Een onverwacht bezoek

Petra is in haar dorp bestuurslid in een vereniging. Tijdens de vergadering heeft ze - ik ben er zeker van - gezegd: ‘Laten we een lezing organiseren. Ik zorg ervoor dat mijn baas komt.’ Nee zeggen was voor mij geen optie meer.

Nu vraag ik in dat soort gevallen dat ze me interviewen. Zo moet ik niets voorbereiden. En met een beetje geluk is het een boeiende avond.

Zo ook die keer. Hoewel, het pad liep niet over rozen. Toen we eraan begonnen, kraakte en piepte de geluidsinstallatie zo hard dat de mensen de handen aan de oren hielden. We besloten dan maar de micro’s aan kant te leggen en tussen de mensen in te gaan zitten.

De moderator was subliem. Hij had zich zo grondig voorbereid en gedocumenteerd dat hij me voortdurend met data en feiten verbaasde. Aan het eind dankte ik hem voor zijn bevlogenheid en nodigde ik hem uit om, als hij in de buurt was, ons bedrijf te komen bezoeken.

Het dorp, de man, de geluidsinstallatie, het was snel een vage herinnering.

Maar op een dag, maanden later, telefoon van de receptie. ‘Hier staat iemand voor u.’ Vreemd, want de naam zei me niets en er stond niets in de agenda.

‘Ik was toevallig in de buurt’, glimlachte de man toen ik naar hem toe stapte. ‘Ik ben klaar voor de beloofde rondleiding.’

De man deed alsof we elkaar al jaren kenden. Maar ik kon hem niet thuisbrengen. Hij werkt voor een bank, dacht ik, wegens strak in het pak. Tijdens een of andere bespreking zal ik hem hebben uitgenodigd. Dus begon ik mijn rondgang.

Eerst gingen we naar onze tekenstudio. Hij bladerde door een Samson-strip en analyseerde de tekenstijl. Hij is een bekende striptekenaar, dacht ik. Wellicht heb ik hem op de boekenbeurs uitgenodigd voor dit bezoek.

‘Tekent u nog veel ?’ probeerde ik. ‘Hè, tekenen? Ik heb nooit getekend’, zei hij. ‘Haha. U ziet er zo artistiek uit,’ redde ik de meubelen.

Toen hij daarna op gedempte toon naar onze cijfers vroeg, dacht ik : ‘Zie je wel, hij is een of andere baas van een bank.’ Ik lichtte de evolutie van onze kasstroom toe. Maar die term bleek hij niet te kennen.

Op onze grafische afdeling nam hij een trommel met Maya-koekjes vast. Hij is beslist een van onze licentienemers. Er zijn er zo tientallen. Vaak gooi ik ze dooreen.

‘Lekker, hè. Bakken jullie nog grote volumes?’, vroeg ik. Hij: ‘De enige die bij ons thuis bakt is mijn vrouw, brood...’

In onze balletzaal was een repetitie van de K3-show aan de gang. De K3-liedjes galmden door de boxen. ‘Jullie geluidsinstallaties zijn van een ander kaliber,’ knipoogde hij. ‘Ja, haha’, lachte ik. Maar ik wist bij God niet waar hij op doelde.

‘De dag dat u bij ons kwam, was voor mij onvergetelijk’, vertelde hij, toen we naar onze tv-studio’s stapten. Ik pijnigde mijn hersenen. Heb ik ooit iets onvergetelijks gedaan?

‘Geeft u nog veel lezingen?’, vroeg hij plots. ‘Nu en dan,’ zei ik. En ergens ging een belletje rinkelen. ‘Er gebeurt niet veel in ons kleine dorp en u hebt de moeite gedaan om naar ons toe te komen.’

Petra kwam voorbij in de gang. De man liep naar haar toe en begroette haar hartelijk. In een flits zag ik het licht.

Wat later zwaaide ik hem uit. Iets wat ik snel was vergeten, bleek onvergetelijk voor hem te zijn geweest. Maar van dit bezoek zal ik elk detail onthouden.

Hans Bourlon is CEO van Studio 100