De moslim light

‘En Plopsaland?’, vraag ik. Nader lacht. ‘Er is geen tijd voor Plopsaland. Moslimkindjes krijgen extra les op woensdag en zaterdag. Ze moeten Arabisch leren om te kunnen citeren uit de Koran. Trouwens, de uitstap in gezinsverband is een gebruik dat moslimfamilies niet kennen. Te veel georganiseer ook. Veel kindjes betekent veel halal lunchpakketjes.’ Weer lacht hij.

Nader is 58. Hij was vier toen hij met zijn ouders vanuit Marokko naar ons land kwam. ‘Ik ben een echte Vlaming’, zegt hij fier. ‘Ik ben geen moslim meer, ik ben vrijzinnig. Ik heb een goede job. Ik voldoe aan jullie ideaalbeeld, ik ben volledig geïntegreerd.’ Dan kijkt hij bedrukt. ‘Soms tikken ze me op de vingers als ik tijdens de ramadan een pintje drink op een terras. Dan denk ik: ‘De integratie is totaal mislukt, ik ben een witte raaf.’ Die gesluierde vrouwen, die mannen met djellaba’s, ze lopen tussen ons, maar ook voor mij zijn dat wezens van een andere planeet.’

‘Je dramatiseert, Nader’, zeg ik. ‘Ik herken veel uit mijn kindertijd, de jaren zestig. K3 zou toen ook te losbandig zijn geweest. Ik moest op zaterdag naar de catechese en familie-uitstappen waren toen ook zeldzaam.’

Nu schiet Nader uit zijn krammen. ‘Vlaanderen heeft intussen het juk van de godsdienst afgegooid. De kerken zijn leeggelopen. De vrouwen zijn geëmancipeerd. Iedereen kan vrij denken en spreken. Maar bij moslims is de evolutie de andere kant uitgegaan. Zij zijn geradicaliseerd. De eerste generatie was meer open-minded dan de derde en de vierde nu. Bij mijn ouders zou Fouad Belkacem geen kans hebben gemaakt.’

‘Weet je waar het probleem zit? Bij de jongens. Zij zijn doelloos, omdat ze geen job vinden. Ze voelen zich uitgesloten en vernederd. Maar in de moskee krijgen ze respect. Daar worden ze met ‘meneer’ aangesproken. Daar ontdekken ze een alternatief: het radicale islamisme en de antiwesterse boodschap.’ Nader buigt zich naar me toe en zegt samenzweerderig: ‘Weet je wat ik denk ? K3 heeft vandaag meer kans in Marokko dan in Vlaanderen. De bevrijding zal eerder in Noord-Afrika gebeuren dan hier.’

‘Vlaamse bedrijven moeten dus niet op moslims rekenen als klanten?’, vraag ik. ‘Nee. Ook economisch zijn ze niet geïntegreerd. Moslims bedienen zichzelf met hun vele zaakjes en handeltjes. Zelfs hun begrafenis is bij voorkeur in Marokko. En zeker als mediabedrijf ben je kansloos. Moslims hebben geen interesse in wat bij ons leeft. Ze lezen geen Vlaamse kranten. ‘De slimste mens’? De cyclocross? Nog nooit hebben ze daarvan gehoord.’

‘Je overdrijft, Nader’, lach ik. ‘Je bent zelf geradicaliseerd.’

Op weg naar huis denk ik aan Omar. Hij noemt zich ‘moslim light’. Hij drinkt tijdens de ramadan pintjes in den duik. Hij neuriet liedjes van K3 en Christoff. Ik denk aan Souleyman. Als hij seks heeft tijdens de ramadan laat hij de rolluiken neer. Zo ziet Allah het niet. De hoofdmoot van de moslims zijn niet de extremisten die lawaai maken en ons beangstigen. De hoofdmoot is de moslim light en die staat niet zo ver van ons. Wat hij nodig heeft, is economische bevrijding, het opheffen van zijn sociaal-maatschappelijke achterstand. Daar zal zijn vrije denken uit voortvloeien. Kijk maar eens om. Het is ook bij ons in de jaren zestig gebeurd.

Hans Bourlon  is CEO van Studio 100