Canadese bosbranden vervuilen lucht boven Amerikaanse oostkust
Stop met praten en begin eraan
Een vinger gaat aarzelend de lucht in. Een vijftiger met een hip, grijs kapsel kijkt me aan. Hij richt zich tot mij in een West-Vlaams accent. ‘Maar, mevrouw Van Uffelen, is het geen slingerbeweging?’, zegt hij. ‘Misschien is dit allemaal tijdelijk en gaan we wel terug naar waar we vandaan komen?’ In een fractie van een seconde voel ik mijn eigen enthousiasme omslaan. Wanhoop.
Door Saskia Van Uffelen, CEO van Ericsson
Ik ben op het Voka-congres, waar ik spreek over de digitale revolutie en over de opportuniteiten ervan voor het bedrijfsleven, maar ook over de noodzaak aan andere structuren. Ik vertel hoe ik vind dat iedereen CEO van zijn eigen leven is. Dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken. De tijd dat macht alleen van bovenaf kwam, bestaat niet langer. De piramidestructuur is voorbij. Iedereen kan van iedereen leren. Iedereen baas, in elk bedrijf.
De tijd dat macht alleen van bovenaf kwam, bestaat niet langer. De piramidestructuur is voorbij. Iedereen kan van iedereen leren. Iedereen baas, in elk bedrijf.
Ik ben nooit zeker of ik met mijn oproep voor een andere manier van werken en ondernemen gehoor zal vinden bij deze bedrijfsleiders en ondernemers. De afgelopen twee jaar gaf ik talloze presentaties, lezingen en infosessies, en toch blijf ik elke keer benieuwd naar de reacties van het publiek dat voor me zit. Ik wil meer te weten komen over hun visie op de huidige manier van werken. Want deze mensen maken het verschil. Deze ondernemers leiden onze economie, en zorgen voor de zekerheid voor morgen.
Maar dan die ene vraag: of ik echt geloof dat het anders kan en moet? De moed zakt in mijn schoenen. ‘Hoe kan dit?’, denk ik bij mezelf. Hoe kan er nog zoveel ongeloof bestaan over veranderingen die al lang geen theorie, maar realiteit zijn? Het disruptieve verhaal is niet nieuw, de toekomst is nu. We zitten al jaren in een nieuw verhaal waarin we anders leiding moeten geven, anders moeten omgaan met stress en anders moeten denken én functioneren. Het ‘geloof’ dat het misschien wel overwaait, is bewust je hoofd in het zand steken. Het gaat ook niet over een geloofsbelijdenis, maar over een realiteit.
Ik pauzeer even, en bedenk dat het deze mensen zijn die moeten timmeren aan onze toekomst. Zij staan aan het roer en geven het goede voorbeeld aan de volgende generatie. Ondernemers zoals deze sympathieke vijftiger bepalen op dit eigenste moment de weg die we in de toekomst zullen afleggen.
Ik leg Dirk uit dat de bazen van nu een vruchtbare, economische wereld moeten creëren voor de jongere generatie. Dat jongeren voort moeten kunnen bouwen op de fond die er al ligt, iets waar wij, bedrijfsleiders, voor hebben gezorgd. Maar dan moeten we nu wel in actie schieten. Laten we stoppen met erover te praten en het gewoon doen. Laten we niet tegenover elkaar gaan zitten en discussiëren over de veranderingen, maar naast elkaar plaatsnemen en samen actie ondernemen.
Of ik echt geloof dat het anders kan en moet, vraagt iemand in het publiek. De moed zakt in mijn schoenen.
Dirk knikt. In zijn ogen zie ik dat hij begrijpt wat ik bedoel. De collega-ondernemers naast hem knikken enthousiast mee als ik voortga met mijn betoog. Ik vertel hun dat ik al twee jaar over onze veranderende wereld praat, en dat ik hoop dat ik mensen heb geïnspireerd en geboeid. Maar ik geef ook eerlijk toe dat ik besef dat het niet volstaat. Iedereen moet mee op de kar, ook Dirk en al de collega’s rond hem. Iedereen moet beseffen dat er geen weg terug is.
We moeten ons niet langer afvragen of nieuwe businessmodellen wel de juiste zijn. We moeten ze aanvaarden en de opportuniteiten vastgrijpen die erbij horen, dat is wat ons te doen staat. Iedereen met een hart voor ondernemen moet reageren. Ook Dirk en ik. Liever vandaag dan morgen. Liever nu dan straks.
Het is hoog tijd voor actie: hou op met praten en begin eraan.
Lees verder