, ook mij niet. Ik knipoog trots naar Jean-Luc Dehaene. Misschien heb ik er toch eentje doen twijfelen vandaag. En dat maakt de uitstap naar mijn oud-college meer dan de moeite waard.

Hans Bourlon is CEO van Studio 100