Een textielverbod lost niets op

Politiek flink zijn is een trend in Europa. Er was de outing van sp.a-voorzitter John Combrez dat zijn partij jarenlang het integratieprobleem had onderschat. De Franse socialistische premier Manuel Valls steunde volmondig Franse kustburgemeesters die de boerkini verbieden op hun stranden. In Duitsland stelde minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Maizière voor een gedeeltelijk boerkaverbod uit te vaardigen.

Waarom de politici worstelen met deze islamitische symbolen is duidelijk. In een interview met De Tijd zegt staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) het met zoveel woorden: ‘De bevolking radicaliseert in hoog tempo.’ Hij had het dan voor alle duidelijkheid over de autochtone Vlaamse bevolking, niet de islamitische.

Politici voelen aan dat de mix van migratie, integratie en de radicale islam onrust creëert onder de bevolking. Die onrust is nog versterkt na een reeks terreuraanslagen op Europees grondgebied.

Maar het antwoord van de politici is dubbelzinnig. Door een verbod op boerka’s of boerkini’s neem je de problemen niet weg, alleen de uiterlijke tekenen. Een boerka zegt veel over de rol en de plaats van de vrouw in de traditionele islam, en die is niet groot. Maar een verbod op dat kledingstuk is flirten met de grondwettelijke rechten die iedereen heeft, net zoals het verbod op een boerkini. Een boerkini die nota bene in Australië werd ontwikkeld om de integratie te bevorderen, en met succes.

Het probleem bij deze symbolenstrijd is dat er nog geen begin van een antwoord is op de echte integratieproblemen en de rol van de islam in onze maatschappij. Die problemen gaan verder dan het dragen van verhullende kledij. Het gevaar is dat politici zelf er een symbolenstrijd van maken. De Maizière erkende ruiterlijk dat een beperkt boerkaverbod de veiligheid van de Duitse burger niet verhoogt. Het kan hooguit wat irritatie wegnemen. Kanselier Angela Merkel stelde dat het dragen van een boerka ‘de integratie niet bevordert’. Een verbod wel?

In Duitsland en Frankrijk naderen de verkiezingen met rasse schreden. Veiligheid en migratie staan bovenaan de agenda. De traditionele partijen voelen de hete adem van de extreemrechtse, islamofobe partijen in de nek. In Vlaanderen is dat zonder nakende verkiezingen overigens ook het geval.

Daarom is er de nieuwe flinkheid in de politiek. Die is niet zonder gevaren. Hoe meer het debat opschuift, hoe groter de verleiding wordt voor de kiezer om voor het extreemrechtse origineel te stemmen en niet voor een ‘flinke’ kopie. Dat maakt de samenleving alleen nog grimmiger.