Eigen baas

Door Saskia Van Uffelen van CEO Ericsson en Digital Champion België

Een dame die het klappen van de zweep kent, niet snel onder de indruk is en als steun en toeverlaat dient voor het hele bedrijf. Ze woont in de Brusselse rand en werkt in het hoofdkantoor in Zaventem, ze is elke dag stipt om halfacht op het appel. Zonder morren, al vele jaren. Il faut le faire.

Maar dan komt het er uit, als het gesprek gaat over de werkdruk en de work-life balance. ‘Het is eigenlijk niet meer te doen, met die files’, begint ze voorzichtig. ‘Ik vertrek naar huis om vijf uur ’s avonds, maar ben soms maar tegen acht uur thuis, als ik de pech heb dat de ring vast zit.’ Ik heb wel geen kinderen, maar ik heb toch ook recht op een juiste balans?’

Dan gebeurt er iets verrassends. ‘We zijn in 2014’ zeg ik. ‘Je kan je job doen van waar je wil. Waarom ga je niet veel vroeger naar huis? Geniet van een frisse wandeling met je honden, neem daarna opnieuw je pc en gebruik de technologie om bereikbaar te zijn en je taken uit te voeren.’ Alsof de zon onverwacht door het donkere wolkendek breekt, klaart haar gezicht plots op. Een zichtbare last valt van haar schouder en de rest van het gesprek zit er een andere vrouw tegenover mij.

Een vaste gewoonte doorbreken is niet altijd eenvoudig en intern heb ik mijn beslissing om haar vroeger te laten vertrekken moeten motiveren. Maar tegelijk heeft dat kleine voorval mijn missie voor het bedrijf benadrukt. Ik zeg tegen al mijn medewerkers: durf disruptief te zijn in alles wat je doet. Disruptief betekent eigenlijk dat je met een nog klein initiatief in korte tijd een vastgeroest systeem kunt ontwrichten. Waarbij de oude wereld verlamd toekijkt, maar laat gebeuren.

Durf oude gewoontes te doorbreken, zeg ik dan, en dan kijken ze me aan alsof ik een politicus ben die een verkiezingsprogramma wil opdringen. Maar dan leg ik uit dat ik drie zaken vaststel: de economie gaat zich nog niet meteen drastisch herpakken, ik kan de regels van de bedrijfsgroep niet veranderen en ik heb weinig ruimte in de financiële middelen. Zo mogelijk nog meer scepticisme op de gezichten. ‘Maar’, zeg ik dan, ‘los daarvan, heeft iedereen in het bedrijf alles zelf onder controle.’

Ik leg hen uit dat hoe men in team werkt, de prioriteiten stelt in de job, de keuzes maakt die gemaakt moeten worden, communiceert met elkaar, zijn klanten benadert, dat je dat zelf in de hand hebt. Als we blijven werken zoals we altijd hebben gewerkt, gaan we er met zijn allen op achteruit. Dus moet iedereen het heft in eigen hand nemen en zoeken naar nieuwe modellen, oplossingen, ideeën.

Onlangs moesten we een offerte maken voor een klant, maar meteen hadden er drie medewerkers allerlei bezwaren tegen die prijsopgave. Het was een opdracht die we niet gewoon waren, de focus lag verkeerd en we hadden geen protocollen om dat soort prijsopgave op te stellen. We hébben ze gemaakt, op een erg creatieve manier en tegen de oude huisregels in. De kans is nu veel groter dat we opdracht binnenhalen. ‘Iedereen is CEO van zijn eigen NV’, zeg ik dan, ‘neem de manier waarop je werkt, zelf in handen.’

Misschien is dat wel de taak van een goede manager: het overschot aan talent dat aanwezig is, gebruiken om een gebeiteld businesssysteem los te kappen en er nieuwe fundamenten op te bouwen. Op een manier die vroeger nooit aanvaard zou zijn, maar daarom niet minder goed is. Zo geraak je als organisatie in een verzadigde markt vooruit. En zo kunnen je medewerkers ook wat trotser zijn op hun bedrijf in evolutie.

Vandaag is mijn assistente gemotiveerder dan ooit en kan ik tot laat ’s avonds op haar een beroep doen. Ze verzet bergen werk en beheert mijn agenda voortreffelijk. Ze is altijd bereikbaar, maar tegelijk is ze vrijer dan ooit, én ze heeft een betere balans. De assistente van de baas is haar eigen baas.