Laatbloeier | Ik stuur je

Er moet me iets van het hart over onze geliefde nazaten. Het is wat delicaat. Ik loop het risico de stempel van verzuurde boomer te krijgen. Misschien word ik wel genadeloos gecanceld. Laat me daarom hiermee beginnen: ik hou van de jonge generatie, werk graag met hen, ben graag bij hen, luister graag naar hen, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar tegelijk worstel ik ermee. Wat hebben we in de opvoeding van onze jeugd verkeerd gedaan waardoor ze de telefoon niet langer durven te gebruiken om te telefoneren? Daar is dat ding toch voor uitgevonden? Vanwaar komt plots die belangst, een woord waarvan ik tot voor kort nog nooit had gehoord?

En waar komt dat andere woord ineens vandaan: sturen? Ik stuur met mijn auto, en soms al eens met mijn fiets. Maar het jonge volk stuurt zonder meer. 'Ik ga je sturen.' 'Ik heb hem gestuurd.' Ook in crisissituaties, als het snel moet gaan, een planning totaal moet worden omgegooid, krijgt niemand het in zijn hoofd te beginnen rondbellen. Er wordt gestuurd. Als hun appartement in brand staat, gaan ze de brandweer sturen. Zeker niet bellen.

Ik geef al jaren het vak interviewtechnieken aan jonge studenten. Soms krijgen ze de opdracht een wildvreemde aan te spreken en vriendelijk enkele vragen te stellen. Pareltjes van gesprekken kwamen daaruit. Nieuwsgierige reporters in spe gingen op een bankje in het park naast een behulpzame bejaarde zitten en praatten over het leven.

Maar de voorbije jaren moet ik ze naar zo’n bankje dúwen, alsof ik ze naar de folterbank drijf. Onlangs hoorde ik hen zeggen dat ze mijn opdracht eng vonden. Eng. Eng? Ja, eng dus. Met mensen praten. Als ik vraag wat daar zo eng aan is, krijg ik als antwoord dat ze mensen niet willen storen. Dat het 'intrusief' is, nog zo’n woord. Wat hebben we verkeerd gedaan? En waarom wordt het almaar erger?

Onlangs zag ik in de trein een groepje pubers, ik schat ze 15, opgeschoten jongetjes met te lange armen en benen. Op die leeftijd was een lange treinrit voor mijn tienervrienden en mij een feest. We konden elkaar overtroeven met sterke verhalen, luidop dromen over Chantal van het vierde of commentaar geven op die sukkels van Club Brugge. Maar dit groepje pukkelkopjes zei de hele rit geen woord, keek alleen maar naar dat ding waarmee ze niet durven te bellen.

Wat betekent het voor onze economie als binnenkort al onze bedrijven bemand zijn met in zichzelf gekeerde individuen? Hoe vind ik nog geschikte medewerkers als de helft van het werk bestaat uit bellen en met mensen praten?

De andere helft bestaat trouwens uit praten met mij, en dan vooral mij wegwijs maken in de nieuwe digitale wereld. Dat jonge volk speelt met zijn toetsenbord alsof het een vleugelpiano is, van Excel naar Google Drive en dan weer iets in de cloud, terwijl ik met één vinger een mail probeer te tikken naar iemand die niet gebeld wil worden. Onlangs vroeg zo’n jonge freelancer of ik wat extra ruimte wilde vrijmaken op kantoor, want hij ging een nieuwe Dropbox meebrengen. Dat krijg je dan ook, dat ze met je voeten beginnen te rammelen omdat je een klein beetje technologische achterstand hebt. En een mens durft tegenwoordig niet meer terug te rammelen, want voor je het weet, ben je een toxische leider.

Nog zoiets, we hebben een generatie gekweekt die moeite heeft met kritiek. Een collega-ondernemer, die ik eerder als een warme scoutsleider dan als een brute bullebak zou omschrijven, kreeg een opmerking van een medewerker omdat hij soms boos kon kijken. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij.

Ik raad hem aan voortaan niet te kijken, alleen nog te sturen. En als hij zijn hart wil luchten, mag hij me altijd bellen.