Het taboe van een miskraam

Ik werd zwanger op een moment dat alles in ons leven draaide om werken en carrière maken. Mijn man zat voor de helft van de tijd in Amerika, ik had net beslist mijn job op te geven en mijn eigen bedrijf op te richten. Het was de klok rond zweten en zwoegen, want we hadden een droom en we zouden er helemaal voor gaan. Weekends en avonden leefden we tussen de businessplannen en financiële vooruitzichten. Het was rock-‘n-roll, het tempo lag hoog, maar we hadden er plezier in. Genieten van het leven of een gezin opbouwen, dat kon later nog. Wat kwam, dat kwam wel.

En plots verwachtten we een kind. Het was meer dan welkom, zeker, maar we hadden het niet zo snel verwacht. Mijn job was opgezegd en het ondernemingsnummer aangevraagd: alle plannen overboord gooien was geen optie. En dus deden we voort, want er moest en zou een bedrijf uit de grond worden gestampt. Ik wilde de vrijheid hebben zelf keuzes te maken, en daar had ik geen werkgever voor nodig, vond ik. Mijn moeder leerde me al van kleins af te werken en te vechten om iets te bereiken. Een andere weg was er niet.

Het gebeurde letterlijk aan de vooravond van mijn nieuwe onderneming, op nieuwjaarsdag 2004. De volgende dag moest een sleutelmoment worden in mijn leven, de dag dat ik mijn eerste klanten zou kunnen bedienen. Ik zat in mijn elfde week zwangerschap en toen ging het mis: mijn kind zou nooit voldragen worden. Ik kreeg een miskraam en belandde in het ziekenhuis. Mijn wereld stortte in. Ik moest afscheid nemen van een droom en van een verwachting, en van een wondertje dat diep in mij het moederschap had aangewakkerd.

Ik belandde ’s nachts nog in het ziekenhuis en langzaam maar zeker werd het 2 januari, de eerste officiële dag van mijn nieuwe onderneming, en van mijn nieuwe leven. Vanaf mijn ziekenhuisbed belde ik met klanten en plande ik opdrachten, alsof er niets aan de hand was. Ik had bij vrienden het startkapitaal voor de onderneming bij elkaar geleend, dus ik had geen keuze: het verhaal moest en zou lukken. Maar mijn verdriet was groot en ik verkeerde in diepe rouw. Het was doorbijten en blijven gaan, maar vanbinnen huilde alles in mij. Ondernemen is vechten, maar ik besefte dat het soms erg ver ging.

De gebeurtenissen hebben me harder geraakt dan ik aanvankelijk durfde toe te geven. Meer dan een jaar lang bleef ik weg van babyborrels en geboortefeestjes. Ik had het gevoel dat ik had gefaald in mijn taak als moeder, in mijn meest essentiële opdracht in het leven. Ik verloor een stukje van mezelf, en raakte een verhaal van hoop en fierheid kwijt. Ik stelde mezelf als moeder in vraag en dacht in mijn donkerste dagen dat ik misschien niet was gemaakt voor het moederschap.

Het zijn de meest onderschatte emoties, die van het verlies van een kind tijdens de zwangerschap. En ik voelde me zo alleen. Voor de medische wereld was ik een cijfer in de statistieken. De ijskoude manier waarop dokters me behandelden, was schandalig en wraakroepend. Vrienden wilden me geruststellen door te zeggen dat een miskraam statistisch heel normaal is, maar ze raakten me daardoor harder dan ze beseften. Alleen lotgenoten konden écht met me praten.

Daarom hoop ik dat het taboe van een miskraam snel wordt doorbroken, zodat we er vrijer over kunnen praten. Zodat moeders die het meemaken beter worden ondersteund, en de medische wereld er met meer empathie op reageert.

Mijn miskraam heeft mijn zelfbeeld en mijn wereldbeeld in een beslissende plooi gelegd. Het heeft de drang aangewakkerd om nieuw leven op de wereld te zetten en dat met alle zorgen van de wereld te omringen. Vandaag ben ik de trotse mama van twee zonen van bijna negen en zeven. En zij zullen níét het slachtoffer zijn van mijn ondernemerschap. Elke ochtend wandel ik met mijn jongens aan de hand naar school, en genieten we van de natuur die we tegenkomen, zelfs op de meest drukke dagen van mijn leven.

Ik koester dat moment, een moment waarop alles weer in de juiste verhoudingen valt.