Het probleem Bellens

Het is best wel grappig, de verontwaardiging van sp.a-kamerlid Dirk Van der Maelen over de hoge salarissen en de dito ontslagvergoedingen voor de directieleden bij Belgacom, door de Tijd zaterdag naar buiten gebracht. Natuurlijk heeft hij een punt: een jaarvergoeding van 2,6 miljoen euro voor CEO Didier Bellens, een gouden handdruk van 2,7 miljoen euro voor twee directieleden die opstappen, het zijn bedragen die moeilijk te rechtvaardigen zijn. Te meer daar Belgacom een overheidsbedrijf is. Maar Dirk Van der Maelen is niet goed geplaatst om daar kritiek op te geven.

Want als Belgacom een remuneratiebeleid voert dat velen tegen de borst stuit, gebeurt dat met de zegen van de sp.a, de partij van Van der Maelen. De sp.a heeft immers twee vertegenwoordigers in de politiek benoemde raad van bestuur van Belgacom. Zij kunnen daar hun veto uitspreken tegen het verloningsbeleid. Een partijgenoot van Van der Maelen, Bruno Tuybens, was van 2005 tot 2007 staatssecretaris voor Overheidbedrijven. Maar Tuybens heeft toen geen initiatief genomen om het salaris van de Belgacom-CEO naar een aanvaardbaarder niveau terug te brengen - Inge Vervotte (CD&V) deed Bellens bij de hernieuwing van zijn mandaat in 2009 wel wat inleveren.

Dirk Van der Maelen weet bovendien – of zou moeten weten – dat er sinds april 2010 in ons land een wet bestaat die gouden parachutes in overheidsbedrijven beperkt. De vertrekvergoeding voor de CEO en de leden van het directiécomité mag maximaal twaalf maanden loon bedragen, in sommige gevallen achttien maanden. Die beperking geldt echter pas voor overeenkomsten gesloten vanaf begin 2011. De twee directieleden van Belgacom die vorig jaar opstapten waren al langer aan de slag. Dat verklaart hun hoge vertrekpremie. In de toekomst zullen zulke royale gouden parachutes niet meer mogelijk zijn.

De verontwaardiging moet zich in dit geval trouwens ook niet keren tegen de twee directieleden die de opzegvergoeding van samen 2,7 miljoen euro hebben ontvangen. Want ze zijn het slachtoffer van Didier Bellens. Die heeft hen aan de deur gezet. Met Didier Bellens samenwerken blijkt een onmogelijke opdracht. De lijst van managers die voorbije jaren bij Belgacom zijn weggegaan of ontslagen werden, is lang. En in de meeste gevallen was Bellens de aanleiding. Didier Bellens is er de oorzaak van dat Belgacom zich blauw betaalt aan vertrekvergoedingen. Bellens is het probleem.

De raad van bestuur van Belgacom is niet bij machte om Bellens ter verantwoording te roepen, laat staan om hem te ontslaan. Want de CEO van Belgacom is rechtstreeks door de regering benoemd. Didier Bellens is ongenaakbaar, omdat de PS hem de hand boven het hoofd houdt. Dat maakt dat hij zich alles kan permitteren. De Franstalige socialisten hebben er veel voor veil om hem aan het hoofd van Belgacom te handhaven. Hij mag een er een terreurbewind voeren, hij mag het overheidsbedrijf door zijn nukken en grillen op onnodige kosten jagen, de PS neemt er geen aanstoot aan. Want Didier Bellens is hún mannetje. Hem vallen ze niet af.

De PS maalt niet om goed bestuur of efficiënte bedrijfsvoering in een overheidsonderneming. Voor haar telt alleen de macht.